องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 80

ฮ่องเต้ฉินจึงได้พูดอย่างสนใจว่า “หือ? จับกุมหน่วยกล้าตายอาณาจักรจ้าวได้สามร้อยคน นี่......นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลย ว่ารายละเอียดมา!”

ฉินเหยียนยังไม่ทันได้พูด ขุนนางฝ่ายบู๊และฝ่ายบุ๋นต่างก็ถกเถียงกันขึ้นมา

“ฟังคำโอ้อวดของเขาสิ จับกุมหน่วยกล้าตายของอาณาจักรจ้าวได้จำนวนสามร้อยคนโดยไม่เสียกำลังทหารแม้แต่น้อย ข้าว่าคงฝันกลางวันยังไม่ตื่นน่ะสิ!”

“คิดว่าพวกไส้ศึกอาณาจักรจ้าวเป็นพวกโง่รึไง ถึงได้รอให้เขาไปจับกุม ไร้สาระจริงๆ”

“เรื่องหลอกลวงแบบนี้ยังกล้าพูดออกมาอีกนะ สร้างเรื่องหลอกลวงได้มากมายจริงๆ!”

ฉินเหยียนไม่สนใจคำวิพากษ์วิจารณ์เหล่านี้เลย เขาพูดอย่างจริงจังว่า “หากท่านพ่อไม่เชื่อ จะลองถามเสนาบดีกรมอาญาดูก็ย่อมได้พ่ะย่ะค่ะ พวกหน่วยกล้าตายได้ถูกส่งตัวคุมขังในกรมอาญาในวันนี้เวลาโฉ่วสือแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

แล้วเขาก็หันไปพูดกับเสนาบดีกรมอาญาว่า “ใช่หรือไม่ ท่านเสนาบดี?”

เสนาบดีกรมอาญารีบเดินขึ้นมาแล้วประสานมือคารวะพร้อมพูดว่า “รายงานพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท สิ่งที่องค์ชายสิบสี่กล่าวมาล้วนถูกต้องทุกประการพ่ะย่ะค่ะ ค่ะ พวกหน่วยกล้าตายของอาณาจักรจ้าวได้ถูกส่งตัวคุมขังในกรมอาญาแล้ว ไม่รอดสักคนพ่ะย่ะค่ะ!”

คำพูดของเสนาบดีกรมอาญยิ่งทำให้เหล่าขุนนางที่อยู่ตรงนั้นตะลึงมากยิ่งขึ้น นี่มันเรื่องอะไรกัน? เสนาบดีกรมอาญาเป็นผู้ปล่อยข่าวว่าจะทำการฟ้องร้ององค์ชายสิบสี่ด้วยกันไม่ใช่รึ? แล้วเหตุใดแม้แต่เขาก็เปลี่ยนใจไปด้วยล่ะ?

องค์ชายแปดฉินอู่ไม่พอใจ เมื่อวานดูมีความสุขออกหน้าออกตากันขนาดนั้น พอถึงเวลาจริงๆกลับเปลี่ยนกะทันหันเช่นนี้ พันธมิตรชั่วคราวไม่น่าเชื่อถือเลยจริงๆ ในช่วงเวลาวิกฤติก็ยังต้องพึ่งตนเอง

เขาจึงได้ประสานมือคารวะแล้วพูดว่า “ท่านพ่อ เจ้าสิบสี่มีนิสัยที่แปลกประหลาด วันนี้ลูกต้องการจะกล่าวหา......”

“อู่เอ๋อร์เจ้ามีเรื่องอะไรอีกเดี๋ยวค่อยว่ากัน” ฉินเหยียนยกมือขึ้นตัดบทองค์ชายแปด แล้วถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า “เจ้าสิบสี่ รีบบอกว่าเร็วเข้าว่าเจ้าจับกุมได้อย่างไร?”

ฉินเหยียนประสานมือคารวะ จากนั้นก็รายงานเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้ฮ่องเต้ฉินฟังอย่างละเอียด แถมยังไม่ลืมที่จะใส่พริกใส่เกลือเพื่อยกยอว่าองค์ชายใหญ่กล้าหาญแค่ไหน และเสนาบดีกรมอาญาทำงานได้ดีแค่ไหน

เมื่อองค์ชายใหญ่ฉินชงนึกถึงการสั่งการที่เด็ดขาดขององค์ชายสิบสี่เมื่อคืนแล้ว การลงมือที่โหดเหี้ยมนั้นทำให้เขารู้สึกผวามาก

ฉินเหยียนใช้ศอกสะกิดองค์ชายใหญ่แล้วพูดเตือนเสียงเบาว่า “พี่ใหญ่ แขนที่ขาดล่ะ เหตุใดจึงยังไม่อธิบายให้ท่านพ่อฟัง”

“หา หา?” องค์ชายใหญ่ดึงสติกลับมาได้ จึงได้ยกแขนที่ขาดที่พันด้วยผ้าส่งให้ “นี่พ่ะย่ะค่ะท่านพ่อ นี่คือแขนของแม่เล้าหออี๋หงพ่ะย่ะค่ะ”

ทุกคนตะลึงกันไปหมด องค์ชายใหญ่เผยแขนที่มีร่องรอยแผลลวกให้แก่ทุกคนดู

“ดังที่เราทุกคนทราบกันดีว่า ผู้ที่มีภูมิหลังเป็นทหาร ง่ามมือระหว่างนิ้วโป้งและนิ้วชี้ ข้อต่อจะมีผิวหนังด้านหนา เพราะปกป้องตัวตน จะใช้ไฟในการเผาไหม้ผิวหนังด้านของตนเองทิ้ง แล้วจะทิ้งรอยแผลเป็นลวกเอาไว้”

“ท่านพ่อ หลังจากได้ทำการตรวจสอบเมื่อคืนนี้แล้ว ได้ทำการจับกุมจำนวนสามร้อยคนได้ที่หออี๋หงพ่ะย่ะค่ะ ล้วนเป็นหน่วยกล้าตายที่แฝงตัวเข้ามาในอาณาจักรของเรา ขอท่านพ่อโปรดตรวจสอบอย่างละเอียดเถิดพ่ะย่ะค่ะ”