องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 828

ขาทั้งสองข้างของเฝิงตู่เร่งม้าให้วิ่งเร็วขึ้น ม้าก็ร้องคำรามออกมาด้วยความเจ็บปวด พาทั้งสองคนออกจากกลุ่มผู้คุ้มกันสินค้าและควบไกลออกไป

เมื่อเห็นว่ากงซุนอู๋หมิงกำลังวิ่งหนี นักฆ่าที่อยู่ด้านหลังเขาก็โบกแส้และไล่ตามเขาไปทันที

“ตามมันไป! อย่าให้มันหนีไปได้!”

เมื่อเห็นว่าระยะห่างของทั้งคู่เริ่มใกล้มากขึ้น เฝิงตู่รู้ว่าครั้งนี้จำเป็นต้องเปิดศึกกันอย่างแน่นอน เขาไม่อยากให้ซวงเอ๋อร์เห็นภาพการต่อสู้ที่นองเลือดเช่นนี้ เขาจึงพูดขึ้นมาว่า

“เด็กน้อย ปิดตาของเจ้าไว้ นับเลขให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะนับได้ ลุงจะหาของอร่อยมาให้เจ้ากิน!”

ซวงเอ๋อร์เมื่อได้ยินว่าจะได้กินของอร่อย นางจึงพูดออกมาอย่างตื่นเต้น

“เช่นนั้นลุงต้องรักษาคำพูดด้วยนะเจ้าคะ”

เฝิงตู่พูดขณะสังเกตการณ์สถานการณ์รอบข้าง

“ไม่ต้องกังวล ลุงไม่มีวันผิดสัญญาแน่นอน เริ่มได้!”

ด้วยวิธีใช้อาหารมาหลอกล่อ ซวงเอ๋อร์ซุกหน้าของนางไว้ที่อกของลุงแขนข้างเดียวอย่างเชื่อฟังและพูดขึ้นว่า

“เช่นนั้นหนูเริ่มนับแล้วนะเจ้าคะ!”

“หนึ่ง! สาม!”

เมื่อซวงเอ๋อร์เริ่มนับ นักฆ่าก็ตามมาทัน ชายที่อยู่ด้านหน้าตะโกนออกมาว่า

“อย่าหนีอีกเลย ยอมรับชะตากรรมของเจ้าเสียเถิด!”

ขณะที่เขาพูดเช่นนั้น เขาก็เหวี่ยงดาบมาทางเฝิงตู่

เฝิงตู่หนีบขาแน่นกับท้องม้า จับดาบด้วยมือซ้าย หันกลับมาฟันมือที่ถือดาบของนักฆ่าทันที

ชายคนนั้นเห็นว่ามือเขาถูกตัดขาด เลือดพุ่งออกมา เขาพูดด้วยความโกรธ

“ตายซะ!”

เขาดึงดาบยาวออกมาจากเอว ฟันเข้าไปที่เฝิงตู่อีกครั้ง

พวกเขาทั้งคู่ต่อสู้กัน คนที่ตามหลังต่างเข้ามารุม ตะโกนขึ้นเสียงดังว่า

“ตายซะ!”

“เคร้งเคร้ง”

“แปด! เก้า! สิบ!”

ซวงเอ๋อร์ยังคงนับเลขอย่างไม่เร่งรีบ เฝิงตู่เองก็ต่อสู้กลับอย่างสงบ

แม้ว่าเขาจะเหลือแขนเพียงข้างเดียว แต่ดาบกลับถูกใช้งานอย่างง่ายดาย เหมือนงูที่เลื้อยตัวไปมาอย่างคล่องแคล่ว

ดาบเงินพุ่งเข้ามา ดาบสีเลือดถูกดึงออกไป นักฆ่ากลุ่มแรกที่ล้อมเขาเอาไว้ล้มลงกับพื้นหมดทุกคน

“ไป!”

เขากังวลว่าซวงเอ๋อร์จะกลัว เฝิงตู่จึงไม่อยากจะต่อสู้ เขากระชับบังเหียนและควบม้าไปอย่างรวดเร็ว พยายามกำจัดนักฆ่าที่ตามหลังเขา

ขณะที่หนี เขาก็ถามว่า

“เด็กน้อย หนึ่งต้องตามด้วยสองสิ เลขสองเจ้ายังไม่ได้นับเลย?”

ซวงเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นและมองไปที่ลุงแขนเดียว ชี้ไปที่ตัวเองแล้วพูดว่า

“ซวงเอ๋อร์แปลว่าสองไงเจ้าคะ!”

ขณะที่กำลังพูด ก็มีนักฆ่าอีกกลุ่มหนึ่งพุ่งเข้ามา

เฝิงตู่กระชับตัวซวงเอ๋อร์แน่นขึ้นแล้วพูดเสียงดัง

“เจ้าหนู นับต่อ! ถ้าหยุดจะไม่มีของอร่อยให้กินนะ!”

ซวงเอ๋อร์กลัวว่าตนจะอดกินอาหารอร่อยๆ จึงรีบกอดลุงและนับเลขต่ออย่างเชื่อฟัง

“สิบห้า! สิบหก!”

“ฉึบ”

ลูกธนูที่เย็นเยียบพุ่งเข้าไปที่ขาม้า

ม้าตกใจและร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด มันยกข้าหน้าขึ้นโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า ทำให้เฝิงตู่และซวงเอ๋อร์ตกจากหลังม้าทันที