องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 7

อาจารย์หลี่ยังคงยืนหยัดเพื่อสำนักศึกษาหลวง อีกทั้งยังคงบิดเบือนข้อเท็จจริงต่อไป สร้างความสับสนระหว่างสิ่งที่ถูกและสิ่งที่ผิด

“องค์ชายสิบสี่ พวกเราไม่ได้มองอย่างที่เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างท่านมอง บทกวีของท่านมีเพียงแค่ครึ่งเดียว ไม่สามารถถือว่าเป็นบทกวีที่สมบูรณ์ได้ หากท่านมีความสามารถจริงๆ แล้วล่ะก็ ท่านสามารถแต่งบทกวีมาหนึ่งบทในตอนนี้ พิชิตใจพวกเรา ข้า... ข้าถึงจะเชื่อฟังท่าน!”

ไอ้แก่นี่ ยังจะขุดหลุมฝังตัวเองอีกรอบ!

ขึ้นอยู่กับทุกคนให้ทุกคนรู้สึกต่างเห็นชอบ ตราบใดที่มีคนหน้าไม่อาย ขัดต่อความยุติธรรม เช่นนั้นก็ไม่ถือว่าทุกคนยอมรับแล้ว

ใครก็ตามที่สามารถเขียนบทกวีประเภทนี้ได้ จะต้องเป็นผลงานชิ้นเอกตลอดและทิ้งชื่อไว้ในประวัติศาสตร์

ไม่ต้องพูดถึงองค์ชายสิบสี่ผู้โง่เขลา แม้แต่จ้าวจือหย่าที่มีความรู้ความสามารถมากที่สุดในอาณาจักรฉินเองก็ไม่มีความมั่นใจเช่นนี้ ว่าจะสามารถเขียนบทกลอนที่จะกลายเป็นผลงานชิ้นเอกที่น่าจดจำตลอดไป!

แต่บรรดานักเรียนในสำนักศึกษาหลวง เป็นคนของฮองเฮาทั้งนั้น ต่างพากันชื่นชมและยกย่องอาจารย์หลี่

“นั่นน่ะสิ หากมีความสามารถจริงๆ เขียนออกมาให้ครบแล้วให้พวกเรามาดูกันสิ!”

“ไม่มีความสามรถก็ยอมโดนโบยเสียโดยดี!”

“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว! พวกเราจะไม่ทุบตีเจ้าจนตายหรอก!”

ฉินเหยียนถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ลุกขึ้นช้าๆ มองดูกลุ่มนักเลงในคราบนักวิชาการ พูดอย่างไร้อารมณ์ว่า

“ได้ ข้าจะแต่งบทกวี ณ ที่นี้ พิชิตใจพวกเจ้าทุกคน!”

“นำพู่กัน! กระดาษ! หินหมึก! มาให้ข้า!”

“เขาจะเขียนจริงๆ หรือ?”

ที่ตรงนั้นเต็มไปด้วยเสียงดังเซ็งแซ่

“เขาไม่ได้สมองพิการหรอกกระมัง!”

“เขาอ่านหนังสือออกหรือ? ทำไมเท่าที่ข้าจำได้ คุ้นๆ ว่าเขาอ่านหนังสือออกแค่ไม่กี่ตัวเอง?”

ท่ามกลางเสียงสนทนาที่ดังเซ็งแซ่ ฉินเหยียนจับพู่กันขึ้นมาเขียนในทันที

“จันทร์กระจ่างฟ้าจักมีในยามใด? ยกจอกสุราขึ้นถามต่อฟ้า ไม่อาจรู้ว่ามิมานบนสวรรค์ ณ ยามนี้เป็นปีใด...?”

“ว้าว!”

เพียงแค่ประโยคแรก ก็สามารถพิชิตใจทุกคนได้แล้ว

แม้ว่าใจลึกๆ ไม่อยากจะยอมรับ แต่บทกวีนี้ถูกเขียนขึ้นมาได้ดีมาก!

“ปล่อย ปล่อยให้ข้าเข้าไป!”

จ้าวจือหย่าเบียดตัวเข้าไปในฝูงชน เบิกตากว้าง อ่านบรรทัดต่อไปโดยไม่รู้ตัว

“ข้าใคร่โดยสารวายุกลับไป แต่เกรงวิมานหยกอันงดงาม...”

งดงามมาก!

วาทศิลป์ช่างงดงาม!

แนวคิดทางศิลปะเหนือชั้น!

บทกวีประเภทนี้ นางไม่อาจเทียบเท่าได้เลย!

