องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 819

เดินทางอีกสองสามวัน เฝิงตู่และซวงเอ๋อร์ก็ถึงเมืองไป๋ลู่

เหมือนกับเมื่อก่อนที่ถนนเต็มไปด้วยคนสัญจรพลุกพล่าน

ข้อแตกต่างมีเพียงอย่างเดียวคือไม่ว่าจะอยู่บนถนนหรือในตรอกซอกซอย เกือบทุกคนต่างพูดถึงหัวถิงอันหรูหรา

เฝิงตู่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดูเหมือนว่าสมัยที่เขาเป็นผู้คุ้มกันสินค้าจะเคยไปหัวถิงมาก่อน ในความรู้สึกเขา ที่นั่นเป็นดินแดนที่แห้งแล้ง เหตุใดในตอนนี้ประชาชนอยากเดินทางไปยังหัวถิงกันล่ะ?

ขณะที่เขาเดิน เขาก็พึมพำ

“แปลกจริงๆ หัวถิงมีอะไรน่าสนใจอย่างนั้นหรือ?”

คนที่เดินผ่านไปมาได้ยินเฝิงตู่พูดกับตัวเอง เขาจึงพูดตอบด้วยความจริงใจ

“ดูเหมือนว่าเจ้าจะมาจากนอกเมือง ข้าจะบอกอะไรเจ้าให้ ท่านนักปราชญ์จิ่วเหลียนได้เปลี่ยนดินแดนที่แห้งแล้งในหัวถิง ให้กลายเป็นสถานที่ที่น่าประทับใจ มีข่าวลืมว่าเป็นเมืองเซียนตูแห่งที่สอง!”

“ไม่เพียงแต่จะมีโอกาสโอกาสที่ไม่สิ้นสุดเท่านั้น แต่ยังมีความงามจำนวนมาก เจ้าอาจจะพบรักแท้ที่นั่นก็เป็นได้ ถ้าเจ้าไม่เดินทางไปยังหัวถิง เจ้าก็ไม่ใช่ลูกผู้ชายแล้ว!”

เฝิงตู่ตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้นและบ่นออกมาว่า

“ที่นั่นเปรียบเสมือนกับเมืองเซียนตูแห่งที่สองเลยหรือ ทำให้คนพูดถึงกันปากต่อปากมากถึงขนาดนี้”

เมืองเซียนตูเป็นเมืองที่เจริญที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา เวลาผ่านไปไม่นาน หัวถิงพัฒนาไปรวดเร็วขนาดนี้ หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจของตัวเองแล้ว เขาต้องไปที่หัวถิงดูสักหน่อยว่าข่าวลือที่พูดกันนั้นเป็นเรื่องจริงหรือไม่

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เฝิงตู่ก็มาถึงหน้าสถานศึกษาไป๋ลู่ โดยมีซวงเอ๋อร์อยู่ในอ้อมแขน

ทหารยามที่อยู่หน้าประตูขวางเขาไว้และพูดว่า

“เจ้าเป็นใคร?”

เฝิงตู่ตอบ

“ข้ามาหาจ้าวจือหย่า”

เขามองเฝิงตู่ขึ้นๆ ลงๆ และรู้สึกว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนดี เขาจึงตอบไปตรงๆ ว่า

“แม่นางจ้าวแต่งงานไปอยู่เมืองอื่นเมื่อสองสามเดือนก่อน เรื่องนี้คนเขารู้กันทั้งเมือง เหตุใดเจ้าถึงยังมาหานางที่นี่อีก?”

เฝิงตู่จำได้ว่าจ้าวจือหย่าแต่งงานกับคนที่มีอิทธิพล จึงถามอย่างรีบแร่ง

“นางแต่งงานแล้วย้ายไปอยู่ที่ใดหรือ?”

อีกฝ่ายตอบกลับอย่างหงุดหงิด

“ไปอยู่ที่หัวถิงแล้ว”

สีหน้าของเฝิงตู่แปลกใจอีกครั้ง หัวถิงอีกแล้วหรือ ตอนนี้การหาญาติพี่น้องของซวงเอ๋อร์ถูกตัดขาดอีกครั้ง

ขณะที่กำลังคิด พลันได้ยินเสียงยามพูดอย่างรำคาญและกำลังขี่รถม้าออกไปว่า

“ไม่มีอะไรก็รีบกลับไปได้แล้ว ที่นี่เป็นที่พักของนักปราชญ์ ไม่อนุญาตให้คนอย่างเจ้าอยู่ที่นี่นานนัก!”

เฝิงตู่กลอกตาไปที่ยามและพูดอย่างไม่พอใจเช่นกัน

“ช่างเป็นสถานที่แย่มาก ถึงขอให้ข้ามา ข้าก็จะไม่มาอีก!”

ซวงเอ๋อร์เองก็ยังทำสีหน้าน่าเกลียดใส่ยามคนนั้น

“ชิ่วๆๆ”

“พวกเจ้า!”

ไม่สนใจยามที่กำลังโกรธ เฝิงตู่อุ้มซวงเอ๋อร์ลงมาจากภูเขาโดยไม่หันกลับไปมอง

ระหว่างทางลงเขาเฝิงตู่เป็นกังวลมาตลอดทาง

เขาคิดว่าส่งตัวซวงเอ๋อร์ให้กับนายหญิงของซีไหลเล่อ หน้าที่เขาคงเสร็จสิ้นแล้ว แต่ตอนนี้จ้าวจือหย่าเพิ่งแต่งงานไปไม่นาน ถ้าเขาไปหานางตอนนี้ อีกฝ่ายคงจำลูกตัวเองไม่ได้

หากเป็นเช่นนี้ เขาจะกลายเป็นคนสร้างปัญหาให้คนอื่น และซวงเอ๋อร์อาจจะไม่ถูกยอมรับ