องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 857

หลังจากที่กลุ่มอันธพาลนั้นจากไป ฉินเหยียนและคนอื่นๆ ก็ขี่ม้าไปที่ร้านชายที่ถูกทำร้าย หยางจิ่นซิ่วลงจากหลังม้า พร้อมกับตรวจสอบอาการบาดเจ็บของชายคนนั้น

“หมดสติ ไม่รู้ว่าตายหรือแค่สลบ”

ฉินเหยียนมองไปที่ถนนอันเปล่าเปลี่ยว มองไปยังร้านค้ารอบๆ ที่มีคนอยู่ด้านใน แต่ส่วนใหญ่ไม่มีใครกล้าปรากฎตัว เขาเองก็พอเข้าใจลักษณะของเมืองเล็กๆ เช่นนี้ ยิ่งมีปัญหาน้อยเท่าไหร่ ยิ่งดีเท่านั้น

“ยังพอช่วยได้หรือไม่?”

“ยังหายใจอยู่”

“พาเข้าไปด้านใน”

หยางจิ่นซิ่วช่วยประคองเจ้าของร้านที่ถูกทำร้ายเข้าไปในบ้าน ฉินเหยียนลงจากหลังม้าและสั่งให้เซี่ยชิงช่วยเขาผูกม้า จากนั้นเขาเดินเข้าไปด้านใน

ที่นี่เป็นร้านขายเหล้า เมื่อก่อนกิจการคงไปได้ดี แต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับยากจนข้นแค้น ผนังเต็มไปด้วยใยแมงมุม นอกจากขวดโหลเปล่าสองสามใบแล้วก็ไม่มีอะไรอีก

หยางจิ่นซิ่ววางร่างเจ้าของร้านไว้บนโต๊ะ หยิบยาออกมา และป้อนยาให้เขาด้วยตัวเอง ในไม่ช้าเจ้าของร้านก็ตื่นขึ้นมา เห็นคนแปลกหน้าอยู่ในร้าน เขาพลันรู้สึกกังวลโดยไม่รู้ตัว

“พวกเจ้าเป็นใคร?”

ในขณะนี้ ฉินเหยียนกำลังนั่งยองๆ อยู่ที่ทางเข้า มองไปที่ห้องใต้ดินและพูดอย่างสบายๆ ว่า

“พวกเราเป็นพ่อค้าที่บังเอิญผ่านมา เมื่อก่อนพวกข้าเคยมานั่งกินเหล้าที่ร้านเจ้า แต่... ไม่ได้มาแค่สองสามเดือน เหตุใดถึงกลายเป็นเช่นนี้ได้?”

เจ้าของร้านไม่ได้คิดอะไรมาก เขาเล่าเรื่องด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

“นับตั้งแต่เปลี่ยนคนปกครองอาณาจักรเยี่ยน ประชาชนต่างมีชีวิตที่แย่ลงทุกวัน เมื่อก่อนยังดี เปิดรับเกณฑ์ทหารเพื่อเข้ารับใช้แรงงาน แต่ราชสำนักยิ่งอยู่ยิ่งทำเกินไป เพิ่มภาษี ทำให้ประชาชนเดือดร้อน”

“ตอนนี้อาณาจักรเยี่ยนไม่เหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป หากเจ้ามาทำธุรกิจ ระวังชีวิตของพวกเจ้าให้ดี ข้าแนะนำให้พวกเจ้าไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด”

เจ้าของร้านทรุดตัวลงกับพื้น เดินโซเซเข้าไปในห้องด้านหลัง

หยางจิ่นซิ่วไม่รู้ว่าจะชวนเขาคุยอะไร นางหันไปมองฉินเหยียนและขยิบตาให้

แน่นอนว่าฉินเหยียนเข้าใจสัญญาณนี้ เจ้าของร้านนั้นไร้ชีวิตจิตใจ จนเขาไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว

“เถ้าแก่”

ฉินเหยียนรีบเดินตามไป ดึงเขากลับมา ไม่ให้เขาเข้าไปในร้าน

“อย่าเพิ่งรีบไป มาคุยเป็นเพื่อนข้าก่อนเถิด”

“เปิดร้านเถิด เจ้าคงไม่ไล่พวกเราไปหรอกใช่ไหม”