องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 710

แม้ว่าบรรดาปั๋วซื่อเหล่านี้คิดว่าฉินเหยียนมีความสามารถและคิดว่าเขาเขียนออกมาได้เฉียบคมมาก แต่ไม่มีใครคิดว่าว่าฉินเหยียนจะทำให้คนอื่นๆ ประหลาดใจเช่นนี้

ในขณะที่ปั๋วซื่อกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น นักวิชาการหลายคนจากสำนักเผิงหลายก็มาถึง นอกจากนี้ยังมีสมาชิกราชวงศ์ที่ดูแลการสอบของสำนักไป่เสี่ยวเซิงในครั้งนี้อีกด้วย นั่นคืออ๋องหลานหลิง

บรรดาปั๋วซื่อเมื่อเจอหน้ากันต่างแลกของขวัญซึ่งกันและกัน

อ๋องหลานหลิงพุ่งเข้าประเด็นที่ต้องการพูด

“วันนี้สำนักไป๋เสี่ยวเซิงเปิดรับสมัครนักเรียนให้เข้าสอบเพื่อรับราชการ ในบรรดาคนเหล่านี้มีคนที่มีพรสวรรค์หรือมีคนที่เข้าตาบ้างหรือไม่?”

ปั๋วซื่อที่มีคุณสมบัติมากที่สุดในสำนักไป๋เสี่ยวเซิงยื่นขอสอบของเฉิงอาหนิวให้เขาแล้วพูดว่า

“มีอยู่คนหนึ่งพ่ะย่ะค่ะ ชายคนนี้เขียนนิทานสอนใจไม่ถึงสี่ชั่วโมงเสียด้วยซ้ำพ่ะย่ะค่ะ พระองค์โปรดอ่านดูพ่ะย่ะค่ะ”

อ๋องหลานหลิงหยิบกข้อสอบมาอ่านอยางระมัดระวัง จากนั้นกล่าวชมว่า

“เขียนนิทานเรื่อสามคนกลายเป็นเสือได้ไม่เลวเลยนี่ ทั้งการแต่งประโยค ได้สร้างรูปแบบการยกตัวอย่างใหม่ๆ ชายคนนี้เขียนตัวอย่างที่มีจากเรื่องจริงและสามารถนำไปใช้ได้จริงหรือ?”

“ได้ขอรับ”

ชายชราหยิบกระดาษข้อสอบใบที่สองของเฉิงอาหนิวออกมาแล้วมอบให้อ๋องหลานหลิง

หลังจากที่อ๋องหลานหลิงอ่านข้อสอบ สมองเขาสั่นสะเทือนทันที รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก

ประการแรกเป็นเพราะรูปแบบการเขียนของเฉิงอาหนิว ประการที่สองคือพฤติกรรมที่น่าตกใจของอ๋องเหยียน

หากอ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉินถ่อมตนต่อคนที่มีสถานะต่ำต้อยกว่าตน แต่คนที่มีความสามารถวางตัวและปฏิบัติต่อกันด้วยความสุภาพ จุดนี้ชาวอาณาจักรหลู่อย่างพวกเขาไม่อาจเทียบได้

เขาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองปั๋วซื่อและพูดอย่างมีความหมาย

“เนื้อหาด้านในเป็นความหมายที่แท้จริงของการเดินหน้าอย่างรวดเร็วของอาณาจักรฉิน พวกเจ้าเข้าใจหรือไม่?”

คำถามนี้ทำให้ปั๋วซื่อหลายคนต่างนิ่งงัน ต่างหยิบข้อสอบของเฉิงอาหนิวมาอ่าน

พวกเขาเข้าใจเรื่องราวที่ซ่อนอยู่ภายใน แต่เขาไม่เข้าใจความหมายของอ๋องหลานหลิง พวกเขาจึงพากันส่ายหน้า

เห็นได้ชัดว่าอ๋องหลานหลิงผิดหวังเล็กน้อย เขาขมวดคิ้วและพูดอย่างชี้แนะว่า

“ตอนนี้ในอาณาจักรหลู่ของพวกเรา เรื่องการแบ่งชนชั้นนั้นชัดเจนมาก คิดอยากจะข้ามชนชั้น และเปลี่ยนจากคนทั่วไปมาเป็นข้าราชการนั้นยังยากมาก”

“แต่ถ้าเจ้าอ่านดูดีๆ อาณาจักรฉินแทบจะไม่มีแนวคิดนี้อยู่เลย แม้แต่คนทั่วไปหรือลูกขอทานก็สามารถเข้าเรียนได้”

“แต่อาณาจักรหลู่ของเรา แม้ว่าเราจะให้โอกาสคนทั่วไปได้เป็นข้าราชการในสำนักไป๋เสี่ยวเซิง พวกเขาต้องผ่านการสอบหลายขั้น ถึงจะมีโอกาสสอบ นี่คือช่องว่าง”

หลังจากที่อ๋องหลานหลิงพูดเช่นนั้น ทุกคนต่างเงียบ ท้ายที่สุดแนวคิดด้านการเรียนที่หยั่งรากลึกในอาณาจักรหลู่นั้นเป็นเรื่องยากที่จะเกิดการเปลี่ยนแปลง

อ๋องหลานหลิงถอนหายใจเบาๆ และถามออกไปว่า

“เจ้าวางแผนทดสอบผู้สมัครสอบรายนี้อย่างไร?”

ชาชราประสานมือตอบกลับว่า

“พวกเราได้หารือกันแล้วพ่ะย่ะค่ะว่าจะให้ชายคนนี้เขียนนิทานสอนใจต่อ หากเขาสามารถเขียนออดมาได้ดี เขาจะได้รับการเลื่อนขั้นหนึ่งอันดับ”

ฮ่องเต้พอใจกับคำตอบ

“ไม่เลว ส่งต่อคำสั่งทันที ให้เขาเขียนนิทานสอนใจต่อ ข้าเองก็อยากเห็นว่าเขามีขีดจำกัดแค่ไหน”