องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 734

เป็นไปได้ว่าจ้าวจือหย่าจะรู้จักเฉิงอาหนิวจริงๆ แต่ในสถานการณ์นี้ ต้องเข้าใจว่าหลังจากเสียความทรงจำ จ้าวจือหย่าก็จำคนที่รู้จักไม่ได้อีกเลย แม้แต่ท่านพ่อของตนเอง และไม่มีความรู้สึกด้วย แต่บัดนี้แววตาของจ้าวจือหย่านั้นปรากฏความรู้สึกอย่างเห็นได้ชัด เป็นความรู้สึกที่ตื่นเต้นและสับสน

เป็นไปได้อย่างไรกัน!

“หรือว่าจะเป็นเพราะคัมภีร์ลัทธิเต๋า!”

จ้าวเหวินเซิงคิดได้เพียงแค่นั้น เพราะหลักคำสอนที่เฉิงอาหนิวกล่าวนั้นทำให้เขามีความก้าวหน้า และเป็นไปได้ว่าจะรักษาโรคที่รักษาไม่หายของบุตรสาวได้

“รีบจดบันทึกหลักคำสอนทั้งหมดเร็วเข้า!”

จ้าวเหวินเซิงรีบออกคำสั่ง แต่ที่จริงเขาไม่ต้องพูดทุกคนก็พากันจดกันเกือบหมด

ต้องเข้าใจว่าการกล่าวคำสอนอันยิ่งใหญ่แบบกล่าวสดนั้น คือการตรัสรู้เต๋าสวรรค์ การสามารถตรัสรู้ได้นั้นมหัศจรรย์อย่างมาก อาจเกิดขึ้นเพียงครั้งเดียวในชีวิตด้วยซ้ำ ทุกคนต่างก็พากันจดบันทึกแม้จะฟังไม่รู้เรื่อง เพื่อที่จะกลับไปศึกษาต่อ

“คำสอนนี้ช่าง......สุดยอดจริงๆ สุดยอดมากเกินไปแล้ว!”

มีหลายคนที่รีบจดตามและพึมพำพูดทุกคำที่เฉิงอาหนิวพูด

......

ในป่า ณ ตีนเขาไป๋ลู่

เฝิงตู่ถือจดหมายแล้วเดินไปเดินมา เขาตะโกนเสียงดังสนั่น

“อะไรกันละเนี่ย แค่ส่งจดหมายมันจะยากมากเพียงนั้นเชียวรึ? อย่างไรก็เดินทางข้ามผ่านภูเขาและแม่น้ำมากมายเพื่อมาส่งจดหมาย ต่อให้จะไม่ต้อนรับอย่างดี ก็อย่ารังแกข่มเหงกันให้มากนัก! ข้าไม่สําแดงฤทธิ์แล้วคิดว่าไร้น้ำยารึไง!”

ในขณะที่เฝิงตู่กำลังด่าทอเสียงดัง

“พรึบๆ” มีสัตว์ปีกมากมายในป่าที่บินผ่านศีรษะเขาไป มันฝูงใหญ่จนบดบังท้องฟ้า

“เกิดอะไรขึ้น?”

เฝิงตู่ระวังตัวด้วยสัญชาตญาณ เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าอย่างกระวนกระวาย และเห็นว่ามีฝูงนกขนาดใหญ่บินมุ่งหน้าไปยังภูเขาไป๋ลู่ ทำให้รู้สึกเหมือนจะเกิดภัยพิบัติ

เขากลับตาลงด้วยสัญชาตญาณแล้วแผ่สมาธิเพื่อรับรู้สรรพสิ่ง เพื่อตรวจสอบดูว่าจะมีภัยพิบัติอะไรจะเกิดขึ้นรึไม่ และแล้วเขาก็รู้สึกได้ถึงพลังเหนือธรรมชาติก้อนหนึ่ง

“สิ่งอันเป็นมงคลมาทางทิศตะวันออก นักปราชญ์แห่งวรรณกรรมปรากฏขึ้นแล้ว!”

เฝิงตู่แทบจะเสียสติ เขาถอยหลังไปหลายก้าวแล้วนั่งลงกับพื้นอย่างกระวนกระวาย

บนยอดเขาไป๋ลู่มีอายมงคลพุ่งทะยานขึ้นฟ้า นี่คืออายศักดิ์สิทธิ์ที่สามารถเชื่อมโยงสวรรค์และโลกได้ ว่ากันว่าแต่ละหลักคำสอนนั้นมีแบบของตนเอง ฝ่ายบู๊ก็มีวิถีของฝ่ายบู๊ ฝ่ายบุ๋นก็มีวิถีของฝ่ายบุ๋น

ในอดีตอาณาจักรหลู่ก็มีนักปราชญ์แห่งวรรณกรรมคนหนึ่ง เป็นผู้รักษาเมือง ได้ยินมาว่ามีชีวิตมาหลายร้อยปี ได้รับความเคารพจนถึงปัจจุบันอย่างสูง มีตัวตนที่สูงส่งว่าเทพเจ้าเสียอีก เขาคือผู้ที่เข้าสู่เต๋าผ่านวรรณกรรม ทำให้อาณาจักรหลู่แข็งแกร่งมานับร้อยปีด้วยกำลังของตนเอง และทำให้ด้านวรรณกรรมอาณาจักรหลู่รุ่งเรืองจนถึงปัจจุบัน

วันนี้กลับมีนักปราชญ์แห่งวรรณกรรมคนที่สองปรากฏตัวขึ้นแล้ว นี่มัน......อาณาจักรหลู่มีนักปราชญ์แห่งวรรณกรรมปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งแล้ว ชะตาของอาณาจักรกำลังรุ่งเรือง เป็นลางที่ดี!