อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1020

ถ้าหากอีกฝ่ายขายวัตถุดิบยาจริง ขายให้นางรับรองว่าไม่ขาดทุน

แต่คนเขาตอนนี้ไม่ยินยอม เช่นนั้นก็ช่างมันแล้วกัน

"เจ้ารอก่อน!"

หญิงสาวคนนั้นพอเห็นนางหมุนตัวจะไป ก็รีบเรียกนางไว้

ฟู่จาวหนิงไม่สนใจ เดินตรงออกไป

คนเขาบอกว่านางท่าทางเหมือนขโมยแล้ว ทำไมแค่ถูกเรียกไว้ยังต้องหยุดให้ด้วยล่ะ?

"ข้าบอกให้เจ้าหยุดก่อนไม่ได้ยินหรือ!"

หญิงสาวพุ่งมาขวางหน้านาง กางมือขวางนางไว้

ฟู่จาวหนิงมองนาง "ยังมีธุระหรือ?"

"บ้านข้ามีวัตถุดิบยาอยู่ชนิดหนึ่ง ล้ำค่าเอามากๆ เจ้าอยากจะเห็นไหม?"

เสี่ยวชิ่นพูดขึ้นอย่างทนไม่ไหว "เมื่อครู่เจ้าไม่ใช่บอกไม่ให้พวกเราเข้าไปหรือ ทำไมตอนนี้มาเปลี่ยนใจแล้ว?"

"ข้าไม่ดูแล้ว" ฟู่จาวหนิงตอบ

"แม่นางอย่าเพิ่งโกรธกัน อันที่จริงวัตถุดิบยาบ้านข้าเมื่อวานนี้ก็ขายออกไปหมดแล้ว เมื่อครู่เด็กน้อยเขาพูดจาไม่น่าฟัง แต่ก็เพราะไม่มีวัตถุดิบยาแล้วจริงๆ ดังนั้นเมื่อครู่จึงไม่ยอมให้ท่านเข้าไป" ลุงคนนี้รีบเดินเข้ามาขัดตาทัพ

"เมื่อคืนขายออกไปแล้วหรือ?"

"ใช่ ขายให้กับโรงยาทงฝูไปแล้ว" ลุงตอบมา

เสี่ยวชิ่นมองไปทางฟู่จาวหนิง ที่แท้คุณชายซือถูก็ไม่ได้โกหกสินะ? เขาพูดความจริงนี่นา เช่นนั้นวันนี้ตอนเช้าเขากับคุณหนูก็ดูมีวาสนาต่อกันจริงๆ หรือ?

"ในเมื่อขายไปแล้ว ข้าก็ไม่ต้องเข้าไปแล้วล่ะ" ฟู่จาวหนิงตอบ

"ท่านพ่อ! ท่านรีบเรียกนางไว้สิ!"

ลุงคนนี้ก็ทำสีหน้าเหมือนคงเปลี่ยนความคิดนางไม่ได้ จึงจำใจเอ่ยกับฟู่จาวหนิงขึ้นว่า "แม่นาง อันที่จริงพวกเรายังเหลือวัตถุดิบยาอีกอย่างหนึ่งที่ยังไม่ได้ขาย ไหนๆ ท่านก็มาแล้ว ลองดูเสียหน่อยดีไหม?"

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน