องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 698

ฟางถังจิ้งมาที่ร้านอาหารที่ดูแลโดยฉินเหยียน เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว นั่งลงบนเก้าอี้และตะโกนออกไปว่า

“พนักงาน สั่งอาหาร”

เจ้าของร้านที่เดินออกมาคือเสี่ยวเหมยแห่งสิบสองปิ่นหิรัญย์ นางเดินไปหาฟางถังจิ้งและพูดด้วยสีหน้านิ่งๆ ว่า

“ราคาในร้านข้าแพงมากนะ”

ฟางถังจิ้งเอากระเป๋าเงินที่คาดอยู่ที่เอวออกและตบลงบนโต๊ะ

“เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา”

เสี่ยวเหมยพูดต่อว่า

“ร้านข้าผู้หญิงเป็นคนดูแล”

“ถึงเป็นเช่นนั้นข้าก็กิน”

เสี่ยวเหมยมองไปที่ฟางถังจิงด้วยความสับสน คนที่มาทานอาหารในช่วงนี้ต่างพากันสาปแช่งเมื่อเจ้าของร้านเป็นผู้หญิง เหตุใดพวกเขาถึงไม่ออกไปจากร้านกัน

“เจ้าไม่สนใจหรือว่าร้านนี้บริหารโดยผู้หญิงหรือไม่?”

ฟางถังจิ้งพูดอย่างไม่สนใจว่า

“ข้าไม่เหมือนพวกเขา ข้าเป็นแค่ผู้ชายมากตัรหาคนหนึ่ง ไม่สนใจเรื่องพวกนี้”

“พวกเขาไม่ยินดีเข้ามาในร้าน แต่ข้ายินดี ข้ามักจะไปใช้บริการที่ซ่องตอนที่ข้าว่าง ก็เหมือนกับพวกเจ้า”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ เสี่ยวเหมยดึงหน้าไปชั่วขณะ นางถามกลับว่า

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

ฟางถังจิ้งตอบกลับอย่างตั้งใจ

“ความหมายตรงตัว พวกเจ้ากำลังเปิดซ่องอยู่ เช่นนั้นต้องมีสาวสวยมาดูแลลูกค้าใช่หรือไม่?”

ทันทีที่ประโยคนี้หลุดออกมา ผู้หญิงในร้านพลันไม่พอใจขึ้นมาทันที จ้องไปที่เขาและพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า

“ใครจะดูแลเจ้า พวกข้าแค่ทำธุรกิจปกติก็เท่านั้น!”

“พูดอะไรไม่ดูตาม้าตาเรือ ข้าจะใช้น้ำในใต้หล้านี้ล้างตาเจ้าแทน!”

ฟางถังจิ้งเองก็ไม่ได้รู้สึกโกรธ อีกทั้งยังพูดจาเหน็บแนมว่า

“ในอาณาจักรหลู่ ไม่ให้ผู้หญิงออกมาเปิดเผยตัวข้างนอก ตอนนี้ข้าต้องใช้เงินไปกับซ่องแทน”

เขาแค่อยากเล่นบทตัวโกง ได้ยินมาว่าชาวอาณาจักรจ้าวเองก้ใช้วิธีเช่นนี้มาก่อน และยึดร้านค้าไปหลายแห่ง ตอนนี้เขาต้องใช้วิธีตาต่อตาฟันต่อฟันแล้ว

เสี่ยวเหมยเองก็มองออกว่าชายคนนี้ไม่ได้ตั้งใจจะมากินข้าว แต่มี่นี่เพื่อสร้างปัญหาแน

ในขณะที่บรรดาพี่น้องของนางกำลังโต้เถียงกับเขาอยู่นั้น นางจึงรีบเข้าไปยังห้องด้านหลังและเรียกเฉิงเซินออกมา

เฉิงเซินออกมาเดินตรงมาหาฟางถังจิ้งและถามอย่างจริงจังว่า

“ลูกค้า พวกเราอย่าพูดจาไร้สาระกันอีกเลย พวกเราต้องการทำธุรกิจที่นี่ ร้านที่นี่เปิดเป็นแค่ร้านอาหารจริงๆ ขอรับ”

ฟางถังจิ้งพูดด้วยรอยยิ้ม

“ตลกเสียจริง ในอาณาจักรหลู่ หากมีผู้หญิงทำธุรกิจ ก็มีแต่ซ่องเท่านั้น ไม่ว่าพวกนางจะเปิดร้านน้ำชาหรือร้านอาหารก็เรียกว่าซ่อง!”

“เจ้ากำลังเถียงข้างๆ คูๆ!”

เสี่ยวเหมยแห่งสิบสองปิ่นหิรัญย์ชี้ไปที่ฟางถังจิ้งด้วยความโกรธ

ฟางถังจิ้งพูดอย่างสบายๆ

“พวกเจ้าไม่อยากเรียกที่นี่ว่าซ่องก็ได้ หรือว่าพวกเจ้าเปลี่ยนร้านนี้ให้ผู้ชายเข้ามาดูแลแทน ผู้หญิงก็กลับไปอยู่บ้านดูแลลูกและสามี นั่นคือหน้าที่ของพวกเจ้า”

เฉิงเซินเหล่ตามองไปที่ฟางถังจิ้ง ชายคนนี้พูดจาโน้มน้าวคนได้ดี

เขาพูดอย่างเคร่งขรึมว่า

“เจ้ารู้หรือไม่ ในอาณาจักรอื่น สถานะของผู้หญิงไม่ได้ต่ำต้อยเช่นนี้”