องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 995

“ใช่!” พวกลูกน้องที่รายล้อมหัวหน้าเฝิงตอบกลับมาเป็นเสียงเดียวกัน

เสิ่นเฟยกัดฟันแน่น จ้องไปที่หัวหน้าเฝิงอย่างโกรธแค้น

“แต่เช้าก็ทำเช่นนี้ไม่ได้ เรือมาถึงแล้ว คนของข้าตั้งมากมายขอขนของ เสร็จนาฆ่าโคถึก เสร็จศึกฆ่าขุนพล เจ้าจะทำเช่นนี้หรือ? เจ้ามันคนเห็นแก่เงิน!”

หัวหน้าเฝิงที่ถูกว่าทำเสียงไม่พอใจ พูดออกไปด้วยความโกรธ

“เถ้าแก่เสิน เจ้าพูดเช่นนั้นไม่ได้ ทำธุรกิจแน่นอนว่าต้องมีเรื่องผลประโยชน์เข้ามาเกี่ยว เจ้าพูดว่าข้าเห็นแก่เงิน เช่นนั้นความสัมพันธ์ของเราก็คุ้มที่จะเสี่ยงกับเงินห้าหมื่นตำลึงนั้นนี่ใช่ไหม?”

เสิ่นเฟยถึงกับพูดไม่ออก

ประโยคนี้เป็นเรื่องจริง เขาอยู่ในความรู้สึกสับสน จึงพูดประโยคนี้ออกไป

“ข้าไม่พูดกับเจ้าให้มากความแล้ว”

หัวหน้าเฝิงมีสีหน้าสงบ พร้อมกับโบกมือ

“วันละห้าหมื่นเหรียญ ถ้าเจ้าจ่ายเงินจำนวนนี้ให้ข้า เจ้าก็สามารถใช้พื้นที่นี้ต่อได้ หากเจ้าไม่จ่ายเงินให้ข้า ภายในสิบนาทีเจ้าต้องคืนท่าเรือนี้ให้แก่ข้า!”

“เจ้า...” เสิ่นเฟยพูดด้วยความโกรธ

“ไม่ต้องพูดให้มากความแล้ว!”

หัวหน้าเฝิงโบกมือปัด

“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ได้ขาดเงิน ข้ารู้อีกว่าเจ้าอยากได้สินค้าจำนวนนี้มาก แต่เจ้าลองคิดดูสิว่าเข้ายอมจ่ายเงินเพื่อซื้อเวลา เช่นนั้นเจ้าก็ต้องยอมจ่ายเงินอยู่เรื่อยไป ฉะนั้นเจ้าก็ไปต่อแถว แบบนั้นถึงจะถือว่ายุติธรรม”

“เจ้า...”

เสิ่นเฟยจ้องไปที่หัวหน้าเฝิงด้วยความโกรธ แต่เขากลับทำอะไรไม่ถูก

ความเสียหายในครั้งนี้ของเขาหนักหนามากเกินไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เขารู้อยู่แก่ใจว่าหัวหน้าเฝิงพูดถูก

เขาไม่มีเงินห้าหมื่น หากต้องขนของอีกสองสามวัน เขาต้องสิ้นเนื้อประดาตัวอย่างแน่นอน

“เถ้าแก่เสิ่น ในเมื่อเจ้าไม่เต็มใจจ่าย เรื่องก็จบแค่นี้ ภายในครึ่งชั่วโมงเจ้าต้องจัดการพื้นที่ให้ข้า ให้เรือขับออกไปจอดข้างนอกออก มิฉันั้นข้าจะปล่อยให้ลูกน้องข้ามาจัดการพื้นที่”

หัวหน้าเฝิงพูดขู่ จากนั้นก็หันหลังเดินจากไป

เสิ่นเฟยยืนอยู่ที่นั่น สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป หลังจากผานไปสักพักเขาก็ถอนหายใจยาวออกมา นั่งบนพื้นมือทั้งสองกุมศีรษะตัวเอง เขารู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

เขาไม่คาดคิดว่าหัวหน้าเฝิงจะเล่นอุบายนี้

แต่เขาไม่สามารถทำอะไรหัวหน้าเฝิงได้

ในเวลานี้อาจารย์หลี่วิ่งเข้ามาและถามด้วยเสียงเบาว่า

“เถ้าแก่เสิ่น เป็นอย่างไรบ้าง หัวหน้าเฝิงว่าอย่างไร?”

เมื่อเสิ่นเฟยได้ยินดังนั้น เขาเงยหน้าขึ้นพร้อมกับตาอันแดงก่ำ กำหมัดแน่นแล้วพูดอย่างขมขื่น “บ้าที่สุด คนพวกนั้นมันไม่ใช่คนแล้ว!”

“เกิดอะไรขึ้นหรือ?” อาจารย์หลี่ถามอย่างรวดเร็วด้วยความสับสน

“ไม่รู้เหมือนกันว่าใครเป็นคนมาหาหัวหน้าเฝิง จ่ายเงินให้หัวหน้าเฝิงห้าหมื่นเพื่อขอใช้ท่าเรือหมายเลขเจ็ด พวกเราไม่มีทางให้เงินจำนวนนี้ได้อย่างแน่นอน หัวหน้าเฝิงจึงยื่นคำขาดให้เราย้ายออกไปภายในครึ่งชั่วโมง!” เสิ่นเฟยกัดฟันและพูดว่า

“เอ่อ... เช่นนั้น... เช่นนั้น... หมายความว่า พวกเราขนของลงจากเรือไม่ได้อย่างนั้นหรือ?”

อาจารย์หลี่อึ้งไป

ส่วนเสิ่นเฟยเขายังคงนั่งยองๆ บนพื้น ทำอะไรไม่ถูก

แม้ว่าเขาจะขนสินค้าออกไปได้บางส่วนแล้ว แต่เขาจำนวนสินค้าที่เอาออกไป แค่สองสัปดาห์ก็หมดแล้ว

ไม้ส่วนใหญ่ยังอยู่บนเรือ

เขาต้องคิดหาวิธีป้องกันเอาไว้บ้างแล้ว หากเขาต้องเผชิญหน้าเหตุการณ์เช่นนี้อีกในอนาคต ไม่ว่าตระกูลเขาจะร่ำรวยขนาดไหน เขาก็ไม่อาจทนกับการกระทำที่เอาเปรียบเช่นนี้ได้

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เขากำลังคิด ชายวัยกลางที่แต่งตัวแตกต่างจากคนอื่นเดินเข้ามาหาเขา

“ไม่ทราบว่าใช่ใต้เท้าเสิ่นหรือไม่ขอรับ?”

ชายคนนั้นโค้งคำนับเล็กน้อย แสดงท่าทีชัดเจน

เขาถามเสิ่นเฟยอย่างสุภาพและเคารพ

“เจ้า... เจ้าคือ...”

เสิ่นเฟยเหลือบมองเขาและถามออกไปด้วยความสงสัย

หลายคนเรียกเขาว่าเถ้าแก่เสิ่น แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ถูกเรียกว่าใต้เท้าเสิ่น

“ใต้เท้าเสิ่นไม่ต้องกังวลไปขอรับ อ๋องเหยียนส่งข้ามาเพื่อช่วยเหลือท่าน” ชายวัยกลางคนคนนั้นพูด

“อ๋องเหยียนหรือ?”

เสิ่นเฟยรีบลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นเต้น “อ๋องเหยียนมีรับสั่งใหม่หรือ?”