องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 996

“แน่นอนขอรับ”

ชายวัยกลางคนคนนั้นยิ้มเล็กน้อย จากนั้นยื่นซองจดหมายให้

“ขอบพระทัยอ๋องเหยียน ขอบพระทัยอ๋องเหยียน”

ความจริงแล้วอ๋องเหยียนช่วยลงทุนโรงต่อเรือเสิ่นซื่อของเขาเป็นเงินจำนวนหนึ่งล้านเหรียญ เงินจำนวนนี้ถือว่าช่วยชีวิตเขาเอาไว้ได้มากเลยทีเดียว

“ไม่ต้องเกรงใจ อ๋องเหยียนได้ตรัสไว้แล้วว่าโรงต่อเรือเสิ่นซื่อเป็นสมบัติของอาณาจักรฉิน และท่านก็ถือว่าเป็นคนที่ทำงานให้อาณาจักรฉินเช่นเดียวกัน การช่วยเจ้าก็ถือว่าช่วยอาณาจักรฉินด้วยเช่นกัน ใต้เท้าเสิ่นไม่ต้องกังวลใจไป นอกจากนี้อ๋องเหยียนยังมอบรางวัลให้แก่ท่านด้วย ได้โปรดรับไว้ด้วยเถิด” ชายวัยกลางคนยิ้ม

เมื่อพูดเช่นนั้น เขาก็หยิบเงินออกมามอบให้เสิ่นเฟย

เสิ่นเฟยรับเงินจำนวนนั้นมาและมองไปที่มัน พบว่าเงินจำนวนนั้นเขียนเอาไว้ว่า หนึ่งแสน

ลงทุนโรงต่อเรือเสิ่นซื่อของเขาเป็นเงินจำนวนหนึ่งล้านเหรียญ จากนั้นมอบเงินรางวัลให้เขาเป็นการส่วนตัวอีกหนึ่งแสนเหรียญ เขาไม่รู้ว่าจะตอบแทนความเมตตานี้อย่างไร

แต่ว่าเขากลับระงับความดีใจในใจเอาไว้ พร้อมกับส่ายหน้าปฏิเสธ

“ไม่ได้ ข้ารับไว้ไม่ได้ ข้ายังไม่ได้ทำอะไรที่สำคัญเพื่ออาณาจักรฉินเลย จะให้ข้ารับเงินรางวัลจากอ๋องเหยียนได้อย่างไรกัน?”

ชายคนนั้นยืนกรานที่จะมอบเงินให้เขาแล้วพูดว่า

“ใต้เท้าเสิ่นได้โปรดอย่าปฏิเสธเลย ข้ายังมีอีกเรื่องหนึ่ง ข้าเป็นคนของอ๋องเหยียนที่ถูกส่งมาให้ช่วยท่านจัดการเรื่องต่างๆ นับจากวันนี้ไป หากท่านใต้เท้าไม่รังเกียจ ข้ายินดีช่วยท่านหากท่านพบเจอปัญหา”

เมื่อเสิ่นเฟยได้ยินเช่นนี้ เขารู้สึกสะเทือนใจ จากนั้นรับเงินมาแล้วพูดว่า

“ได้ กลับไปเจ้าอย่าลืมขอบพระทัยอ๋องเหยียนแทนข้าด้วย”

ไม่เพียงแต่มอบเงินให้เท่านั้น แต่ยังส่งคนมาช่วยเหลือเขาอีกด้วย เขาสามารถบอกได้ทันทีว่าชายวัยกลางคนตรงหน้าเขานี้ ช่วยเหลือเขาได้อย่างแน่นอน

แต่เมื่อลองคิดไปคิดมา ตอนนี้อาณาจักรฉินตั้งแต่บนลงล่าง คนที่ถูกเลือก ล้วนแต่เป็นคนที่มีความสามารถ

ใครก็ตามที่ขยายอาณาเขตแทบจะไม่สามารถบรรลุสิ่งต่างๆ ได้โดยลำพัง แม้ว่าเขาจะมีอาจารย์หลี่และคนอื่นๆ คอยให้ความช่วยเหลือ แต่พวกเขาเป็นแค่ช่างฝีมือ หาใช่พลทหารไม่

สิ่งที่ขาดแคลนมากที่สุดในตอนนี้คือที่ปรึกษาที่สามารถมองสถานการณ์โดยรวมได้อย่างทะลุปรุโปร่ง และช่วยประสานงานได้

หากมีคนเช่นนี้อยู่จริงๆ เขาคงไม่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ถูกโจมตีลับหลังอยู่ตลอดเวลาเช่นนี้

เห็นได้ชัดว่าอ๋องเหยียนเข้าใจเรื่องนี้เป็นอย่างดี จึงทรงจัดเตรียมคนของเขาให้เข้ามาช่วย

เสิ่นเฟยชื่นชมและเคารพอ๋องเหยียนในใจมากขึ้น

“อ้อ ใช่แล้ว ว่าแต่เจ้าชื่ออะไรหรือ?”

จู่ๆ เสิ่นเฟยก็ถามขึ้นมา

“ข้าแซ่หลิน ชื่อไห่”

ชายวัยกลางคนคนนั้นยิ้มตอบ

“ใต้เท้าเสิ่น ไม่จำเป็นต้องสุภาพกันข้าขนาดนั้น เรียกข้าว่าไห่จื่อหรืออาหลินก็ได้”

เมื่อเสิ่นเฟยเห็นดังนั้น เขาก็ไม่ได้อวดตัวแต่อย่างใด อีกทั้งยังพูดว่า

“อาหลิน อ๋องเหยียนมายังอาณาจักรอู๋แล้วหรือ?”

หลินไห่ขมวดคิ้วและนึกถึงคำพูดของอ๋องเหยียน จากนั้นส่ายหน้าแล้วพูดว่า

“อ๋องเหยียนทรงมีธุระที่ยังต้องทำในอาณาจักรฉิน ดังนั้นจึงส่งข้ามาที่นี่ก่อน”