อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1002

เถ้าแก่ใหญ่เองก็เหงื่อตกฝ่ามือ

"คนอื่นห้ามแทงมั่วซั่ว แต่คุณหนูพวกเราทำได้ ไม่ใช่สิ คุณหนูของพวกเราเองก็ไม่ได้แทงมั่วซั่ว นางกำลังรักษาอาการป่วย" ไป๋หู่เอ่ยขึ้น

"พ่อครัวซุนถ้าหากเกิดตายขึ้นมา นั่นจะไม่ใช่ความผิดของนางหรอกหรือ?" โหวผิงเอินหัวเราะเย็นชาขึ้นมา

พูดตลกอะไร หญิงสาวที่อายุยังไม่ถึงยี่สิบคนนี้น่ะหรือเป็นหมอเทวดา?

สืออีตอบอย่างไม่ต้องคิด "ถ้าท่านพูดแบบนี้ หลังจากนี้ป่วยจนตายไปก็ไม่มีหมอใหญ่คนไหนกล้ามารักษาให้หรอก"

"เจ้าพูดว่าใครจะป่วยตาย?!"

โหวผิงเอินโมโหขึ้นมา นี่ไม่ใช่กำลังแช่งเขาหรือ?

ตอนที่เขากำลังจะถลกแขนเสื้อ องค์ชายสองก็กดบ่าเขาไว้ "โหวผิงเอิน ใจเย็นๆ อย่าบุ่มบ่าม"

โหวผิงเอินหงุดหงิด แต่ก็ไม่กล้าคัดค้านองค์ชายสอง

น้องสาวเขาแม้จะเป็นพระชายาคนโปรด แต่เสด็จแม่ขององค์ชายสองเองก็เป็นพระชายาคนโปรดเช่นกัน ยิ่่งไปกว่านั้นมีความรักกับองค์จักรพรรดิมาตั้งแต่เยาว์วัยด้วย

องค์จักรพรรดิโปรดปรานพระชายาหมิ่น แต่ก็ยังเคาระต่อเสด็จแม่ขององค์ชายสองอยู่พอสมควร

องค์ชายสองพูดออกมาแล้ว คนทั้งหมดจึงไม่กล้าขยับ ล้วนยืนอยู่ที่นี่มองดูฟู่จาวหนิงช่วยชีวิตคน

"เจ้าว่า นางถูกพวกเราจ้องมองเสียขนาดนี้ จะไม่มีอาการเครียดบ้างเลยหรือ?" องค์ชายสองมองฟู่จาวหนิงตั้งแต่ต้นจนจบก็ยังไม่หันมามองพวกเขา มือเองก็มั่นคงมาก รู้สึกตกตะลึงอยู่ไม่น้อย

อย่างน้อยก็ต้องได้ยินว่าเขาเข้ามาแล้ว แต่ทำไมจึงไม่เหลือบมองเขาเลยสักนิดกัน?

นิ่งได้ขนาดนี้เชียว?

"ดูแล้วก็ไม่ตึงเครียดเลยจริงๆ" เถ้าแก่ใหญ่กลับใจเย็นลงมาอย่างประหลาดแล้ว

น่าจะเพราะฟู่จาวหนิงตอนนี้ทั้งใจเย็นทั้งมั่นคงกระมัง

ฟู่จาวหนิงเก็บเข็มลงมา

นางตอนนี้จึงหันหน้ากลับ มองไปทางพวกสืออี "ไปเอากระดานไม้เข้ามาแบกเขาไปที่เตียง ที่นี่เย็นเกินไปแล้ว"

อาการลมชักกะทันหันอย่างพ่อครัวซุน อาจจะเกี่ยวกับเรื่องโดนความเย็นก็ได้

"ให้พวกเขาเข้ามา ที่นี่มีห้องที่พ่อครัวซุนปกติพักผ่อนอยู่" เถ้าแก่ใหญ่รีบเรียกผู้ช่วยพ่อครัวเข้ามา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน