อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1021

ไป๋หู่กับสือซานสืออีอยู่ห่างไปไม่ไกลนัก

อีกเดี๋ยวการจะย้ายวัตถุดิบยาออกไปก็ไม่ใช่เรื่องยาก

"คุณหนู คุณชายซือถูเป็นนายน้อยเจ้าของร้านโรงยาทงฝู วัตถุดิบยาที่เขาไม่ซื้อ ยังจะเป็นวัตถุดิบยาได้หรือ?" เสี่ยวชิ่นไม่ค่อยเข้าใจ

"ยังไม่เห็น ต้องเห็นก่อนจึงจะรู้"

"แต่ว่าลุงคนนี้ชื่อว่าหลี่เหล่าสือเลยนะ" เสี่ยวชิ่นระแวงขึ้นมา ไม่รู้ว่าอีกเดี๋ยวจะซื่อสัตย์(เหล่าสือ) จริงๆ ไหม

หลี่เหล่าสือแค่ครู่เดียวก็แบกหาบตะกร้าสานใบหนึ่งออกมา พอว่างลงก็พูดว่า "ยังมีอีกกระสอบหนึ่ง ข้าเข้าไปย้ายมาก่อน"

ไม่รอให้ฟู่จาวหนิงพูดอะไร เขาก็วิ่งเข้าไปแล้ว

ครู่หนึ่งก็แบกของกระสอบใหญ่ออกมา ดูเหมือนใส่เอาไว้จนแน่นและหนักเอามากๆ

เสียงตุบดังขึ้น เขาทิ้งกระสอบลงมา หายใจไม่ทั่วท้องเลยทีเดียว

"ของพวกเนี้คือสิ่งที่ข้าขุดมาเอง รวมถึงเก็บกลับมาในช่วงสองปีนี้"

หลี่เหล่าสืออธิบายกับฟู่จาวหนิง

"เพราะข้าขายยาจำนวนมาก รู้จักกับคนในโรงยาทงฝูด้วย ดังนั้นละแวกนี้ก็จะมีคนที่ขุดยาเอาวัตถุดิบยาที่ตนเองขุดส่งมาให้ข้า บ้างอย่างข้าก็ซื้อมาเลย บางอย่างก็ฝากขาย ดังนั้นวัตถุดิบยาที่ข้าเก็บจึงมีมากขึ้นมา"

ฟู่จาวหนิงเดินไปที่ของในตะกร้าสานก่อน

หลี่เหล่าสือตามไปข้างๆ "สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่ของที่คนอื่นฝากขาย บางส่วนข้าขุดเจอมา บางส่วนคือสิ่งที่คนอื่นขายให้ข้า อันที่จริงล้วนเป็นวัตถุดิบยา คุณชายซือถูเองก็พูดไว้ เขายอมรับ"

ไม่มีทางเอาพวกรากหญ้าป่าไร้ประโยชน์มาสวมรอยอยู่แล้ว

"ในเมื่อเป็นวัตถุดิบยา แล้วทำไมจึงไม่ขายออกไปล่ะ? คุณชายซือถูทำไมจึงไม่รับไป?" เสี่ยวชิ่นถามความสงสัยของตนเองออกมา

"อย่างสิ่งนี้ คุณชายซือถูเรียกว่าโสมไร้ทุกข์ มันมีพิษ พวกเราไม่รู้ว่าจะสกัดอย่างไรถึงสามารถขับพิษของมันออก แล้วเอามาใช้เป็นยาได้"

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน