อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 377

แต่ว่าก็เข้าใจได้ ผู้ชายปกติก็คงจะสนใจกันนั่นล่ะ

ท่านเสิ่นอาจะเพื่อเลี่ยงความระแวง ดันั้นตลอดทางจึงทำตัวห่างเหินกับนางกระมัง?

"อื๋อ?"

เซียวหลันยวนอันที่จริงก็ไม่เข้าในความหมายของนาง เขาคิดมากเรื่องอะไรกัน?

"ข้าจะพูดกับเขาสักคำสองคำ มีปัญหาอะไรหรือ?"

ยังไม่วางใจหรือ? ทำไมถึงต้องพูดกับเขาอีกคำสองคำ?

ซ่งอวิ๋นเหยาในใจรู้สึกหวานชื่นขึ้นหน่อยๆ เซียวหลันยวนจะต้องหึงแน่ๆ จึงจะไปพูดคุยกับท่านเสิ่นเสียหน่อย

ไม่เจอกันหลายปี เซียวหลันยวนเห็นว่าหน้าของนางตอนนี้มีสีท้อขึ้นมาใช่ไหม ดังนั้นในใจเขาตอนนี้ก็เต้นโครมครามขึ้นเหมือนกันหรือ?

พอเห็นผู้ชายของนางไม่ได้มีท่าทีไม่ชอบนาง ยิ่งไปกว่านั้นอ๋องเจวี้ยนยังถูกคนมากมายพูดตั้งแต่เด็กว่าเป็นคนที่ฟ้าส่งมาคู่กับนางอีกล่ะ?

ไม่แน่ว่าในใจของเขาอาาจจะมองนางเป็นพระชายาของตนเองไว้นานแล้วก็ได้

"ท่านไปเถิด ข้าไม่มีปัญหาอะไร"

ซ่งอวิ๋นเหยาส่ายหัว

พอเซียวหลันยวนเดินไปหาท่านเสิ่น ซ่งอวิ๋นเหยาก็รีบดึงซ่งหยวนหลินมาอยู่ข้างๆ

"หลันยวนออกจากยอดเขาโยวชิงกลับเมืองหลวงนานเท่าไรแล้ว?"

"เกือบสองเดือน"

ซ่งหยวนหลินมองพี่สาวมึนงงเช่นนี้ ท่นาพี่อวิ๋นเหยาไม่ได้รับจดหมายจากนางหรอกหรือ? นางยังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นสินะ?

"เจ้าได้ไปเล่นที่จวนอ๋องเจวี้ยนไหม?" ซ่งอวิ๋นเหยาถามต่อ

"ข้า ข้าเคยไป" ซ่งหยวนหลินชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ก็ยังพูดออกมาว่า "ไปมาเมื่อครั้งงานมงคลของอ๋องเจวี้ยน"

งานมงคล?

ซ่งอวิ๋นเหยางงงัน