องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 729

เมื่อซือหม่าจี๋ได้บอกตัวตนของเฉิงอาหนิวแก่จ้าวเหวินเซิงแล้ว ทั้งสองก็นั่งคุยกันเป็นเวลานาน และได้บอกทุกอย่างเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในการเจรจาที่อาณาจักรจ้าว

“เจ้ารู้จักข้าดี ข้าทะนงตัวอย่างมาก คนที่เข้าตาข้าได้นั้นมีน้อยอย่างมาก เฉิงอาหนิวคือหนึ่งในคนที่ข้านับถือเชียวล่ะ”

จ้าวเหวินเซิงหลอกถามว่า “เพราะเจ้าเสียท่าให้กับเขางั้นรึ?”

“หามิใช่”

ซือหม่าจี๋ตั้งใจไตร่ตรอง “ไม่เพียงแค่นี้ เขาเชี่ยวชาญในภูมิศาสตร์ ทำเล ชัยภูมิ รู้ทุกอย่าง คนผู้นี้มีความสามารถอย่างมาก เหนือกว่าเจ้าและข้า คนที่มีความสามารถมากมายเช่นนี้หาได้ยากนัก ข้ารู้สึกว่านอกจากผู้อาวุแห่งอาณาจักรหลู่แล้วก็ไม่มีใครที่สามารถเทียบกับเขาได้”

จ้าวเหวินเซิงทำหน้าเหยียดหยาม “เจ้าล้อข้าเล่นอยู่รึ คนผู้นี้มีความสามารถแค่ไหนกันถึงได้มาทัดเทียมผู้อาวุโสได้”

ซือหม่าจี๋เองไม่รู้จะพูดอย่างไร และขี้เกียจจะอธิบายด้วย

“เอาเป็นว่าขอฝากสถานศึกษาไป๋ลู่ให้เจ้าก่อนนะ ข้าต้องรีบมุ่งหน้าไปพระราชสำนักคืนนี้เพื่อแจ้งเรื่องนี้ให้รู้ ที่เฉิงอาหนิวมาที่นี่ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ ข้าสงสัยว่าเขาจะต้องมีเป้าหมาย เป็นไปได้สูงว่าจะมาเพื่อทำลายอาณาจักรหลู่”

ซือหม่าจี๋ร้อนรนจะไป จ้าวเหวินเซิงอึ้งไปหมด

ยามค่ำคืน

จ้าวเหวินเซิงยังคงนึกถึงแต่คำชื่นชมที่ซือหม่าจี๋กล่าวถึงเฉิงอาหนิว เขาเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน ก่อนสงครามสี่อาณาจักรจ้าวเหวินเซิงก็ได้เคยดูรายงานลับจากซือหม่าจี๋ เนื้อหาส่วนใหญ่เป็นการแนะนำเฉิงอาหนิวผู้นี้

เขาคือนักวางแผนคนหนึ่งข้างกายอ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉิน เขาเชี่ยวชาญการวางแผน บริหารอาณาจักร จัดกำลังทหาร และปรับปรุงความเป็นอยู่ของผู้คน ถ้าหากอาณาจักรฉินทิ้งคนเช่นนี้ไปจะต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ดังนั้นการที่เฉิงอาหนิวบอกว่าเขาอยู่ที่อาณาจักรฉินต่อไปไม่ได้นั้น อย่าว่าซือหม่าจี๋ไม่เชื่อเลย แม้แต่จ้าวเหวินเซิงที่ไม่เคยพบเขาก็ไม่เชื่อ

เขายิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าเฉิงอาหนิวต้องมีเป้าหมายแน่นอน ตามหลักแล้วเรื่อหาเขยของลูกสาวแพร่กระจายเพียงในอาณาจักรหลู่ แล้วคนอาณาจักรฉินที่อยู่แสนไกลจะรู้เรื่องได้อย่างไร กล้าเข้ามาโดยอ้างเรื่องสมัครเป็นเขยเนี่ย ตระกูลจ้าวสร้างความไม่พอใจให้อาณาจักรฉินแล้วจะกัดเราไม่ปล่อยใช่รึไม่?

เมื่อครุ่นคิดแล้วจ้าวเหวินเซิงก็ตัดสินใจจะไปพบเฉิงอาหนิวด้วยตนเอง!

......

อีกด้านหนึ่ง

บัดนี้ฉินเหยียนเองก็กำลังเดินไปเดินมาอยู่ในห้อง แล้วออกคำสั่งต่อหยางจิ่นซิ่วและเซี่ยชิงที่ปลอมตัวเป็นผู้ชายว่า

“ไปสืบที่อยู่ของจ้าวจือหย่าซะ ข้ารอไม่ไหวแล้ว ตอนนี้ข้าจะต้องพบนางให้ได้!”

เมื่อสิ้นเสียงก็มีเสียงก็มีเสียงดังออกมาจากด้านนอก “เสียกิริยาเช่นนี้คงไม่เหมาะสมหรอก”

ทั้งสามคนอึ้งไป มีคนแอบเข้ามาในลานงั้นรึ หยางจิ่นซิ่วและเซี่ยชิงกลับไม่รู้สึกตัวเลย คนผู้นี้จะต้องฝีมือดีมากเป็นแน่

ในขณะที่หญิงสาวทั้งสองกำลังจะลงมือ ฉินเหยียนก็ห้ามเอาไว้แล้วพูดเสียงเบาว่า

“อย่าวู่วามไป ข้าจะไปดูเอง”

“ระวังด้วยนายท่าน”

ฉินเหยียนเปิดประตูออกไปแล้วเห็นว่าด้านนอกมีชายวัยกลางคนอายุราวห้าสิบยืนอยู่ตรงหน้าประตู จากรูปลักษณ์ ท่าทาง รวมถึงคำพูดกิริยาของเขา ฉินเหยียนไตร่ตรองอย่างรวดเร็ว แม้ว่าจะไม่เคยพบคนผู้นี้ แต่ก็คาดเดาได้บ้างแล้ว

หยางจิ่นซิ่วและเซี่ยชิงแอบซ่อนอยู่ในห้อง พวกนางถืออาวุธแล้วจับจ้องไปเขม็ง รับรองว่าจะคุ้มครองอ๋องเหยียนให้ทันหากเขาคิดจะทำอะไรไม่ดี