อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1019

เสี่ยวชิ่นมองแผ่นหลังซือถูไป๋ ถอนใจออกมาเงียบๆ

"เจ้าถอนใจอะไรของเจ้าน่ะ?" ฟู่จาวหนิงเองก็ทั้งโมโหทั้งขำ

"ไม่ ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ แค่รู้สึกว่าคุณชายซือถูเองก็ดีอยู่นะ หน้าตาเองก็ดีด้วย"

เสี่ยวชิ่นรู้สึกจริงๆ ว่าซือถูไป๋หน้าตาดีมาก เห็นหรือเปล่าว่าขนาดป้าที่ขายขนมถั่วมั่วครู่ก็ยังต้องชะเง้อคอมามองเขา? ขนาดว่ามองไม่เห็นตัวคนแล้วก็ยังรู้สึกอาลัยอาวรณ์ขนาดนี้

คุณชายซือถูเดินอยู่ในฝูงชนแบบนี้ต้องเจิดจ้าแน่นอน

คุณหนูของนางเองก็เหมือนกันนะ ดังนั้นสงอคนนี้ถ้าได้เดินเคียงบ่าเคียงไหล่กัน ไม่รู้ว่าจะเป็นภาพที่งดงามขนาดไหน

ฟู่จาวหนิงฟังออกถึงอาการใจคอเหี่ยวแห้งกับหดหู่ของนาง จึงอดยิ้มขึ้นมาไม่ได้

"อย่าคิดเพ้อเจ้อน่า พวกเราไปดีกว่า"

นางเดินตรงไปยังจุดที่ได้กลิ่นวัตถุดิบยาเมื่อคืนนี้

ถ้าหากซือถูไป๋พูดเรื่องจริง เช่นนั้นก็เป็นไปได้ว่าบ้านหลังนั้นที่นางได้กลิ่นวัตถุดิบยา คือพ่อค้าวัตถุดิบยาที่ซือถูไป๋มาหา

ถ้าหากเขาแลกเปลี่ยนวัตถุดิบยาสำเร็จแล้ว นางเองก็อาจจะเสียเที่ยวก็ได้

แต่ว่าฟู่จาวหนิงก็ยังไม่เปลี่ยนความคิด ถ้าหากครั้งหน้าอีกฝ่ายยังมียามาให้ล่ะ?

เพียงไม่นานนางก็เห็นด้านนอกของเรือนหลังหนึ่งที่ดูไม่เลวเลย ที่นี่ด้านในมีกลิ่นวัตถุดิบยาลอดออกมา

ตอนนี้ประตูใหญ่เปิดอยู่ มีลุงคนหนึ่งกำลังกวาดใบไม้ที่ร่วงลงมาหน้าประตู

ฟู่จาวหนิงเดินเข้าไป "ท่านลุง ข้าขอถามหน่อยสิ บ้านของท่านมีวัตถุดิบยาไหม?"

ลุงคนนั้นเหลือบตามองนาง ทำท่าประหลาดใจ

"มีอยู่นะ เจ้าทำไมถึงรู้ล่ะ?"

"ข้าได้กลิ่นของวัตถุดิบยาหน่อยๆ น่ะ อาจารย์ข้าชอบขึ้นป่าไปหาสมุนไพร ดังนั้นจึงรู้เรื่องอยู่บ้าง" ฟู่จาวหนิงอธิบายมาคำหนึ่ง

ลุงคนนั้นพอได้ยินก็เข้าใจทันที

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน