องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 763

นักวิชาการคนนั้นรีบยกมือขึ้นแล้วพูดว่า

“คณบดีทั้งสอง ในเมื่อฟ้าอาศเป็นใจ ข้าขอให้ท้องฟ้าเกิดเกิดผ่า ลองดูว่าจะทำให้หลอดไฟสว่างขึ้นได้หรือไม่ขอรับ”

ซือหม่าจี๋และจ้าวเหวินเซิงพยักหน้าตกลง

“ในอาณาจักรหลู่ของพสกเราเต็มไปด้วยคนที่มีพรสวรรค์ อาณาจักรฉินทำได้ เราก็สามารถทำได้ พวกเรามาลองดันดูสักตั้งเถิด!”

“ขอรับ!”

ทุกคนต่างสงสัยและตื่นเต้น จึงเริ่มทำการทดลอง

นักวิชาการคนนั้นหยิบว่าวมาพันรอบๆ หลอดไฟ จากนั้นถือหลอดไฟไว้ที่มือข้างหนึ่ง อีกข้างถือว่าวและวิ่งออกไปตามลม

หลังจากที่ว่าวบินขึ้นไปบนท้องฟ้า เขาก็ค่อยๆ ยืดสายว่าวในมือเพื่อให้ว่าวลอยสูงขึ้น

เมฆดำมืดบนท้องฟ้าลดต่ำลงเรื่อยๆ จากนั้นมีเสียงฟ้าร้องดังขึ้น

สายตาของนักวิชาการทุกคนจับจ้องไปที่นักวิชาการคนนั้น

ในเวลานี้

“ครืน”

ฟ้าร้องดังผสมกับสายฟ้าฟาดใส่ว่าว

“อ้ะ!”

“เพล้ง”

หลอดไฟสว่างขึ้นทันที แต่ก่อนที่จะมีใครได้เห็นหลอดไฟกลับระเบิดจนแตก

ทุกคนต่างพากันตกใจ สายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เมื่อเขารู้สึกตัว เขาเห็นว่าว่าวถูกเผาจะไหม้ นักวิชาการคนที่ถือว่าวล้มลงกับพื้น ร่างเขาไหม้และมีควันลอยขึ้นมา

“รีบไปช่วยเขา!”

หลังจากที่ซือหม่าจี๋ออกคำสั่ง ทุกคนไม่สนใจที่จะศึกษาหลอดไฟอีกต่อไป เขารีบอุ้มคนเจ็บไปหาหมอ

...

ในเวลาเดียวกัน

ราชสำนักอาณาจักรหลู่เองก็ศึกษาเรื่องหลอดไฟเช่นกัน

หลังจากที่ได้ข่าวทั้งหมดจากสายลืบแล้ว ฮ่องเต้หลู่ถึงรู้ว่านี่ไม่ใช่พลังเวทมนตร์แต่เป็นวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีต่างหาก

แต่แล้วอย่างไรเล่า วิทยาศาสตร์และเทคโลโลยีคืออะไรกัน?

แม้ว่าเขาจะได้คำแนะนำในการใช้หลอดไฟ แต่ทุกคำที่อธิบายในนั้นเขาไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย

เขาขมวดคิ้วและถามเสนาบดีในราชสำนักว่า

“ขุนนางทุกท่าน ช่วยศึกษาเรื่องนี้ได้หรือไม่?”

ทุกคนในราชสำนักต่างพากันส่ายหัวและถอนหายใจ

ขุนนางบางคนแนะนำว่า

“กราบทูลรายงานฝ่าบาท เหตุใดถึงไม่ขอท่านผู้อาวุโสอธิบายเรื่องนี้หรือพ่ะย่ะค่ะ?”

ฮ่องเต้หลู่ตบหน้าผากตัวเองอย่างหมดหนทาง

“ท่านผู้อาวุโสชอบอยู่ตัวคนเดียว คำสั่งเดียวที่ส่งมานั้นคือเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม”

...

สามวันต่อมา

ตระกูลใหญ่ได้รับคำเชิญจากนักปราชญ์จิ่วเหลียนเพื่อขอเชิญเข้าร่วมเป็นพยานในการไขปัญหาข้อสุดท้ายของเขา พวกเขาทุกคนรวมตัวกันอยู่ที่ด้านนอกที่พัก

หลายคนได้ยินว่าวันนี้จะเป็นวันที่ไขปัญหาคนสามารถบินได้ พวกเขาต่างรีบมากันเพื่อรอดู

มีคนจำนวมากรออยู่นอกที่พัก คนเยอะมากจนไม่อาจเดินผ่านไปได้

มีเสียงคาดเดาและถกเถียงกันมากขึ้น

“นักปราชญ์จิ่วเหลียนบินได้อย่างนั้นหรือ? หรือว่านักปราชญ์จิ่วเหลียนจะเป็นอมตะ?”

“ข้าคิดว่าเป็นไปไม่ได้ เขาต้องมีกลอุบายบางอย่างเป็นแน่ เพราะไม่มีทางเลยที่มนุษย์คนหนึ่งจะบินได้”

“นักปราชญ์จิ่วเหลียนได้ทำสิ่งมหัศจรรย์มากมาย อีกทั้งยังสำเร็จได้เพียงแค่ดีดนิ้ว ข้าคิดว่าหากเขาต้องบินก็ไม่น่าเป็นปัญหา!”

เสียงพูดคุยดังขึ้นเรื่อยๆ มีคนเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ทุกคนต่างตั้งหน้าตั้งตารอ

“โอ้โห! เขานี่เอง!”

ผู้หญิงคนหนึ่งร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ ทำให้บรรดาฝูงชนมองไปตามเสียง

ที่แท้ก็เป็นหลิวหรูซือที่แต่งกายด้วยชุดคลุมสีขาว นางก้าวลงมาจากรถม้า ทำให้ผู้หญิงกลุ่มหนึ่งตะโกนเรียกนาง

“คุณชายหลิวช่างสง่างามทุกท่วงท่าจริงๆ!”

“ท่าทางที่ไม่ธรรมดา ช่างสง่างามจนข้าไม่อาจละสายตาได้”

สายตาของบรรดาผู้หญิงที่จับจ้องไปยังหลิวหรูซือเต็มไปด้วยความชื่นชม ทำให้ผู้ชายรอบข้างไม่พอใจ