อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1013

เซียวหลันยวนรู้สึกว่า ไม่ว่าฟู่จาวหนิงจะไปที่ไหน หลานหรงต้องส่งคนติดตามไปแน่ ดังนั้นเขาจึงรู้ได้ตลอดถึงจุดหมายของฟู่จาวหนิง

แต่ว่าเขาคิดไม่ถึง ว่าพอถูกเขาถามเช่นนี้ หลานหรงกลับไม่กล้าสบตาเขา

พอเห็นการแสดงออกนี้ของหลานหรง เซียวหลันยวนก็ลุกขึ้นพรวดพราด หัวใจเต้นแรง ถามขึ้นเสียงหลง "เกิดเรื่องขึ้นหรือ?"

"ไม่ใช่ขอรับ ไม่มี"

หลานหรงรีบตอบ "ท่านอ๋อง พวกเราคลาดกับพระชายาไปเสียแล้ว"

เขาเอาคำพูดของผู้ใต้บังคับบัญชาถ่ายทอดออกมารอบหนึ่ง

เซียวหลันยวนฟังถึงที่ถูกฟู่จาวหนิงสลัดหลุด ก็ค่อยๆ นั่งลงมา เขาก็อยากจะหัวเราะอย่างขมขื่นขึ้นเสียแล้ว รู้สึกหมดคำจะพูดกับระดับความเฉียบคมของฟู่จาวหนิงจริงๆ

"ท่านอ๋องโปรดลงโทษด้วย"

"พรุ่งนี้ก็อดสักสองมื้อแล้วกัน" เซียวหลันยวนพูดโทษเบาที่สุดออกมา

"ขอบคุณท่านอ๋อง" หลานหรงในใจผ่อนโล่งขึ้นมาเล็กน้อย

"นางเหมือนจะมีความคิดไม่อยากกลับมาอยู่ ดังนั้นตอนแรกจึงสลัดพวกเจ้าทิ้งไป"

จุดนี้เซียวหลันยวนเข้าใจฟู่จาวหนิงผิดไปจริงๆ นางตอนแรกไม่ได้คิดเช่นนี้ แต่ว่าไม่อยากให้เซียวหลันยวนส่งคนมาตามนาง เพื่อไม่ให้ว่าถ้าเกิดเรื่องอะไรจะมีคนกลับไปรายงานเขาทันที

"ท่านอ๋อง ข้างกายพระชายามีพวกสืออีอยู่ ข้าส่งคนไปค้นหาอีกรอบแล้ว เชื่อว่าพวกของสืออีก็คงจะหาโอกาสทิ้งสัญลักษณ์ไว้เช่นกัน"

จุดนี้เซียวหลันยวนไม่ได้คาดหวัง

สืออีกับสือซานพวกเขาตอนนี้ฟังคำพูดฟู่จาวหนิงมากกว่าไปแล้ว

หรือก็คือ ความสามารถของคนคนหนึ่งถ้ามีคุณธรรมมากและดึงดูดคนได้มากนั้นไม่ดีเท่าไร แทบจะทำให้ผู้ใต้บังคับบัญชาเขาทอดทิ้งเขาไปเสียแล้ว

"ท่านอ๋อง ให้ไปดูทางซือถูไป๋ทางนั้นไหม?" หลานหรงพอเห็นเขาไม่ตอบ จึงถามขึ้นมาอีกคำหนึ่ง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน