อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1012

"พูดได้ถูกต้อง อันที่จริงถ้าไม่ไหว ข้าจะช่วยท่านล้างแค้นเอง คิดหาวิธีเอาคืนองค์จักรพรรดิเสียหน่อย!"

คำพูดนี้ของฟู่จาวหนิงไม่ใช่การคุยโม้

ถ้าคิดจะเพิ่มความวุ่นวายให้องค์จักรพรรดิ นางเองก็มีวิธีอยู่ เพียงแต่ว่า มันจะเอะอะมะเทิ่งเกินไป ทั้งพิษทั้งแพทย์เยี่ยมยอดทั้งคู่ แล้วยังมีอุปกรณ์เครื่องมีแล้วก็ของในคลังอีกมากในห้องเภสัช นางทำของยอดเยี่ยมออกมาได้อีกตั้งมากมาย

"เสิ่นเสวียนอดหัวเราะร่าขึ้นมาไม่ได้"

เขาเชื่อจริงๆ ว่านางพูดได้ทำได้!

"เมื่อครู่เจ้าก็ปกป้องลุงไว้รอบนึงแล้ว ลุงเองก็จะให้เจ้าปกป้องตลอดไม่ได้หรอก วางใจได้ ข้ามีแผนอยู่"

เรื่องพวกนี้องค์จักรพรรดิพอทำไปมากๆ ก็บีบความรู้สึกด้านลบของเขาขึ้นมาจริงๆ

ก่อนหน้านี้ตระกูลเสิ่นไม่เคยเกิดใจต่อต้านขึ้นมาเลย ทว่าตอนนี้พอมาถึงตัวเขา ในกระดูกก็มีความคิดใหม่ขึ้นมาแล้ว

"เช่นนั้นก็ดี"

"ท่านปู่อาของเจ้าจะกลับบ้านแล้วนะ แล้วเจ้าล่ะ? จะไปกับท่านลุงหรือ?"

พอได้ยินเสิ่นเสวียนถามเช่นนี้ ฟู่จาวหนิงก็นิ่งไปครู่หนึ่ง

ไปกับเสิ่นเสวียนดีไหม?

ไม่กลับไปหาเซียวหลันยวนทางนั้นแล้วหรือ?

ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้นี่นะ?

"ได้เลย"

เสิ่นเสวียนมองนาง ไม่พูดอะไร

ค่ำแล้ว หลานหรงมองลูกน้องสี่คนที่ยืนหน้าตกอยู่ตรงหน้าเขา ในใจเต้นโครมคราม

"พวกเจ้าบอกว่า พวกเจ้าตามไปตั้งนาน แต่ก็ถูกพระชายาสะบัดทิ้งอย่างนั้นหรือ?"

นี่ไม่ได้ล้อเขาเล่นใช่ไหม?

คนที่ส่งไปแอบคุ้มครองพระชายา ถูกสลัดจนหลุด?

"ขอรับ พวกรเาตอนแรกเดิมทีคิดว่าคนมากเกินไปเลยตามไม่ทัน แต่พวกเราเองก็ติดต่อกับสืออีสือซานไม่ได้เหมือนกัน พวกเขาไม่ทิ้งสัญลักษณ์ใดๆ ไว้เลย พวกเราจึงยืนยันว่าถูกพระชายาพบเข้า จากนั้นจึงโดนสลัดหลุดไป"

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน