องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 832

หัวถิง

จวนเจ้าเมือง

หลังจากที่ฉินเหยียนได้รับข่าวเรื่องลูกสาวของตน จึงเรียกจ้าวจือหย่ามา

ข้าวจือหย่าเข้ามาในห้อง ถามออกไปด้วยความสงสัย

“สามีเรียกข้ามามีเรื่องอันใดหรือเจ้าคะ?”

ฉินเหยียนรีบดึงมือจ้าวจือหย่า ตอบเสียงเบาว่า

“จือหย่า ข้ามีเรื่องจะบอกเจ้า แต่ต้องสัญญากับข้าก่อนว่าจะไม่ตกใจหากได้ยินเรื่องนี้”

จ้าวจือหย่าถามกลับราวกับมีลางสังหรณ์

“เรื่องลูกสาวหรือเจ้าคะ?”

ฉินเหยียนไม่อยากปกปิดเรื่องนี้กับนาง แต่เขากลัวว่านางจะตกใจมากเกินไปจนล้มป่วยอีก เขาจึงค่อยๆ พูดว่า

“เจ้านั่งลงก่อน จิบชาเสีย ค่อยๆ ฟังข้าพูดอย่างละเอียดนะ”

จ้าวจือหย่านั่งลงอย่างเชื่อฟังและถามอย่างคาดหวัง

“ลูกสาวของเรายังมีชีวิตอยู่ใช่หรือไม่เจ้าคะ?”

ฉินเหยียนไม่ได้ตอบกลับตรงๆ

“ข้าสั่งให้หลิวเชียนเชียนตามหาหมอในอาณาจักรฉิน ให้มาดูแลเจ้า และบังเอิญเจอลูกชายของซีหลางจง

“เมื่อรู้ว่าบ้านเขาเพิ่งจัดงานเลี้ยงเลื่อนตำแหน่งให้เขา เพื่อนเก่าของซีหลางจงก็ไปที่บ้านพร้อมกับอุ้มเด็กตัวน้อยเอาไว้ และบอกว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกสาวของซีหลางจงกับผู้หยิงคนอื่น”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น จ้าวจือหย่าพลันขมวดคิ้วแล้วพูดว่า

“จะเป็นไปได้อย่างไรกันเจ้าคะ? ซีหลางจงคอยดูแลข้าไม่ห่าง จะไปมีภรรยาน้อยได้อย่างไร?”

ฉินเหยียนพูดต่อ

“หลิวเชียนเชียนเองก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ นางจึงสืบไปมาอยู่หลายครั้ง และพบว่าตอนที่เจ้าเผชิญหน้ากับพวกโจรสลัด ซีหลางจงและลูกของเราอาจจะหลบหนีไปได้”

“แต่เพื่อนเก่าของซีหลางจงคนนี้ ได้พาตัวเล็กน้อยคนนั้นไปหาบ้านตระกูลซี มีความเป็นได้สูงว่าเด็กคนนั้นจะเป็นลูกสาวของเรา”

จ้าวจือหย่าได้ยินเช่นนั้น พลันมีท่าทีตื่นเต้น

“เพื่อนเก่าคนนั้นมีแขนข้างเดียวหรือเจ้าคะ?”

ฉินเหยีนพยักหน้าและพูดว่า

“ถูกต้อง ชายแขนข้าวเดียวที่เจ้าเจอที่ตีนเขาในวันนั้น น่าจะเป็นเพื่อนเก่าของซีหลางจง”

จ้าวจือหย่าน้ำตาไหลในทันที นางจับมือฉินเหยียนแน่นและพูดด้วยเสียงสะอึกสะอื้น

“ไม่ใช่ว่ามีโอกาส แต่เป็นคนนั้นแน่นอนเจ้าค่ะ! ข้าสัมผัสได้ว่าเด็กหญิงที่ซบไหล่ชายแขนข้างเดียวคนนั้นเป็นลูกสาวของเรา!”

ฉินเหยียนกังวลว่าจ้าวจือหย่าจะตกใจและตื่นเต้นจนเกินไป จึงพยายามพูดปลอบว่า

“สายสัมพันธ์ของแม่ลูกเชื่อมโยงกันจริงๆ โชคชะตาเราใกล้กันมาก ทำให้เรารู้ว่าลูกสาวยังมีชีวิตอยู่”

ความรู้สึกของจ้าวจือหย่าในตอนนี้ไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ ความยากลำบากหลายปีกลายเป็นความคาดหวังในเวลานี้ นางรอให้ถึงวันที่ได้เจอลูกสาวแทบไม่ไหวแล้ว

“ในเมื่อลูกสาวเรายังมีชีวิตอยู่ รู้หรือไม่ว่านางอยู่ไหนเจ้าคะ?”

เมื่อพูดถึงลูกสาว ฉินเหยียนพลันนึกถึงน้องเขยที่ไร้ความสามารถในทันที แววตาเย็นชาแวบขึ้นมาในสายตาเขาทันที แต่กลับหายไปอย่างรวดเร็ว