อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1017

เสี่ยวชิ่นเองก็เห็นแล้ว

นางเอ่ยกับฟู่จาวหนิงอย่างตกตะลึง "คุณชายซือถู?"

ที่นี่ห่างจากสถานที่ของซือถูไป๋ค่อนข้างไกล คนละฝั่งฟากกันเลย แล้วตอนนี้ก็ยังเช้าขนาดนี้ ทำไมจึงมาเจอซือถูไป๋ที่นี่กัน?

แต่ถ้าจะบอกว่าจงใจ ซือถูไป๋ที่เดินช้าๆ อยู่ด้านหน้า ก็ไม่เห็นพวกนางเลย

"คิดไม่ถึงว่าเมืองหลวงจักรพรรดิต้าชื่อจะเล็กขนาดนี้"

"คุณหนู จะเดินกลับ หรือเปลี่ยนเส้นทางไหม?" เสี่ยวชิ่นถามขึ้นอย่างกังวล

คุณชายซือถูดูแล้วก็ดีอยู่หรอก แต่คุณหนูของนางตอนนี้ยังเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนอยู่ ไม่มีทางก่อเรื่องให้เกิดความน่าอับอายหรอก

"ไม่ต้องหรอก ข้าจะเดินทางนี้ ยืดอกกันไปเลย ทำไมจะต้องไปหลบเลี่ยงเขาด้วย?"

ตอนพูดคำนี้ฟู่จาวหนิงก็คิดถึงเซียวหลันยวน

เซียวหลันยวนถือดีอะไรมาถึงมาสงสัยว่านางกับซือถูไปมีลับลมคมในอะไรกัน แล้วนางต้องมาหลบเลี่ยงซือถูไป๋อย่างนั้นหรือ?

ถนนตั้งกว้างขนาดนี้ ใครเดินไม่ได้กันบ้าง

แต่ว่า นางก็ไมได้เดินเร็วนัก ถึงอย่างไรด้านหน้าก็มีทางเลี้ยวอยู่ รอให้ซือถูไป๋เลี้ยวไปก็ไม่พบตัวนางแล้ว

ซือถูไป๋เลี้ยวไปที่มุมถนนจริงๆ

ฟู่จาวหนิงก็ไม่สนใจเขาอีก เดินทอดน่องไปเรื่อย เมื่อคืนตอนที่เข้ามา นางจำได้ว่าผ่านร้านหนึ่งที่มีกลิ่นวัตถุดิบยาซับซ้อนอยู่

ที่นั่นไม่มีร้านค้า เช่นนั้นก็น่าจะมีคนต้มสกัดยาในบ้าน บางทีอาจจะต้มเก็บไว้เอง หรืออาจจะต้มมาขายก็ได้

ไม่ว่าอย่างไร นางก็ต้องไปดูหน่อย เพราะวัตถุดิบยาเหล่านั้นกลิ่นมันซับซ้อนมากจริงๆ นางดมออกมาหลายชนิด แต่ยังมีบางส่วนที่ดมไม่ออก

นางคิดจะไปดูเสียหน่อย บางทีอาจจะเจอเรื่องไม่คาดคิดก็ได้

"คุณหนู ที่นี่มีขายขนมถั่วด้วย" เสี่ยวชิ่นเอ่ยขึ้น

"ขนมถั่วอะไรหรือ?"

"เป็นขนมที่เอาถั่วเขียวถั่วแดงต้มสุกจากนั้นก็ใส่งาถั่วลิสงแล้วเอาไปนึ่งต่อ บดรวมเข้าด้วยกันแล้วตัดเป็นก้อน หอมมากและแก้หิวดีมาก ทางนี้มักจะนำไปเป็นอาหารเช้ากัน ท่านอยากลองไหม?"

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน