อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1024

เสี่ยวชิ่นได้สติกลับมา ตกใจจนทิ้งตัวลงพื้นดังตุบ หน้าขาวซีด

นางปากไวไปหน่อย คิดไม่ถึงว่าที่นี่ไม่ได้อยู่ในบ้านตระกูลเสิ่น เป็นแค่ที่พักชั่วคราวเท่านั้น ยากจะป้องกันเรื่องกำแพงมีหูประตูมีช่อง

สีหน้าเสิ่นเสวียนยังเย็นเยียบอยู่

เสี่ยวชิ่นตกใจจนตัวสั่น พวกของไป๋หู่ก็ไม่มีใครขอความเมตตาให้

เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก

ถ้าหากถูกคนลืออกไป คุณหนูได้มีปัญหาใหญ่แน่

มีใครยอมให้องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นของพวกเขาต้องโดนกดย่ำไว้บ้าง? องค์จักรพรรดิยังไม่ยอมเลย ประชาชนของต้าชื่อก็เกรงว่าจะไม่เห็นด้วย พวกเขาคงได้คิดกันแน่ว่าจะจัดการฟู่จาวหนิงทิ้งอย่างไร

เพราะประชาชนของต้าชื่อแทบจะรู้สึกกันไปหมดแล้ว ว่าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นยอดเยี่ยมไร้เทียมทานในด้านโชควาสนา เป็นเหมือนเซียนหญิงในใจพวกเขา คนอื่นจะทำให้แปดเปื้อนไม่ได้

"ข้าจำได้ว่าเจ้าก่อนหน้านี้ดูฉลาดดี นี่เพราะอยู่กับอวี๋อวี่เวยนานไปจนเริ่มโง่ขึ้นมาแล้วหรือ?"

เสิ่นเสวียนน้ำเสียงเย็ฯชา "ถ้าเจ้าเป็นแบบนี้ ก็ไม่เหมาะจะอยู่ข้างกายจาวหนิงแล้ว"

เสี่ยวชิ่นตกตะลึง รีบมองไปทางฟู่จาวหนิง

"นายท่าน ข้าน้อยไม่กล้าอีกแล้ว ไม่กล้าอีกแล้วจริงๆ! ให้ข้าน้อยติดตามคุณหนูเถิด!"

ถ้านางกลับไป พ่อกับแม่คงได้ให้นางแต่งงานกับลูกคนใช้ในบ้านตระกูลเสิ่นแน่ๆ นางติดตามฟู่จาวหนิงมาในช่วงนี้ รู้สึกว่าจะดีกว่าการรีบแต่งงานมีลูกมาก ไม่อยากจะกลับบ้านไปแต่งงานเลย

ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากกลับไปนางอาจจะไม่มีโอกาสได้ออกมาอีกแล้ว เจ้านายในบ้านก็ไม่ค่อยจะออกบ้านสักเท่าไรด้วย

ทั้งชีวิตต้องเอาแต่ทำงานงกๆ อยู่ในสถานที่แบบนั้น มันน่าสนุกตรงไหนกัน?

เสี่ยวชิ่นรีบหันไปทางฟู่จาวหนิง "คุณหนู ข้าน้อยไม่ได้มีเจตนา แต่ข้าก็รู้ผิดแล้วด้วย หลังจากนนี้จะจดจำให้ดีว่าอะไรควรพูดอะไรไม่ควรพูด ท่านเก็บข้าน้อยไว้ด้วยเถิด!"

นางโขกศีรษะตึงๆๆ ขึ้นมา

ฟู่จาวหนิงเดิมทีจะรอให้เสิ่นเสวียนจัดการ ถึงอย่างไรเสี่ยวชิ่นก็เป็นคนใช้ของตระกูลเสิ่น

แต่ดูจากสภาพนางเช่นนี้ เสิ่นเสวียนก็ไม่ได้ห้ามอะไร นางจึงโค้งตัวลงไปขวางการโขกศีรษะของเสี่ยวชิ่น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน