อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1018

ฟู่จาวหนิงหยุดเท้าลง

"ข้าตอนนั้นนั่งอยู่ที่ร้านบะหมี่ข้างทาง เขาก็มานั่งลงตรงข้ามข้า ไม่พูดไม่จาก็ใช้กำลังภายในตบลงบนโต๊ะของร้านบะหมี่ บะหมี่หกรดข้าไปทั้งตัวเลย"

อะไรนะ?

นี่เป็นเรื่องที่เซียวหลันยวนทำออกมาหรือ?

ฟู่จาวหนิงรู้สึกไม่อยากเชื่อ เซียวหลันยวนไร้เดียงสาขนาดนี้เชียว?

แต่นางก็เอ่ยต่อหน้านิ่ง "ท่านไม่ได้จำคนผิดใช่ไหม?"

เซียวหลันยวนจะต้องสวมหน้ากากถึงกล้าออกมาแน่ หน้ากากเขาตอนนี้เองก็คลุมไปทั้งหน้าด้วย หน้าผากก็ยังมองไม่เห็น ซือถูไป๋จะมองเขาออกได้อย่างไรกัน?

"ไม่ผิดหรอก ใต้หล้านี้จะมีชายคนไหนที่เหมือนกับอ๋องเจวี้ยนบ้าง ขนาดไม่เผยใบหน้าก็ยังสง่างามได้ขนาดนี้?"

เขาอาศัยหน้ากากกับรูปร่าง และท่วงท่าเหล่านั้นถึงมองอ๋องเจวี้ยนออก

น่าจะเพราะความรู้สึกระหว่างศัตรูความรัก จึงทำให้สายตาร้ายกาจขึ้นกระมัง?

"ต่อให้เป็นเขา คุณชายซือถูกมาบอกข้าแบบนี้ คือคิดจะให้ข้าชดใช้ให้หรือ?"

"ไม่ใช่เช่นนั้น เขาก็คือเขา ท่านก็คือท่าน" ซือถูไป๋พูดประโยคนี้อย่างลึกซึ้ง

ฟู่จาวหนิงทำเป็นฟังไม่เข้าใจ

"แต่ว่า จะว่าอย่างไรก็เพื่อท่านนะ ดังนั้น" ซือถูไป๋เผยสีหน้าน่าสงสารออกมาหน่อยๆ "ท่านเลี้ยงขนมถั่วข้าสักชิ้นได้ไหม? เพราะเมื่อคืนนี้ชุดข้าเปียกโชกไปหมด ข้าเลยต้องไปหาร้านขายเสื้อผ้าผู้ใหญ่เพื่อผัดเปลี่ยน ผลคือข้าทำถุงเงินหล่นไว้ที่ร้านนั่นเสียแล้ว ตอนนี้ไม่มีเงินติดตัวสักแดงเลย"

พรวด

"จริงนะ"

ซือถูไป๋มองหน้านางที่เหมือนไม่เชื่อ อธิบายต่อว่า "เมื่อคืนนี้หลังจากออกมาจากร้านเสื้อผ้าข้าก็มาตามนัดที่นี่เลย เดิมทีนัดพ่อค้าวัตถุดิบยาเพื่อเจรจาค้าขายไว้ แต่พอเริ่มคุยกันก็ลืมเวลาไปเลย จึงขอพักที่บ้านเขาเสียครึ่งคืน ตอนนี้กำลังจะกลับไป แต่ก็หิวขึ้นมาเสียแล้ว..."

เขาถอนหายใจ "ถ้ารู้ว่าต้องมาหน้าด้านแบบนี้ ข้าคงกินข้าวเช้าที่บ้านพ่อค้าวัตถุดิบยาคนนั้นก่อนแล้วค่อยออกมา"

นี่ก็อธิบายได้แล้วว่าทำไมเขาถึงต้องออกมาแต่เช้าขนาดนี้

ฟังแล้วเหมือนจะดูบังเอิญ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน