อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1016

"ไม่รู้ว่าคุณชายบาดเจ็บตรงไหนบ้างไหม" ชายหนุ่มถาม

"ไม่เป็นไร" เซียวหลันยวนตอบมาสองคำ

ชายหนุ่มพอได้ยินคำพูดเขา ก็เกิดประกายในดวงตาขึ้นมา

เขาพยักหน้า ประคองภรรยาหมุนตัวเดินออกไป

เซียวหลันยวนมองแผ่นหลังพวกเขาหายไปในกลุ่มคน ขมวดคิ้ว และไม่คิดจะเดินเล่นต่อแล้ว หมุนตัวเตรียมจะกลับ

ส่วนสามีภรรยานั้นพอเดินผ่านกลุ่มคน เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา เข้าไปในตรอกเล็กๆ ตรอกหนึ่ง เข้าไปยังบ้านเล็กอีกหลัง ปิดประตูลงกลอนเสร็จ ชายหนุ่มจึงถอนหายใจโล่งออกมา

เขาประคองภรรยาเข้าไปนั่งในห้อง หยิบขนมปิ่งในมือชิ้นนั้น เอามาดมที่จมูก

เป็นไปตามคาด เหม็นไปแล้ว

แต่เขาก็ไม่ได้เอาขนมปิ่งโยนทิ้งไป แต่หยิบมาใส่ไว้ในชาม

"ฮูหยิน ข้าเอาขนมปิ่งใส่ไว้แล้ว อยู่ที่นี่"

"ให้เฟยเอ๋อร์ ให้เฟยเอ๋อร์กิน"

หญิงสาวเอ่ยขึ้นอย่างสับสน ยื่นมือเลิกผมที่สยายรุงรังของตนเอง ถามเขาว่า "นายท่าน ผมของข้ารกรุงรังหรือ?"

"ข้าจะหวีให้เจ้าเดี๋ยวนี้"

เพียงไม่นาน ชายหนุ่มก็หวีผมให้นางจนเรียบร้อย ผูกด้วยผ้าไหมสีฟ้าทะเลสาบ จากนั้นก็ใช้ผ้าเปียกเช็ดหน้ากับมือของนางจนสะอาด

ใบหน้าสวยอ่อนโยนของหญิงสาวก็ปรากฏออกมา

ใบหน้าเช่นนี้ ต่อให้ไม่ได้อายุน้อย แต่มองแล้วก็ยังดูโดดเด่นสะดุดตาอยู่

"ฮูหยินวันนี้ทำไมถึงวิ่งออกไปเสียล่ะ?" ชายหนุ่มคุกเข่าลงตรงหน้านาง กุมมือของนาง

หญิงสาวมองเขาอย่างสับสน

"มีคน มีคนกำลังร้องเรียกข้า ให้ข้าออกไป"

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน