องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 671

ในห้องเหลือเพียงฉินเหยียนและฉีเยี่ยนเอ๋อร์สองคน

ฉินเหยียนมองฉีเยี่ยนเอ๋อร์อย่างสงสัย “เจ้าขอความส่วนตัวเพื่อบอกข้าเรื่องนี้รึ?”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์แววตากระวนกระวาย นางพูดอย่างลังเลว่า

“ที่จริงแล้วไม่ใช่แค่เรื่องนี้เพคะ เพียงแต่ใกล้จะถึงวันอภิเษกสมรสของอ๋องเหยียนแล้ว เรื่องนี้สำคัญกว่ามากจึงรายงานก่อนเพคะ”

ฉินเหยียนไม่ได้ถามต่อ เขาออกคำสั่งว่า “ไม่จำเป็นต้องเข้าจับกุมเหล่าไส้ศึก พวกเจ้าคิดหาวิธีให้พวกมันฆ่ากันเอง ลดกำลังกันเอง รับรองว่าในวันพิธีอภิเษกสมรสของข้าจะไม่มีอุบัติเหตุใดๆ หากสถานการณ์คับขันจะลงมือสังหารก็ได้”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ย่อตัวพูดว่า “เพคะ หม่อมฉันน้อมรับคำสั่ง”

ว่าแล้วนางก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นแล้วทำท่าทีกระอักกระอ่วน

ฉินเหยียนดูออกว่านางอึดอัด จึงถามขึ้นว่า “แล้วมีเรื่องอะไรอีก?”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ไม่กล้าสบตากับฉินเหยียน นางบิดตัวไปมาอยู่กับที่ ราวกับว่ากำลังลังเลอยู่

ฉินเหยียนไม่รู้ว่านางเป็นอะไรจึงพูดตรงๆว่า “มีสิ่งใดเจ้าก็ว่ามาตรงๆเถิด”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์แสดงสีหน้าลำบากใจ นางกำมือแน่นจนเล็บจิกมือตนเอง สุดท้ายก็ตัดสินใจได้และเงยหน้ามองฉินเหยียน พร้อมค่อยๆพูดว่า

“ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันยังต้องคอยอยู่เคียงข้างฮ่องเต้ฉินต่อไปรึไม่เพคะ?”

ฉินเหยียนพูดอย่างประหลาดใจว่า “ท่านพ่อของเข้าไม่ดีกับเจ้ารึ?”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ส่ายหน้า แล้วพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันอยากจะอยู่เคียงข้างของท่าน อยากจะพิชิตใต้หล้านี้กับท่านเพคะ หม่อมฉันไม่ประสงค์จะเป็นนางกำนัลระดับหนึ่ง หม่อมฉันเพียงแค่อยากจะอยู่เคียงข้างของท่าน ต่อให้เป็นนางทาสที่คอยรับใช้ก็ยินดีเพคะ!”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ยิ่งพูดก็ยิ่งตื่นเต้น นางไม่รู้ว่าไปเอาความกล้ามาจากที่ใด นางเข้าไปซบในอ้อมกอดของฉินเหยียน อารมณ์ที่ระงับมานานในใจก็พรั่งพลูออกมา และซบร้องไห้สะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของฉินเหยียนไม่หยุด

ฉินเหยียนอึ้งไปชั่วขณะ จากนั้นก็ตบหลังของนางเบาๆ เขาจดจำสิ่งที่ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ทำเพื่อเขาในช่วงหลายปีมานี้ได้ตลอด ตอนนั้นหากแม่ของฉีเยี่ยนเอ๋อร์ไม่ได้สละ บางทีจ้าวจือหย่าก็หนีออกจากที่คุมขังไม่ได้ง่ายๆแบบนั้น

หากฉีเยี่ยนเอ๋อร์ไม่ได้ออกตัว ความร้าวฉานของฮ่องเต้ฉินและเขาก็ไม่หายไปง่ายๆแบบนี้ บางทีหากเป็นคนอื่นก็อาจเสียสละชีวิตเพื่อเขาได้เช่นกัน แต่บัดนี้ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ต้องรับเกียรติและความอับอายทั้งหมดเอาไว้ เขาไม่มีทางลืมบุญคุณนี้แน่นอน

ฉินเหยียนพูดอย่างหนักใจว่า “สิ่งที่เจ้าเสียสละมาให้ข้าจดจำได้เสมอ แต่ตอนนี้ฐานะของเจ้าและข้าต่างกัน ทำเช่นนี้ไม่เหมาะสม”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ร้องไห้อย่างหนัก และพูดเสียงสะอื้นว่า “ท่านอ๋องให้โอกาสหม่อมฉันสักครั้งไม่ได้รึเพคะ?”

ฉินเหยียนค่อยๆดันเยี่ยนเอ๋อร์ออกแล้วถอยหลังไปหนึ่งก้าวเพื่อเว้นระยะ จากนั้นก็พูดว่า