องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 919

ฉินเหยียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลเล็กน้อยเมื่อเขารู้ว่าในช่วงสี่ปีที่ผ่านมามีการเปลี่ยนแปลงในจิ่วโจวมากถึงขนาดนี้

ความขัดแย้งที่กระจายไปทั่วอาณาจักรหลู่อยู่ภายใต้การควบคุมของฉินเหยียน ในปีนั้นที่เขาขอให้เถาซงจือไปยังอาณาจักรหลู่เพื่อขายเครื่องเคลือบ เขาได้คาดการณ์เอาไว้แล้วว่าเหตุการณ์นี้ต้องเกิดขึ้น

เป็นไปตามที่ฉินเหยียนคาดการณ์เอาไว้ว่าอาณาจักรเยี่ยนต้องพุ่งเป้าไปยังอาณาจักรหลู่ในปีนั้นที่เขาไปตามหาลูกสาวที่อาณาจักรเยี่ยน พบว่าอาณาจักรเยี่ยนกำลังรวบรวมกองกำลังเพื่อทำสงคราม

ลักษณะภูมิประเทศของอาณาจักรสู่ถูกอาณาจักรฉิน จ้าวและเยว่ล้อมรอบเอาไว้ การที่ถูกเข้ารวมกับอาณาจักรฉินเป็นเรื่องไม่ช้าก็เร็วจะต้องเกิดขึ้น ฮ่องเต้สู่ที่มองเห็นสถานการณ์โดยรวมอย่างรวดเร็ว ยอมจำนนต่ออาณาจักรฉินทันที

เรื่องนี้ทำให้ฉินเหยียนรู้สึกประหลาดใจ ฮ่องเต้หลู่มอบตำแหน่งพระอรหันต์ให้เขา การกระทำในครั้งนี้ทำให้เขาประหลาดใจอย่างมาก

ฉินเหยียนยังคงมองการพัฒนาอาณาจักรต่างๆ ต่อไปในอนาคต แม้ว่าในตอนนี้อาณาจักรฉินจะล้ำหน้าอาณาจักรอื่นไปมาก แต่ยังมีคนในอาณาจักรบางคนยังตั้งใจละเมิดกฎหมายและระเบียบในอาณาจักร

เพราะคนเหล่านั้นมีความเกี่ยวข้องกับองค์ชายเจ็ด คนในตำหนักอ๋องเหยียนจึงไม่กล้าตัดสินใจเอง ต้องรอให้อ๋องเหยียนกลับไปตัดสินใจ

หลังจากทำความเข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบแล้ว ฉินเหยียนตบลงไปที่โต๊ะ

“เกิดเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร ที่ราบภาคกลางวุ่นวายขนาดนี้ได้อย่างไรกัน?”

เจ้าของโรงแรมประสานมือรายงานว่า

“กราบทูลรายงานอ๋องเหยียน เป็นเวลากว่าสี่ปีแล้วที่ท่านไม่ได้กลับไป แม้ว่าอาณาจักรฉินจะพัฒนาไปได้ด้วยดี ธุรกิจต่างๆ มีความก้าวหน้า แต่ในวันนี้โลกพลันมีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้น ขอให้อ๋องเหยียนได้โปรดทรงกลับไปควบคุมสถานการณืโดยเร็วที่สุดเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนขมวดคิ้ว เขาไม่ได้กลับไปนานแล้ว อีกทั้งยังไม่เจอลูกสาว ตอนนี้สถานการณ์ในอาณาจักรกลับวุ่นวาย ดูเหมือนว่าวิธีเดียวที่สามารถรักษาเสถียรภาพของอาณาจักรได้คือต้องกลับไปยังที่ราบภาคกลาง

หลังจากคิดอยู่ครุ่หนึ่ง ฉินเหยียนจึงออกคำสั่งว่า

“เวลาไม่คอยท่า หูหนิวเจ้าเขียนจดหมายแทนข้า ขอให้อาณาจักรฉินส่งกองกำลังไปช่วยอาณาจักรจ้าวจัดการอาณาจักรเยี่ยน”

“เพคะ”

หยางจิ่นซิ่วรีบหยิบกระดาษและพู่กันขึ้นมา

หลังจากนั้นฉินเหยียนมองไปที่เจ้าของโรงแรมอีกครั้ง

“พวกเจ้ามีเส้นทางใดที่เดินทางกลับไปยังที่ราบภาคกลางโดยเร็วที่สุดหรือไม่ ข้าอยากให้ถึงที่นั่นภายในเวลาหนึ่งเดือน”

เจ้าของร้านคิดครู่หนึ่งแล้วรายงานว่า

“กราบทูลรายงานต่ออ๋องเหยียน จากที่นี่กลับไปยังที่ราบภาคกลางนั้นมีหลายเส้นทางมาก ทุกเส้นทางระยะทางใกล้เคียงกัน แต่มีอย่างหนึ่งที่อาจช่วยท่านได้”

“อะไรหรือ?”

เจ้าของโรงแรมทำท่าทางเชื้อเชิญ

“อ๋องเหยียนได้โปรดตามข้ามาพ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากพูดเช่นนั้น เจ้าของร้านก็นำอ๋องเหยียนไปยังสวนด้านหลัง

ในสวนอันกว้างขวางมีวัตถุหนึ่งถูกคลุมด้วยผ้าใบกันน้ำขนาดใหญ่

เจ้าของโรงแรมเดินขึ้นไปที่วัตถุสิ่งนั้นและดึงผ้าใบกันน้ำลงมา รถบรรทุกเหล็กปรากฎขึ้นต่อสายต่อทุกคน

สายตาของฉินเหยียนเป็นประกายทันที

“บ้าไปแล้ว! พวกเจ้าสร้างรถบรรทุกได้แล้วหรือ?”

เจ้าของโรงแรมตอบกลับว่า

“รถคันนี้ผลิตมาหลายปีแล้ว การที่เห็นในอาณาจักรฉินเป็นเรื่องปกติมาก ส่วนใหญ่นำไปใช้ค้าขายตามสถานที่ต่างๆ”

“แต่คนขับยังมีไม่มากนัก คนขับคนเดียวของเราออกไปล่าสัตว์เมื่อนานมาแล้ว เจอฝูงหมาป่าและถูกหมาป่าฆ่าตาย ตอนนี้ไม่มีใครขับได้ ได้แต่ทิ้งเอาไว้ที่นี่”

ฉินเหยียนมีความสุขมาก ตอนที่เขาจากจิ่วโจวมา ยังไม่ได้พัฒนาถึงขนาดนี้ ไม่คาดคิดว่าตอนนี้สามารถขับรถมายังเมืองทางตะวันตกได้แล้ว พระเจ้าช่วยเขาไว้จริงๆ!