องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 896

อาณาจักรฉิน

เมืองจิ่วโจว

ในเวลานี้ ฮ่องเต้หลู่กำลังนั่งฟังบรรยายวิชาการความรู้ของอาณาจักรฉิน ขันทีหลี่เข้ามาหาเขาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก เขาพยายามควบคุมตนเองและกระซิบข้างหูฮ่องเต้หลู่ทันที

“ฝ่าบาท แย่แล้วพ่ะย่ะค่ะ! อาณาจักรเยี่ยนส่งทหารจำนวนสองแสนนายเข้ามาโจมตีอาณาจักรหลู่พ่ะย่ะค่ะ!”

ฮ่องเต้หลู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย สีหน้ากังวลของเขาหายวับไป พูดด้วยน้ำเสียงสงบว่า

“โจมตีที่ใดบ้าง?”

ขันทีหลี่ตอบกลับอย่างเป็นกังวล

“อาณาจักรเยี่ยนมาพร้อมกับกองกำลังที่แข็งแกร่ง ตอนนี้เราสูญเสียเขตชายแดนอาณจักรหลู่ไปแล้ว กระหม่อมเกรงว่าอีกไม่นานจะบุกโจมตีเมืองเผิงหลายพ่ะย่ะค่ะ!”

ฮ่องเต้หลู่มีสีหน้าเรียบเฉย เขากลับโบกมืออย่างใจเย็น

“เข้าใจแล้ว เจ้าออกไปได้แล้ว”

หลังจากพูดจบ เขาก็หันกลับไปฟังบรรยายต่อไป

ขันทีหลู่อึ้งไป รีบพูดต่อว่า

“ฝ่าบาท สงครามระหว่างสองอาณาจักรถือเป็นเรื่องใหญ่มากพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทจะไม่กลับไปดูแลบ้านเมืองหน่อยหรือ?”

ฮ่องเต้หลู่เมินเฉย

“เรากลับไปแล้วจะทำให้อาณาจักรเยี่ยนหยุดโจมตีอย่างนั้นหรือ พวกเขาอยากโจมตีก็ปล่อยให้เขาทำไป”

ขันทีหลี่รู้ว่าฮ่องเต้หลู่หลงใหลในการฟังบรรยายเป็นอย่างาก แต่ตอนนี้กำลังเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้น อาณาจักรเยี่ยนบุกโจมตีจนทำให้อาณาจักรหลู่ต้องถอยออกมา หากยังเป็นเช่นนี้ ในระเวลาอันสั้น เมืองเผิงหลายคงต้องล่มสลายลงอย่างแน่นอน เขาพูดด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว

“ฝ่าบาท! อาณาจักรที่ไม่มีฮ่องเต้ปกครอง ยังมีประชาชนหลายแสนคนกำลังรอให้ท่านตัดสินใจอยู่พ่ะย่ะค่ะ!”

ฮ่องเต้เหลู่ยังคงนิ่งเฉย ในตอนนี้โลกที่วุ่นวายข้างนอกไม่เกี่ยวกับเขาอีกต่อไปแล้ว เขาเพียงแต่ต้องการละทางโลกและค้นหาตัวตนฝ่ายจิตวิญญาณของเขา เขาจึงตอบกลับอย่างเฉยเมยว่า

“เจ้าออกไปก่อน อย่าทำให้ข้าเสียสมาธิ”

เมื่อเห็นว่าไม่อาจโน้มน้าวใจฮ่องเต้หลู่ได้ เขาเข้าใจความหมายของประโยคที่ว่า เรื่องของตัวเองกลับไม่เดือดร้อน แต่คนรอบข้างกลับเดือดร้อนแทน ในตอนนี้เขาไม่กล้าพูดโน้มน้าวอีกต่อไป หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขานึกขึ้นมาว่าต้องรีบส่งจดหมายถึงซือหม่าจี๋ โดยหวังว่าเขาจะช่วยโน้มน้าวฮ่องเต้หลู่ให้กลับไปควบคุมศึกในครั้งนี้ได้

...

อาณาจักรหลู่

สถานศึกษาไป๋ลู่

หลังจากได้เห็นพัฒนาการของอาณาจักรฉินแล้ว ซือหม่าจี๋เองก็อึ้งไปกับความเปลี่ยนแปลงนี้เช่นกัน

หลังจากกลับมา เขาก็รู้สึกตัวเองต่ำต้อยไปพักหนึ่งและไม่ออกไปที่ใดเลยเป็นเวลาหลายวัน

ต่อมาจ้าวเหวินเซิงมาหา พวกเขานั่งดื่มด้วยกันจนได้คำแนะนำจากจ้าวเหวินเซิง ในที่สุดเขาก็เข้าใจในทันที

เขาเข้าใจว่า ไม่ว่าสถานการณ์โดยรวมในใต้หล้านี้จะเป็นอย่างไร ขอเพียงแค่ประชาชนทำงานอย่างสงบสุข มีอาหารและเสื้อผ้าเพียงพอ ก็ถือว่านี่เป็นชีวิตที่มีความสุขที่พวกเขาไล่ตามหามิใช่หรือ ดังนั้นไม่จำเป็นต้องคิดมาก แค่ทำตามกระแสที่นำพาไป

หลังจากซือหม่าจี๋คิดได้ เขาก็กลับไปทำงานเหมือนเก่า ยังคงสอนนักเรียนในสถานศึกษาต่อ