อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1022

ของเหล่านี้ยังส่งกลิ่นเหม็นไหม้อีกด้วย ภรรยาเขาก็ด่าอยู่บ่อยๆ บอกว่าถ่านเน่าๆ ยังไม่ยอมทิ้งไปอีก

"อย่างนี้นี่เอง"

ฟู่จาวหนิงขานรับคำหนึ่ง และไปดูวัตถุดิบยาในถุงกระสอบ

"สิ่งนี้ก็มีพิษเช่นกัน ใช้มือแตะไม่ได้ พอแตะจะคันทันที ข้าเองก็สกัดไม่เป็น ขับพิษออกไปไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นเคยลองจนถูกพิษทำให้เป็นลมไปหลายครั้ง ไม่กล้ายุ่งกับมันอีกแล้ว"

หลี่เหล่าสือพูดถึงจุดนี้ก็รู้สึกกังวลขึ้นมา "แม่นาง อันตรายทั้งนั้นเลย ท่านจะเอาไปไหม? ไม่อย่างนั้นก็ช่างมันเถิด"

หลี่จื่อเอ๋อร์ที่อยู่ข้างๆ ก็ร้องขึ้นมา "ท่านพ่อ! นางบอกกับข้าไว้แล้ว ข้ายังไม่ได้บอกว่าช่างมันเสียหน่อย ท่านพูดอะไรออกมาน่ะ!"

"ของพวกนี้ข้าเองก็ทิ้งส่งเดชไม่ได้ กลัวว่าคนอื่นหรือว่าเด็กเก็บไปอย่างไม่ทันระวัง ถ้าติดพิษขึ้นมาจะกลายเป็นบาปของข้าไป"

หลี่เหล่าสือส่ายหัว "แต่ในบ้านเองก็วางไว้ตลอดไม่ได้อีก ถ้าท่านนำไปได้ ข้าจะไม่เก็บเลยสักแดงเดียวจริงๆ"

"เดิมทีก็บอกไว้แล้ว นางต้องตอบคำถามข้าข้อหนึ่งก่อนนะ!" หลี่จื่อเอ๋อร์ร้องขึ้นมาอีกครั้ง

เสี่ยวชิ่นมองฟู่จาวหนิง

ตอนนี้ใครก็มองไม่ออกถึงอารมณ์ของฟู่จาวหนิง

และไม่รู้ว่านางสนใจวัตถุดิบยาเหล่านี้แล้วหรือยัง และยิ่งมองไม่ออกว่ายินดีหรือไม่ยินดีด้วย

"เจ้ารีบบอกมาเร็ว จะเอาหรือไม่เอา!" หลี่จื่อเอ๋อร์ร้องขึ้นมาอย่างหมดความอดทน "พ่อของข้าเหนื่อยแบกออกมาแล้วนะ ถ้าเจ้าบอกว่าไม่เอาล่ะก็ เจ้าก็คือกำลังมาล้อพวกเราเล่น! ข้าจะไม่จบกับเจ้าแน่!"

หลี่จื่อเอ๋อร์โบกหมัดน้อยๆ ดูอันธพาลสุดๆ

หลี่เหล่าสือนั่งยองอยู่ข้างๆ ไม่พูดอะไรอีกแล้ว มองไปทางฟู่จาวหนิง

"ถ้าอย่างนั้น ข้าจะให้เงินส่วนหนึ่งแล้วขนพวกมันไปแล้วกัน" ผ่านไปพักหนึ่งฟู่จาวหนิงถึงตอบออกมา "ถึงอย่างไรท่านลุงหลี่ก็ลงแรงแบกออกมาแล้ว ส่วนคำถามอะไรนั่นของแม่นางหลี่ ข้าว่าช่างมันเถอะ"

"ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด!"

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน