องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 973

หากกำหนดอู่ต่อเรือหลวงที่นี่ก็ไม่เลวจริงๆ

หอหม่านฮวาของหลิวเชียนเชียนเปิดทั่วใต้หล้านี้ แถมยังครอบครองการขนส่งทางน้ำอย่างการเป็นผู้นำสำนักเฉา มีข้อมูลเชิงลึกที่ไม่เหมือนใครอย่างแท้จริงในเรื่องนี้

คำพูดนี้ทำให้ฉินเหยียนเข้าใจในทันที

“ดี เช่นนั้นก็ที่ติงไห่ พี่เจ็ด บอกกับกรมโยธาธิการ เสนาบดีกรมพระคลังว่า หลังจากหาสถานที่ที่เหมาะสมในติงไห่ได้แล้ว ให้ความร่วมมือกับผู้อำนวยการเสิ่น ไม่จำกัดการสนับสนุน ภายในแปดเดือน สร้างอู่ต่อเรือหลวงที่สามารถผลิตเรือรบที่ยาวกว่าห้าสิบจั้งได้ในอนาคต!”

คำพูดของฉินเหยียนหนักแน่น ออกคำสั่งอย่างไม่อาจปฏิเสธได้

เสิ่นเฟยเองก็ตกตะลึงอย่างมาก ที่จริงเขาก็คาดเดามาตลอด บางทีที่เรือใหญ่สิบจั้งไม่เข้าตาฉินเหยียน เพราะต้องการจะสร้างเรือรบขนาดยักษ์ แต่ก็คิดไม่ถึงเลย ว่าแท้จริงแล้วฉินเหยียนต้องการสร้างอู่ต่อเรือที่สามารถผลิตเรือรบได้กว่าห้าสิบจั้งขึ้นไป ช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ

ห้าสิบจั้งขึ้นไปรึ? ดวงตาของเสิ่นเฟยสับสนไปหมด มันจะต้องใหญ่มากขนาดไหนกันนะ? หนึ่งจั้งก็หนึ่งชั้นของอาคารแล้วนะ! เรือรบที่เพียงแค่ความยาวก็มีเท่ากับอาคารห้าสิบชั้นแล้ว กำลังของคนคนหนึ่งที่อยู่ต่อหน้ามัน จะเล็กน้อยแค่ไหนกันนะ?

ส่วนเขาเสิ่นเฟย คือผู้อำนวยการ ได้รับภารกิจที่สำคัญมากขนาดนี้ ในขณะที่รู้สึกถึงความกดดัน ก็รู้สึกมีไฟอย่างมาก! อย่าว่าแต่ห้าสิบจั้งเลย เพียงแค่สร้างเรือใหญ่สิบห้าจั้งได้ ก็เพียงพอที่จะทิ้งชื่อเสียงอันหอมหวนไปชั่วกาลนานได้แล้ว!

ขณะที่ฉินอวี่เองก็รีบตอบกลับว่า “ไม่มีปัญหา ข้าจะบอกกับกรมโยธาธิการ เสนาบดีกรมพระคลัง ให้รีบดำเนินการโดยเร็วที่สุด!”

“จริงสิ กระหม่อมมีอีกเรื่อง ไม่รู้ว่าสมควรรึไม่” หลินเย้าจู้ลังเลอยู่พักหนึ่ง จู่ๆก็เอ่ยขึ้น

“ว่ามาได้เลยไม่เป็นไร”

หลินเย้าจู้พยักหน้าพูดว่า “ทรงไตร่ตรองแล้วรึไม่ว่า หากในอนาคตต้องการสร้างเรือรบ การผลิตเหล็กของเราจะไม่ทัน หากจะฝืนผลิต เกรงว่าในจุดอื่นคงไม่พอใช้พ่ะย่ะค่ะ”

หลินเย้าจู้คือคนฉลาด อีกอย่างเขาได้วิจัยเรือรบมาสักพักแล้ว รู้ว่าโครงสร้างของเรือรบส่วนใหญ่เป็นเหล็กทั้งนั้น แล้วของชิ้นใหญ่เช่นนี้ ก็ต้องใช้ปริมาณเหล็กมหาศาล ด้วยปริมาณในปัจจุบัน มันไม่เพียงพอเลย

“นี่ก็เป็นปัญหาอีกอย่าง” ฉินอวี่เองก็พยักหน้า “หากปัญหาเรื่องเหล็กยังไม่คลี่คลาย ต่อให้การวิจัยมีผลลัพธ์แล้ว แต่ทุกอย่างก็สูญเปล่า”

ฉินเหยียนครุ่นคิด จากนั้นก็ยิ้มบางๆพร้อมพูดว่า “นี่เป็นเรื่องเล็ก นี่พวกเจ้าลืมเยี่ยนเป่ยไปแล้วรึ?”

“เยี่ยนเป่ย? เจ้าสถานที่กันดารห่างไกลเช่นนั้น มันทำไมรึ?” ฉินอวี่อึ้งไป

เยี่ยนเป่ยคือสถานที่กันดารและอยู่ห่างไกล มีดินที่ย่ำแย่ ทรัพยากรน้ำขาดแคลน แม้แต่พืชก็ปลูกไม่ได้ ฉินอวี่ไม่เข้าใจจริงๆว่าฉินเหยียนพูดถึงเยี่ยนเป่ยทำไม

ฉินเหยียนหัวเราะแล้วพูดว่า “วางใจเถิด ข้าได้พูดคุยกับท่านพี่ใหญ่อยู่ก่อนแล้วว่าในอนาคตจะพัฒนาเยี่ยนเป่ย คราวนี้ท่านพี่ใหญ่คงได้ส่งกำลังคนไปไม่น้อยแล้ว นั่นคือสถานที่ล้ำค่าเชียวนะ เพียงแค่กระจายแร่ธาตุหลากหลายอันนับไม่ถ้วนออกไปแล้ว อย่าว่าแต่อู่ต่อเรือหลวงที่เดียวเลย ต่อให้มีห้าแห่ง ก็สามารถอยู่รอดได้ง่ายๆ”