องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 831

จ้าวจีเอ๋อร์ยืนอยู่ตรงหน้าน้องชาย มองเขาด้วยสีหน้ามืดมนและสายตาที่ยากจะอ่านออก

ในตอนแรกเห็นว่าน้องชายไร้เดียงสา ใจดี มักจะชอบแบ่งปันอาหารและข้าวของเครื่องใช้ให้กับประชาชนที่ได้รับผลกระทบจากภัยพิบัติ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นนกสองหัว ต่อหน้าทำอย่าง ลับหลังทำอีกอย่างด้วยใจที่โหดเหี้ยม ใจนางมีหลายความรู้สึกผสมปนเป มีคำพูดมากมายในใจที่อยากพูด แต่ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี

“เหตุใดเจ้าถึงกลายเป็นเช่นนี้?”

จ้าวหรงจีไม่กล้าสบตาพี่สาวตรงๆ เขาก้มหน้าและพูดว่า

“ท่านพี่กำลังพูดถึงเรื่องอะไรหรือ ข้าไม่เข้าใจ?”

“ยังจะเสแสร้งอยู่อีกหรือ!”

“เพียะ”

จ้าวจีเอ๋อร์เกลียดที่ไม่สามารถหลอมเหล็กให้กลายเป็นเหล็กกล้าได้ ตั้งความหวังเอาไว้ว่าน้องชายจะเป็นคนดี แต่ที่จริงแล้วไม่ใช่แบบนั้นเลย นางตบหน้าจ้าวหรงจีและตะโกนออกมา

“เจ้าทำให้พี่สาวอย่างข้าต้องเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่เจ้าแอบลอบฆ่าพี่เขย หนำซ้ำยังกล้าออกคำสั่งให้ลอบฆ่าลูกสาวของอ๋องเหยียนและมอบเงินรางวัลให้จำนวนมาก นี่คือสิ่งที่เจ้าทำอย่างนั้นหรือ?”

จ้าวหรงจีที่ถูกตบหน้ากะทันหัน ล้มไปกองอยู่ที่พื้น เขาจับหน้าด้วยความเจ็บปวด น้ำตาคลอเบ้า มองไปที่พี่สาวด้วยความโกรธพร้อมกับตะโกนกลับว่า

“ในเมื่อท่านพี่เองก็รู้อยู่แก่ใจ ยังจะมาถามข้าอีกทำไมเล่า?”

ก่อนที่จ้าวจีเอ๋อร์จะทันได้ตอบกลับ สายตาของจ้าวหรงจีพลันเปลี่ยนไป เขาหัวเราะอย่างเสียสติ

“พี่เป็นพี่สาวแท้ๆ ของข้า สถานะของเจ้าเป็นคนในอาณาจักรจ้าว เป็นหนึ่งในเชื้อพระวงศ์ราชวงศ์จ้าว แทนที่จะช่วยข้า กลับมาตั้งคำถามกับข้า เจ้ามันคนทยศ ไม่คู่ควรกับแซ่จ้าวเลยแม้แต่น้อย!”

จ้าวจีเอ๋อร์ไม่เข้าใจน้องชายว่าเหตุใดเขาถึงได้เปลี่ยนไปกลายเป็นคนเสียสติเช่นนี้ นางขมวดคิ้วแน่น ตะโกนกลับไปว่า

“เจ้าเสียสติไปแล้ว!”

“ข้าจะพูดถึงเรื่องอำนาจ แต่จะพูดถึงแต่เรื่องหลักศีลธรรม ข้าแต่งงานกับฉินเหยียน ฉินเหยียนเป็นพี่เขยเจ้า ลูกสาวเขาคือลูกสาวข้า เป็นหลานของเจ้า เจ้าทำเช่นนี้ได้อย่างไร!”

เมื่อจ้าวหรงจีได้ยินพี่สาวพูดเช่นนั้น เขากลับหัวเราะเสียงดังออกมา

“ฮ่าๆๆ พี่พูดว่าข้าเสียสติ ใช่ ข้าเสียสติอย่างที่พี่พูด!”

“ข้าเสียสติที่ถูกเจ้าผลักให้นั่งในตำแหน่งฮ่องเต้ หลังจากที่ได้เป็นฮ่องเต้แล้ว ข้าเสียสติมากพอที่ทำให้ชาวอาณาจักรจ้าวกลายเป็นรัฐบรรณาการของอาณาจักรฉิน เสียสติที่ทำให้ข้ากลายเป็นหุ่นเชิดระยะเวลานานขนาดนี้!”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ จ้าวหรงจีเริ่มมีอารมณ์และร้องไห้ออกมา

“พี่ เจ้าและข้าเป็นเลือดเนื้อเชื้อสายของราชวงศ์อาณาจักรจ้าว อาณาจักรจ้าวควรอยู่ในมือของเรา ตอนที่ข้ายังเด็ก ข้าอาจจะไม่ได้เข้าไปมีส่วนร่วมสถานการณ์ในตอนนั้นมากเท่าไหร่ การที่ท่านพี่คอยบงการข้าอยู่เบื้องหลังนั้นข้าเข้าใจดี”

“แต่ฉินเหยียนเป็นชาวอาณาจักรฉิน ทุกสิ่งที่เขาทำลงไปนั้นเขาได้วางแผนเอาไว้ทุกอย่างแล้ว ค่อยๆ เข้ามาแทรกแทรกตำแหน่งข้า ทำให้เข้าสับสน เพื่อให้อาณาจักรจ้าวอยู่ในมือชาวอาณาจักรฉินโดยสมบูรณ์ แม้แต่พวกขุนนงก็ชี้หน้าด่าข้า ด่าว่าข้าว่าทำเช่นนี้ได้อย่างไร ยังคิดว่าเป็นคนที่น่ายกย่องอยู่อีกหรือ!”

ในเวลานี้จ้าวหรงจีร้องไห้สะอึกสะอื้น เขาทุบมือตัวเองลงกับพื้น

เพื่อที่จะปราบกบฏของอู๋ซานกุ่ย เขาถูกบังคับให้ขึ้นครองบัลลังก์อย่างกับคนโง่

ภายนอกอาจมองว่าเขาเป็นฮ่องเต้ที่เจิดจรัส มีอำนาจมากกว่าใครทุกคน แต่ในความเป็นจริงเขาไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะพูดเสียด้วยซ้ำ

การตัดสินใจและการดำเนินการทั้งหมดไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขา เขาเป็นเพียงแค่ฮ่องเต้หุ่นเชิด