องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 997

“ไม่ให้เราใช้ท่าเรือ ตอนนี้พวกเราต้องยอมก้มหัวให้กับคนอื่น” เสิ่นเฟยพูด

“ถูกต้อง เช่นนั้นใต้เท้าเสิ่นเคยคิดหรือไม่ว่า หลังจากก่อตั้งอู่เรือหลวงในอนาคตแล้ว พวกเราจะล้ำหน้าทุกคนไปอีกไกล แต่สุดท้ายแล้วทุกอย่างก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมอย่างวันนี้ เพราะท่าเรือคือสาเหตุ เรือของเราไม่สามารถออกทะเลไปได้ วัสดุก็ไม่สามารถส่งเข้ามาได้ใช่หรือไม่?” หลินไห่พูด

“ฟืด” เสิ่นเฟยได้ยินเช่นนั้น เขาพลันสูดลมหายใจเข้าไปหนึ่งเฮือก

“จริงด้วย เหตุได้ข้าถึงคิดไม่ถึงเรื่องนี้?”

เสิ่นเฟยตบหัวตัวเอง ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักว่า

“แต่ข้าก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ข้าคิดมาตลอดว่า จะโน้มน้าวคนอื่นให้เราใช้ท่าเรือได้อย่างไร แต่ข้ากลับไม่คิดเลยว่า วันนี้หวังจี้ตงทำเรื่องไม่ดี ในอนาคตก็ต้องมีหลี่จี้ตง เฉินจี้ตง ทำเรื่องไม่ดีต่ออยู่ดี หรือว่าข้าต้องร้องขอต่อบรรพบุรุษอย่างนั้นหรือ?”

ยิ่งเสิ่นเฟยพูดมากเท่าไร เหงื่อก็ไหลจากหน้าผากเขามากเท่านั้น สีหน้าเขาเปลี่ยนไปในทันที

ยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว ถ้าทุกครั้งมีเรื่องยุ่งยากเข้ามา มีคนกระโดดเข้ามาสร้างปัญหาให้เขาอีก เช่นนั้นเมื่อไหร่จะมีคามสงบสุขเล่า?

หากต้องการยุติเรื่องทั้งหมดนี้ เขาต้องหาวิธีป้องกันไม่ให้ถูกคนอื่นจัดการลับหลังเช่นนี้อีก เขาต้องแน่ใจว่ามีท่าเรืออย่างน้อยหนึ่งแห่งที่ใช้เขาใช้ได้

แต่จะทำอย่างไรเล่า? หากเขาไปหาหัวหน้าเฝิง หัวหน้าเฝิงต้องขอเงินเพิ่มมากขึ้นอีกแน่ นั่นหมายความว่าเขายิ่งขาดทุน

ในเวลานี้ หลังจากที่เขาลังเลอยู่พักหนึ่ง จู่ๆ เขาก็กัดฟันแน่นและพูดขึ้นมาอย่างจริงจัง

“อาหลิน หรือว่าเจ้ากลับไปปรึกษาอ๋องเหยียนได้หรือไม่ว่าพวกเราสร้างท่าเรือเองได้ไหม?”

เสิ่นเฟยพูดอย่างจริงจัง

“วิธีนี้ เราจะไม่ถูกบีบบังคับเรื่องท่าเรืออีก และยังสามารถปรับปรุงให้มีประสิทธิภาพได้”

หลังจากที่หลินไห่ได้ยินเช่นนั้น เขากลับยิ้มออกมาและส่ายหน้าช้าๆ

“ไม่เหมาะสมขอรับ”

“ทำไมหรือ?” เสิ่นเฟยถามอย่างร้อนใจ

“ใต้เท้าเสิ่น หากท่านคิดเช่นนี้ เช่นนั้นท่านต้องพิจารณาอีกหนึ่งเรื่องว่าเรือที่ท่านจะสร้างในอนาคตมีขนาดใหญ่ อีกทั้งยังหนักหลายพันตัน เจ้าคิดว่าท่าเรือแบบไหนที่สามารถจอดเรือขนาดใหญ่เช่นนี้ได้?”

หลินไห่ตอบกลับมาเช่นนี้ ทำให้เสิ่นเฟยอึ้งไป

เรือใหญ่ที่มีน้ำหนักหลายพันตันใหญ่กว่าเรือใบขนาดเล็กหลายสิบเท่าหรือร้อยเท่าเสียด้วยซ้ำ

เรื่องที่สำคัญอีกอย่างหนึ่งคือ เรือขนาดใหญ่ไม่สามารถเทียบท่าอย่างเรือเล็กได้

เสิ่นเฟยเดินไปรอบๆ อย่างฉุนเฉียว นั่งลงบนเก้าอี้ พร้อมกับถูมือกับหน้าไปมา

“ถ้าอย่างนั้น อาหลิน เจ้าคิดว่าเราควรทำเช่นไร?”

“เองนี้หรือ...” หลินไห่คิดครู่หนึ่ง จากนั้นดวงตาเขาพลันเป็นประกายทันที

“ใต้เท้าเสิ่น พวกเราเปลี่ยนแนวคิดได้”

“เปลี่ยนแนคิดหรือ?” เขาเงยหน้าขึ้นมามองไปที่หลินไห่

“ถูกต้อง ท่านคิดดูนะขรับ ในเมื่อท่าเรือเล็กใช้ไม่ได้ เช่นนั้นพวกเราสร้างท่าเรือขนาดใหญ่ที่ไม่เคยมีมาก่อนไม่ได้หรือ?”

“นี่...”