“ยิ่งสูงยิ่งหนาวเหน็บ ร่ายรำเพื่อสร้างเพียงรูปเงาเสมือน ไหนเลยเทียบได้กับโลกมนุษย์...”

ทันที่ที่ประโยคที่ถูกเขียนออกมา จ้าวจือหย่ารู้สึกหมือนถูกค้อนหนักๆ ทุบเขาไปที่หน้าต่างในใจของนาง

เมื่อนางหันไปมองที่องค์ชายสิบสี่อีกครั้ง บทกวีนี้ก็สะท้อนจิตใจของเขาเช่นเดียวกัน

ในฐานะองค์ชายของฮ่องเต้ ยิ่งสูงยิ่งหนาวเหน็บ มีอันตรายอยู่รอบด้าน เป็นความจริงที่หักหนามากเกินป

ความตกตะลึงของจ้าวจือหย่ายังไม่จบ ประโยคถัดมาแทบทำให้นางเกือบจะทรุดลงไป!

“อันมนุษย์ล้วนมีสุข-ทุกข์ พบ-พราก ดั่งเดือนขึ้น-แรม เต็มดวงหรือเพียงเสี้ยว เป็นเฉกเช่นนี้มาเนิ่นนาน มิอาจสมบูรณ์พร้อม หวังเพียงคนอายุยืน แม้ห่างกันพันลี้ ร่วมกันชมจันทร์งาม”

สุข-ทุกข์ พบ-พราก เดือนขึ้น-แรม เต็มดวงหรือเพียงเสี้ยว ผู้สมรู้ร่วมคิดถูกจัดการ ทะนุถนอมชีวิตอย่างชาญฉลาด

เขา ไม่กล้าออกความคิดเห็น!

งดงามมาก! งดงามเสียจริง!

“ชีวิตนี้ได้เห็นผลงานที่น่าประทับใจเช่นนี้ หากตายข้าก็ไม่มีวันเสียใจ!”

คนแรกที่คุกเข่าลงคือบัณฑิตชราคนนั้น

เขาใช้เวลาทั้งชีวิตศึกษาทั้งบทกวีและบทกลอน แต่ไม่มีบทไหนเลยที่งดงามเช่นนี้ ไม่มีใครสามารถเข้าใจและเป็นกระจกสะท้อนในใจเขาในเวลานี้ได้เลย

ไม่ใช่แค่เขาคนเดียวเท่านั้น แม้แต่คนของฮองเฮาที่ไม่อยากจะยอมรับ ต่างก็ต้องตกตะลึงกับแนวคิดทางศิลปะของกวีบทนี้!

ให้ราชวงศ์อยู่ลึกดั่งมหาสมุทร เกิดในตระกูลสูงศักดิ์ นี่ไม่ใช่สิ่งที่องค์ชายสิบสี่ตัดสินใจได้

ยิ่งสูงยิ่งเหน็บหนาว เป็นเฉกเช่นนี้มาเนิ่นนาน มิอาจสมบูรณ์พร้อม!

หวังเพียงคนอายุยืน แม้ห่างกันพันลี้ ร่วมกันชมจันทร์งาม

เขียนถึงชีวิตที่ไม่มีทางเลือกของมนุษย์ และความคิดที่ไม่มีความขัดแย้ง

ทุกคนต่างจมอยู่ในบทกวีผลงานชิ้นเอกที่หายาก ไม่มีสติไปชั่วขณะ

ฉินเหยียนวางพู่กันลงเงียบๆ เป่ากระดาษให้แห้ง เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น เขาพลันสบตากับจ้าวจือหย่าและยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย

“ยอมรับข้าแล้วหรือ?”

“ข้าจะรอเจ้าอยู่บนเตียงนะ!”

พูดจบ เขาก็ออกจากสำนักศึกษาหลวงด้วยรอยยิ้มกว้าง

ทุกคนที่ยังคงจมอยู่ในบทกวีนี้ และไม่รู้ตัวว่าองค์ชายสิบสี่ได้หาตัวไปเสียแล้ว

จนกระทั่งอาจารย์ได้ตัดสินใจแล้ว เรียนรู้จากความเจ็บปวดในอดีต ตายไปก็ไม่ยอมรับผิด พูดออกมาอย่างไร้เหตุผลว่า

“ไม่ไพเราะ ติดขัดไปเสียหมด บทกวีประเภทนี้แย่มาก!”

“ไม่ต้องมองแล้ว ข้าจะฉีกมันทิ้ง!”