องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 830

ครึ่งเดือนต่อมา

วันนี้เป็นวันเปิดห้องสมุดที่ก่อตั้งโดยหลิวหรูซือและเฉียนเชียนอี้

ฉินเหยียนได้รับเชิญจากหลิวหรูซือมาเป็นคนเปิดงาน

ในเวลานี้มีประชาชนจำนวนมากมารวมตัวหันหน้าห้องสมุดวั่งเจียง มีเสียงตีกลอง เชิดสิงโตดังขึ้น ทำให้บรรยากาศที่นี่มีชีวิตชีวามาก

ได้เตรียมผ้าสีแดงสำหรับตัดเปิดพิธี เมื่อถึงช่วงเวลาอันเป็นมงคล เฉียนเชียนอี้ หลิวหรูซือ และฉินเหยียนต่างหยิบกรรไกรขึ้นมาตัดผ้าสีแดง

ฉินเหยียนประกาศเสียงดัง

“ห้องสมุดวั่งเจียงได้เปิดขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว!”

“ปังๆๆ”

เสียงประทัดดังขึ้นพร้อมกับเสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั่วฟ้า

หลังจากเฉียนเชียนอี้และหลิวหรูซือยุ่งอยู่กับการให้บริการแขก ฉินเหยียนกลับไปที่จวนเจ้าเมือง

เขานั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงานและอ่านรายงานล่าสุดอย่างรอบคอบ

แม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ที่หัวถิงในช่วงเวลานี้ แต่ทุกอย่างก็ดำเนินไปอย่างปกติ

ในเวลานี้หลิวเชียนเชียนรีบวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว คุกเข่าลงและรีบรายงานทันที

“ท่านอ๋อง ข้าอาจจะทำผิดหรือไม่ก็เข้าใจผิด แต่ข้าเจอปัญหาบางอย่างที่ไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรดีเจ้าค่ะ”

หลิวเชียนเชียนมักจะทำอะไรอย่างรวดเร็วเสมอ ไม่เคยผัดวันประกันพรุ่ง ฉินเหยียนไม่เคยเห็นนางดูไม่มั่นคงเช่นนี้มาก่อน จึงถามออกไปอย่างสงสัย

“ตอนนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ?”

หลิวเชียนเชียนสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดถึงเบาะแสที่นางเจอ

“ในปีนั้นตอนที่พวกข้าถูกโจรสลัดปล้น แม้ว่าเรือจะถูกไฟไหม้ แต่มีความเป็นไปได้สูงว่าลูกสาวของท่านอ๋องยังมีชีวิตอยู่เจ้าค่ะ อย่างก็ตามเบาะแสกลับหายไปอีกครั้ง ตอนนี้องค์หญิงน้อยหายตัวไปอีกแล้ว”

หลังจากฟังรายงานจากหลิวเชียนเชียนแล้ว ฉินเหยียนพลันตกใจในทันที ไม่แปลกใจเลยที่จ้าวจือหย่ามักจะละเมอตลอดว่าลูกสาวยังไม่ตาย หากเป็นเช่นนั้น บางทีลูกสาวของพวกเขาอาจจะยังมีชีวิตอยู่

“เจ้าแน่ใจหรือว่าลูกสาวข้าถูกชายแขนข้างเดียวพาตัวไป?”

“รายงานแน่ชัดมากเจ้าค่ะ”

ฉินเหยียนจำสิ่งที่จ้าวจือหย่าพูดก่อนหน้านี้ขึ้นมาได้ อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ เพียงแค่เห็นชายแขนข้างเดียวอุ้มเด็ก นางจำได้ทันทีว่านั่นคือลูกสาวตัวเอง

ฉินเหยียนถามอย่างสงสัย

“เจ้าพอรู้หรือไม่ว่าชายแขนข้างเดียวคนนั้นคือใคร?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของหลิวเชียนเชียนพลันไม่สู้ดีนัก นางพูดเสียงต่ำ

“อดีตนักฆ่าที่มีชื่อเสียงที่สุดในใต้หล้า กงซุนอู๋หมิง”

“เจ้าว่าอย่างไรนะ?”

ฉินเหยียนอึ้งไปอีกครั้ง แม้ว่าไม่รู้ว่าพวกเขาจะได้เจอกันอีกเมื่อไร แต่เฝิงตู่เป็นคนที่ฉินเหยียนไว้ใจได้ เขารู้สึกโล่งใจในเวลาเดียวกัน

“ข้ารู้จักกงซุนอู๋หมิง หากลูกสาวข้าอยู่กับเขา นางจะต้องปลอดภัย เจ้ารีบติดต่อเจียงหูให้ตำหนักอ๋องเหยียนออกไปตามหากงซุนอู๋หมิงและคอยปกป้องเขา”

หลิวเชียนเชียนยกมือขึ้นรายงานว่า

“หลังจากที่ข้าทราบข่าว ข้าได้กระจายข่าวออกไปแล้วเจ้าค่ะ แต่ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง ข้าเพิ่งได้รับรายงานมาว่า ตอนนี้ตำหนักยมราชของพวกเราได้ถูกแบ่งออกเป็นสองฝ่าย ฝ่ายหนึ่งตกอยู่ในการปกครองของเรา อีกฝ่ายยังอยู่ในความปกครองของหัวหน้าคนเก่าเจ้าค่ะ”

“นักฆ่าในตำหนักยมราชได้แอบไล่ตามกงซุนอู๋หมิงและพยายามลักพาตัวเด็กเจ้าค่ะ”

เมื่อได้ยินว่ามีคนต้องการทำร้ายลูกสาวของเขา ร่างกายฉินเหยียนสั่นเพราะความโกรธ ในสายตาเขามีแต่เจตนาฆ่า

“พวกมันกล้าทำร้ายลูกสาวข้า”

หลิวเชียนเชียนสัมผัสได้ถึงความโกรธของฉินเหยียน จึงถามออกไปว่า

“เรื่องนี้เรื่องใหญ่มากเจ้าค่ะ แต่ข้าเองก็ไม่ทราบว่าต้องทำเช่นไรเจ้าค่ะ ขอให้ท่านอ๋องได้โปรดตัดสินใจ”

ในสายตาของฉินเหยียนเต็มไปด้วยควาฒโกรธ เขาตอบกลับอย่างเย็นชา