อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1009

แต่นายท่านฮั่วไม่ได้ทำเช่นนี้

เสิ่นเสวียนเดิมทีก็เป็นคนฉลาดอยู่แล้ว ไม่รู้เสียที่ไหนว่านายท่านฮั่วความคิดเปลี่ยนไปแล้ว?

เกรงว่าหลังจากนี้ตระกูลฮั่วคงจะถูกเสิ่นเสวียนขีดเส้นคั่นไปแล้ว

"ท่านเสิ่น เรื่องนี้ เรื่องนี้..." เถ้าแก่ใหญ่เองก็ฟังออกถึงความเด็ดขาดจากคำพูดของเสิ่นเสวียน รู้สึกถึงความไม่สู้ดี

"เรื่องในวันนี้..."

เสิ่นเสวียนยังพูดไม่ทันจบ ฟู่จาวหนิงก็ต่อมาว่า

"เรื่องในวันนี้ก็ถือว่าเป็นค่าตอบแทนฝีมือของข้าก็แล้วใช่ไหม? คงไม่ได้มาคิดเงินกับพวกเราหรอกนะ?"

"เช่นนั้นได้อย่างไรกัน? จะมาคิดเงินกับพวกท่านได้อย่างไร? ไม่มีไม่มี"

คำพูดของฟู่จาวหนิงกลับยังพูดไม่จบ "ข้าแค่สงสัย เถ้าแก่ใหญ่ เรื่องนี้ท่านน่าจะไม่ใช่คนตัดสิน แต่ว่าข้าก็อยากจะพูดให้มันชัดเจนหน่อย"

"แม่นางฟู่ ท่านพูดได้เลย"

เถ้าแก่ใหญ่รู้สึกไม่ค่อยสู้ดีขึ้นอีกครั้ง

"วันนี้เป็นเพราะข้ากับท่านปู่อาใช่ไหม ที่ทำให้เห็ดเชียนเสวี่ยของพวกท่านไม่เสียเปล่า? ยิ่งไปกว่านั้นแขกพวกนั้นเองก็ไม่ได้ทำให้แขกพวกนั้นต้องมาผิดใจด้วยถูกไหม? ก่อนหน้านี้ข้าเห็นพวกเขาขุ่นเคืองกันเสียขนาดนั้น"

"ใช่ๆๆ"

"พูดได้ว่า พวกเราไม่ใช่แค่มาช่วยเหลือ แต่ยังช่วยให้หออันดับหนึ่งไม่ต้องเสียหายอย่างหนักด้วย ถูกไหม?"

ตอนนี้เสิ่นเสวียนเข้าใจแล้วว่านางจะพูดอะไร เขาก็ใจเย็นลงมา ฟู่จาวหนิงกำลังปวดใจแทนเขา อยากจะแก้แค้นแทนเขา

ผู้อาวุโสตู้ที่นิ่งเงียบมาตลอดก็เอ่ยต่อคำพูดฟู่จาวหนิงขึ้นมาในตอนนี้

"นี่ก็ไม่ใช่ชัดเจนอยู่แล้วหรือ? เห็ดเชียนเสวี่ยหนึ่งจานในหออันดับหนึ่งเจ้ารู้ไหมว่าขายกันราคาเท่าไร?"

"เท่าไร?"

"ห้าร้อยตำลึง!"

จานเล็กแค่นี้ เก็บเงินห้าร้อยตำลึง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน