องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 818

เฉิงเซินและเฝิงตู่ซื้อไก่ย่างมาตัวหนึ่ง และเหล้าสองขวด หาที่สงบๆและนั่งคุยกันบนพื้น

เฉิงเซินเหนื่อยล้าจากการเดินทาง เขาจึงผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว

เฝิงตู่วางซวงเอ๋อร์ลงบนพื้นอย่างอ่อนโยน หาเสื้อผ้ามาห่มให้ จากนั้นจิบเหล้าชนแก้วกับเฉิงเซิน

“ชน!”

เฉิงเซินจิบเหล้าแล้วพูดว่า

“ตั้งแต่งานแต่งของอ๋องเหยียนเสร็จสิ้น ข้าค้นตัวเจ้าทั่วทั้งเมืองเซียนตู แต่กลับไม่เจอเจ้า”

เฝิงตู่ดึงปีกไก่ออกมาแล้วกินอย่างมีความสุข พร้อมกับพูดว่า

“เป็นโชคชะตา!”

เฉิงเซินเหลือบมองซวงเอ๋อร์ที่กำลังหลิบสนิทและถามว่า

“เด็กคนนี้มาได้อย่างไรกัน หน้าตาไม่เหมือนเจ้าเลย”

เฝิงตู่เอียงคอแล้วหัวเราะออกมา

“ไม่ใช่ลูกสาวข้าหรอก ไม่แปลกที่ไม่เหมือนข้า เด็กคนนี้ติดตามข้ามาก็ถือว่าเป็นพรหมลิขิตเช่นกัน”

เฉิงเซินถามต่อ

“เด็กคนนี้มาจากที่ใดหรือ?”

เฝิงตู่จิบเหล้าแล้วพูดว่า

“หลังจากที่ข้าออกมาจากเมืองเซียนตู ข้าคิดจะไปต่างเมือง ใครจะไปรู้ว่าศัตรูไล่ตามจะฆ่าข้ามาตลอดทาง ถึงแม้ข้าจะรอดตายอย่างหวุดหวิด แต่ก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเอาการเช่นกัน”

“เมื่อข้าตื่นขึ้น พ่อของเด็กน้อยคนนี้ช่วยชีวิตข้าเอาไว้ พ่อของนางเป็นหมอ คอยรักษาบาดแผลจนข้าหายดี”

“แต่ไอ้พวกคนเลวพวกนั้น หลังจากที่ข้าออกจากบ้านนั้นไม่นาน พวกมันก็ตามไปจนถึงหมู่บ้านเด็กคนนี้ เพื่อให้ข้าเปิดเผยตัวออกมา พวกมันฆ่าทุกคนในหมู่บ้าน”

“เพื่อที่จะปกป้องนาง จึงซ่อนตัวนางเอาไว้และพ่อนางจึงถูกฆ่าตาย เมื่อข้ากลับไปยังหมู่บ้านนั้นอีกครั้ง นางก็เหลือตัวคนเดียวในหมู่บ้านนั้นแล้ว”

“เป็นเพราะข้าเองที่ทำให้คนบริสุทธิ์เหล่านั้นต้องตาย ทั้งหมดเป็นเพราะข้า ข้าจึงไม่อาจทิ้งเด็กคนนี้เอาไว้ได้ จึงพาตัวนางมาด้วยเพื่อพายังบ้านญาติ”

“ชะตากรรมของเด็กคนนี้ช่างน่าสงสาร ลูกชายอีกคนของพ่อนางบอกว่าจำนางไม่ได้ ข้าจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องพานางตามหาแม่ของนาง”

เฉิงเซินได้ยินเช่นนั้นรู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อย

เฝิงตู่คือกงซุนอู๋หมิง นักฆ่าที่มีชื่อเสียงที่สุดในใต้หล้า ถ้าเขาไม่ออกจากองค์กร ยอมตัดแขนของตน เขาจะตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ได้อย่างไร

เฉิงเซินหยิบเหล้าขึ้นมาชนแก้วกับเฝิงตู่โดยปราศจากคำพูดปลอบโยนใดๆ ก้มหน้าก้มตาดื่ม

แต่เฝิงตู่พูดอย่างใจเย็น

“แต่ไม่เป็นไรหรอก หากเด็กคนนี้ไม่มาอยู่กับข้าคงทุกข์ทรมาน รอให้ข้าตามหาแม่นางให้เจอ เช่นนั้นถือว่าภารกิจของข้าเสร็จสิ้นแล้ว ข้าก็จะสามารถใช้ชีวิตได้อย่างอิสระต่อไป”

เฉิงเซินอาศัยจังหวะนี้ถามออกไปว่า

“พูดตามความจริง คนที่มีสถานะพิเศษอย่างเจ้า ไปที่ใดก็เจอแต่ศัตรู แทนที่จะเดินทาง เหตุใดถึงไม่เข้าสมัครเป็นคนในตำหนักอ๋องเหยียนเล่า?”

เฝิงตู่เอียงคอ พุดอย่างไม่แยแสว่า