องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 968

หวังจี้ตงทนไม่ไหวจึงได้ประชดพูดว่า “ท่านขอรับ จะพูดมั่วซั่วไม่ได้หรอกนะ เรือลำนี้เล็กงั้นรึ มีเรือที่ใหญ่กว่านี้อีกรึ? แค่ความยาวเรือลำนี้ก็มีความยาวถึงสิบสองจั้งแล้ว นอกจากพวกข้า ทั่วทั้งเก้าแคว้นก็ไม่มีใครสร้างได้อีกแล้ว!”

หลินเย้าจู้เบ้ปาก เขาไม่อยากจะสนใจพวกนักค้าขายเหล่านี้ เขาได้เดินไปข้างกายของฉินเหยียนแล้วกระซิบว่า

“อ๋องเหยียนพ่ะย่ะค่ะ จากภาพที่ทรงให้มาแล้ว เรือรบที่ต้องการสร้างอย่างน้อยก็มีขั้นต่ำสามสิบสี่สิบจั้งขึ้นไป ด้วยความสามารถของพวกเขา มันห่างชั้นเกินไปพ่ะย่ะค่ะ”

พวกหวังจี้ตงอึ้งไปหมด แล้วมองหลินเย้าจู้อย่างเหลือเชื่อ นี่เขากำลังสงสัยในทักษะของพวกเขารึ มีสิทธิ์อะไร? พวกเขาไม่ได้รู้จักหลินเย้าจู้ แต่เห็นรูปร่างหน้าตาที่สกปรกของเขาและรอยคล้ำใต้ตาแล้ว ก็ไม่ได้เห็นเขาเป็นคนสำคัญอะไร

หวังจี้ตงพูดอย่างไม่พอใจทันทีว่า “เจ้าพวกนอกสายงานจะเข้าใจอะไร? เจ้าคิดว่าต่อเรือเหมือนสร้างบ้านรึ? ที่อยากจะสร้างใหญ่แค่ไหนก็ได้ ยังพูดว่าสามสิบสี่สิบจั้งขึ้นอีก คุยโว้ไปเถิด”

“นั่นสิ เจ้าจะเข้าใจอะไร อย่าว่าแต่สามสิบสี่สิบจั้งเลย ในระหว่างนั้นมีขั้นตอนมากมาย ทุกครึ่งที่เพิ่มขนาดก็ยากอย่างยิ่ง ไม่เช่นนั้นเพียงแค่เอาลงน้ำก็จมไปแล้ว!”

“ใช่พ่ะย่ะค่ะอ๋องเหยียน อย่าได้ฟังเขาพูดมั่วเลย”

หลินเย้าจู้ฟังคำตำหนิรอบข้างก็ไม่ได้รู้สึกหัวเสียอะไร เขารู้สึกว่าการพูดเหตุผลกับพวกกบในกะลานั้น เปลืองน้ำลายยิ่งนัก

ฉินเหยียนเองก็จับคางแล้วครุ่นคิด ผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็มองไปยังหลินเย้าจู้แล้วถามว่า

“หลายวันนี้เจ้าศึกษาเป็นอย่างไรบ้าง? เจ้าคิดว่าการซื้ออู่ต่อเรือเหล่านี้ จะมีประโยชน์อย่างมากในอนาคตรึไม่?”

หลินเย้าจู้เหลือบมองไปคนเหล่านั้น แล้วขมวดคิ้วพูดว่า

“อย่างมากก็เป็นได้แค่ผู้ช่วยการสร้างอู่ต่อเรือหลวงเท่านั้น ไม่สามารถช่วยอะไรในการต่อเรือได้”

หลินเย้าจู้พูดอย่างรักษาน้ำใจมากแล้ว หากฉินเหยียนแค่ต้องการสร้างกองเรือทั่วไปก็ยังพอไหว ทุกอย่างไม่มีปัญหาใดๆ พวกอู่ต่อเรือจะช่วยได้เยอะมากจริงๆ แต่ความทะเยอทะยานของฉินเหยียนไม่ได้มีเท่านั้น เขาต้องการสร้างกองทัพเรือที่แกร่งกล้า!

เพียงแค่หนึ่งลำ ก็จะเสมือนกับภูเขาเล็กๆที่ล่องลอยอยู่กลางน้ำแล้ว สิ่งที่ใหญ่มหึมาเช่นนี้ เพียงแค่พายเรือ คนเหล่านี้ก็ไม่สามารถสร้างขึ้นมาได้แล้ว ดังนั้นหลินเย้าจู้จึงสรุปว่าอู่ต่อเรือเหล่านี้ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย ต่อให้ช่วยได้ อย่างมากก็แค่ช่วยให้อู่ต่อเรือหลวงก่อตั้งขึ้นได้ในขั้นตอนแรกเท่านั้น นำช่างฝีมือระดับต่ำมาได้เท่านั้น

“งั้นรึ?”

ฉินเหยียนขมวดคิ้ว ภาพที่เขาให้หลินเย้าจู้นั้นค่อนข้างรัดกุม อย่างไรเขาก็ไม่เคยเข้าในชมในเรือรบ ก็เลยไม่มีสิทธิ์พูดอะไร ในเมื่อหลินเย้าจู้กล่าวเช่นนี้ ฉินเหยียนก็มองไปยังคนพวกนั้นแล้วส่ายหน้าพูดว่า

“เรือที่พวกเจ้าต่อเล็กเกินไป ไม่มีประโยชน์อะไรต่อกองเรือที่ข้าจะสร้าง เช่นนะกัน ข้าจะให้สามแสนตำลึงเพื่อซื้อหนึ่งในพวกเจ้า”

“ว่าอย่างไรนะ?!”

เมื่อได้ยินฉินเหยียนพูดตัวเลขออกมา พวกหวังจี้ตงที่ยโสก็สีหน้าเปลี่ยนไปทันที ต่างก็เบิกตากว้างแล้วจ้องมองฉินเหยียน