องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 998

ฉินเหยียนยกถ้วยชาขึ้นมาดื่มอย่างสบายใจ

เรื่องนี้ เขาไม่กล้าประมาทเลยทีเดียว

ท้ายที่สุดแล้ว เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับกองทัพเรือของอาณาจักร

หลังจากนั้นไม่นาน ฉินอวี่ก็เข้ามา

“น้องสิบสี่ เจ้าเจอปัญหาอีกแล้วหรือ?”

“ใช่น่ะสิพี่เจ็ด พวกเราต้องหารือเรื่องการสร้างท่าเรือแล้วล่ะ” ฉินเหยียนวางถ้วยชาลง พูดอย่างจริงจัง

“สร้างท่าเรือหรือ?” ฉินอวี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วถามด้วยความสับสน

“ท่าเรือมีอยู่ทุกที่นี่ พวกเราจะสร้างท่าเรืออะไรอีกหรือ?”

“ไอหย่า พี่เจ็ดของข้าช่างไม่รู้อะไรเลย” ฉินอวี่เพิ่งจะเอ่ยปาก ฉินเหยียนยิ้มออกมาอย่างจนปัญญา

“ท่านพี่ลืมแผนการในอนาคตของเราไปแล้วหรือ? เราจะสร้างเรือใหญ่ขนาดหลายพันตัน เมื่อถึงเวลานั้จะจอดเรือไว้ที่ใดเล่า”?

“อ้อ... ข้าเข้าใจแล้ว!”

ฉินอวี่พยักหน้าแล้วพูดว่า

“เจ้าหมายความว่า พวกเราต้องเตรียมการไว้ล่วงหน้า ควรสร้างท่าเรือที่เอาไว้จอดเรือขนาดใหญ่ใช่หรือไม่?”

ฉินอวี่ตอบสนองกลับอย่างรวดเร็ว เขาเดาความตั้งใจของฉินเหยียนออก

“ใช่ หมายความเช่นนั้น แม้ว่าเรือของเรายังสร้างไม่เสร็จ แต่ภายในสามถึงห้าปี จะต้องถูกขายออกสู้ตลาดอย่างแน่นอน เช่นนั้นต้องมีจุดจอดเรือ มิฉะนั้นเราสร้างเรือไปก็ไร้ประโยชน์ถูกไหม?”

ฉินอวี่พลันเข้าใจในทันที เขาพลันตบหน้าผากตัวเองเหมือนเขาได้รับการสอนแล้ว

“จริงด้วย เจ้าพูดถูก เราควรวางแผนแต่เนิ่นๆ” ฉินอวี่พนักหน้าเห็นด้วย จากนั้นพูดด้วยความลำบากใจ “แต่ข้าไม่มีประสบการณ์เรื่องนี้มาก่อน”

ฉินเหยียนไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เขาพูดติดตลกว่า “ข้ารู้ว่าพี่เจ็ดไม่มีประสบการณ์ ข้าเองก็ไม่มี นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกสำหรับเราทั้งสองคน ไม่มีใครมีประสบการณ์เลยกันทั้งนั้น ดังนั้นข้าถึงต้องการปรึกษากับท่านพี่”

“อ้อ!” ฉินอวี่พยักหน้า หลังจากนั้นเขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พูดว่า

“เรื่องนี้ต้องพิจารณาระยะยาว น้องสิบสี่ เจ้าบอกว่าเจ้าต้องการสร้างท่าเรือประเภทนี้ เจ้ามีงบเท่าไร?”

“ข้าประเมินเอาไว้ที่สี่ห้าร้อยล้าน” ฉินเหยียนบอกจำนวนเงินไปทันที

“ว่าอย่างไรนะ?” ฉินอวี่ตะโกนออกมา มองฉินเหยียนด้วยความตกใจ ตาเขาแทบจะหลุดออกจากเบ้า

“เจ้าบอกว่าเท่าไรนะ?”

“สี่ห้าร้อยล้าน”

“พระเจ้า เจ้าเสียสติไปแล้วหรือ?” ฉินอวี่เบิกตากว้างและชี้ไปที่ฉินเหยียนอย่างไม่เชื่อ เขาแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง

ฉินเหยียนยักไหล่และพูดอย่างจนปัญญาว่า

“เพราะเป็นหน้าที่ข้าที่ต้องดุแลเงินน่ะสิ ข้าถึงได้รู้ว่าเราไม่สามารถหาเงินจำนวนมากขนาดนั้นได้”

ฉินอวี่ไม่รู้ว่าตัวเองจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

“อาณาจักรฉินของเราเป็นอาณาจักรที่สงบสุข ประชาชนเองก็แสวงหาความสุข แต่อาณาจักรฉินของเราก็ไม่ได้มีเงินจำนวนมากขนาดนั้น กองทัพต้องใช้เงิน การก่อสร้างต่างๆ ก็ต้องใช้เงิน ตอนนี้เรายึดครองทั้งจิ่วโจวได้แล้ว ยังมีอีกหลายสถานที่ที่ต้องใช้เงินนะเจ้าสิบสี่”

“ตอนที่เสด็จพ่อยังอยู่ พวกเราหาเงินจากการลงทุนทุกปี โดยไม่คำนึงถึงต้นทุน เช่น น้องสิบสี่ให้แผนกอาวุธสร้างสิ่งประดิษฐ์มากมาย นั้นถือว่าเป็นการใช้เงินจำนวนมาก หากเป็นเช่นนี้ เราต้องช่วยกันประหยัดไปอีกปี”

“แต่ถ้าเจ้าต้องการสร้างท่าเรือใหญ่ เจ้าต้องหักภาษีประชาชนในอาณาจักรฉินมากกว่าครึ่งหนึ่ง สถานที่อื่นๆ จะต้องถูกปิดซึ่งส่งผลกระทบต่อคนหมู่มาก ดังนั้นเงินจำนวนนี้จะนำมาใช้แบบสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้”

“พี่ใหญ่กำลังจะขึ้นครองบัลลังก์ ทันทีที่เขาขึ้นครองบัลลังก์ นั่นถือว่าเขาเริ่มกินเงินเก่าแล้ว เจ้าจะบันทึกชื่อเขาในประวัติศาสตร์ไว้ว่าอย่างไร? หากเริ่มโครงการนี้ที่กินทั้งแรงงานคนและจำนวนเงิน ข้ามั่นใจว่าในใจของพี่ใหญ่คงไม่มีความสุขที่จะสร้างมัน”

ขณะที่ฉินอวี่พูด เขาทั้งกังวลและทรุดตัวลงไปนั่งบนเก้าอี้ พร้อมถอนหายใจ

หลังจากฟังการวิเคราะห์จากฉินอวี่แล้ว ฉินเหยียนก็แสดงท่าทีครุ่นคิดเช่นกัน

ความจริงเรื่องนี้เขายังไม่ได้คิดให้รอบคอบ

แต่ตอนนี้เมื่อเขาได้ยินที่ฉินอวี่พูด เขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมพี่เจ็ดถึงมีท่าทีตอบกลับมาแรงขนาดนั้น

หลังจากฉินเหยียนลังเลยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พูดออกมาอย่างหมดหนทางว่า

“แต่เรื่องท่าเรือ พวกเราไม่สร้างก็ไม่ได้”

ฉินอวี่ไม่ได้พูดอะไรต่อ เรื่องนี้เกินความสามารถเขา แม้ว่าเขาจะตอบตกลง แต่ก็ไม่สามารถหาเงินจำนวนมากขนาดนี้มาได้