องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 789

ทุกคนที่มาชม เมื่อมาเห็นทางถ่านไฟยาวร้อยเมตรแล้วก็ตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก

“ให้ตายเถอะ การสู่ขอปกติก็แค่ก้าวผ่านกระถางไฟเท่านั้น แต่เขากลับต้องเดินบนถ่านไฟเนี่ยนะ!”

“ปูถ่านไฟยาวขนาดนี้ ต่อให้วิ่งไปเท้าก็คงร้อนจนสุกแล้ว!”

“ข้าอยู่ตรงนี้ก็รู้สึกได้ถึงความร้อนแล้ว ถ้าเหยียบไปไม่ร้อนตายเลยรึ!”

ในขณะที่ทุกคนตกตะลึง หลิวเชียนเชียนที่ได้เตรียมเอาไว้ก็ดีดนิ้วดังขึ้น คนกว่าร้อยคนออกมาจากทุกทิศทาง แล้วคุกเข่าลงพร้อมประสานมือคารวะข้างๆถ่านไฟแล้วพูดว่า

“เข้าเฝ้านายท่าน พวกข้ายินดีจะบุกน้ำลุยไฟ สู้ไม่ถอยเพื่อท่าน!”

ฉินเหยียนกวาดตามองทุกคน ล้วนเป็นองครักษ์เงาที่เคยผ่านร้อนผ่านหนาวมากับเขา ไม่ว่าเมื่อไรไม่ว่าที่ใด เมื่อเขามีอันตราย องครักษ์เงาก็จะยื่นมือเข้ามาแน่นอน

ฉินเหยียนรู้สึกตื้นตันอย่างมาก เขาประสานมือคารวะต่อทุกคนแล้วพูดอย่างจริงใจว่า “ขอรบกวนด้วยทุกท่าน!”

เมื่อเหล่าองครักษ์เงายืนขึ้นแล้วก็กระโจนเข้าไปนอนราบบนถ่านไฟด้วยใบหน้าที่เด็ดเดี่ยว ทันทีที่แตะโดนถ่านไฟแล้ว เสื้อผ้าก็เริ่มถูกเผา ผิวหนังโดนถ่านไฟจนเกิดเสียงย่างขึ้นมา

เหล่าองครักษ์เงาร้องเสียงเบา แต่ก็ยังคงกัดฟันอดทน ใช้เลือดเนื้อของตนเองเพื่อสร้างสะพานคนให้กับฉินเหยียน

ฉินเหยียนเห็นแล้วก็เจ็บปวดใจ เขากัดฟันแล้วเหยียบหลังของเหล่าองครักษ์เงา เขารีบวิ่งไปด้านหน้า กลัวว่าถ้าช้าไปกว่านี้จะทำให้เหล่าองครักษ์เงาได้รับบาดเจ็บสาหัส

จนกระทั่งในอากาศมีกลิ่นของเนื้อย่างอ่อนๆแล้ว ชาวเมืองที่มาดูต่างก็มึนงงไปหมด เหตุใดจึงมีคนที่ยอมตายเพื่อเปิดทางให้เฉิงอาหนิวมากมายขนาดนี้?

ในขณะที่ตกตะลึงกันอยู่ ก็มีหลายคนที่พูดประชดขึ้นว่า

“มีเงินจะทำอะไรก็ได้จริงๆสินะ!”

“นั่นสิ มีเงินก็คือคุณชาย สามารถซื้อชีวิตคนได้มากมายเพียงนี้ ให้บุกน้ำลุยไฟแทนเขาได้ ตื่นตาตื่นใจจริงๆ!”

แม้แต่ขุนนางในพระราชสำนักที่แฝงตัวอยู่ในหมู่ชาวเมือง เมื่อเห็นภาพตรงหน้าก็ตกตะลึงอย่างมาก เดิมทีคิดว่าเฉิงอาหนิวต้องผ่านด่านนี้ไปไม่ได้แน่นอน ต่อให้ไม่ตายก็ต้องทำให้เขาสาหัส กลายเป็นพิการไป แต่ไม่คิดเลยว่าจู่ๆคนพวกนี้ก็โผล่ออกมาแล้วเสียสละตนเอง พวกเขาขมวดคิ้วแล้วพึมพำว่า

“คนพวกนี้มาจากที่ใดกันอีกเนี่ย?”

ไป๋เสี่ยวเซิงที่อยู่ข้างๆพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียดว่า

“ข้าตรวจสอบมาเรียบร้อยแล้ว คนพวกนี้ล้วนเป็นองครักษ์เงาของตำหนักอ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉิน เป็นหน่วยกล้าตายข้างกายของอ๋องเหยียน ปฏิบัติตามคำสั่งของอ๋องเหยียนทุกอย่าง สู้ไม่ถอยแม้แต่บุกน้ำลุยไฟ ไม่สนเรื่องจะเป็นหรือตาย”

ขุนนางพระราชสำนักตีหน้าผากแล้วพูดอย่างจนปัญญาว่า

“มองข้ามจุดนี้ไป ผู้ใต้บังคับบัญชาที่จงรักภักดีต่อเขาคงมีอยู่ทั่ว ไม่มีใครที่ทำเช่นนี้ไม่ได้”

ไป๋เสี่ยวเซิงกอดอกแล้วพูดว่า “นี่เพิ่งเริ่มเอง หากในอาณาจักรฉิน เกรงว่าคนที่จงรักภักดีและปกป้องนายเช่นนี้คงมีอยู่เกลื่อนไปหมด ทุกคนล้วนยินดีบุกน้ำลุยไฟเพื่อเขา”