อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1026

ซือถูไป๋ค่อยๆ กำมือแน่น

เขาเข้าใจเป็นอย่างดี ว่าผู้ชายอย่างอ๋องเจวี้ยน จะมีหญิงสาวเข้ามาลุ่มหลงมากขนาดไหน

กระทั่งว่าไม่จำเป็นต้องเห็นหน้า ก็ยังต้องชายตามองเขา เขาคิดอยากจะลูบใบหน้าขาวสะอาดของตนเอง อยากจะรู้ว่าใบหน้านี้ของตน จะสู้อ๋องเจวี้ยนได้หรือไม่

ชายหนุ่มสองคนมองหน้ากันห่างๆ

และที่ชั้นล่างของเซียวหลันยวน เสิ่นเสวียนตอนนี้กำลังนั่งอยู่กับฟู่จาวหนิงในห้องชั้นสูง

"เดิมทีหออันดับหนึ่งบอกว่าจะเหลือห้องหรูที่มองเห็นถนนไว้ให้ แต่ตอนนี้พวกเราไม่ไปหออันดับหนึ่งแล้ว ที่นี่ก็ไม่ได้แย่กว่าหออันดับหนึ่งสักเท่าไร"

หลิวหั่วเองก็อธิบายกับฟู่จาวหนิงว่า "เถ้าแก่ของที่นี่มีความสัมพันธ์กับนายท่านอยู่ การจะเหลือห้องไว้สักห้องไม่ใช่ปัญหาเลย"

"ท่านลุงสองวันนี้คงไม่ใช่เอาแต่หาคนเพื่อจองที่หรอกใช่ไหม?" ฟู่จาวหนิงปลดผ้าคลุมหมวกออก ผ่อนลมหายใจ

เมื่อครู่พวกเขาเดินเบียดกันอยู่บนถนนอยู่นานกว่าจะเข้ามาถึง

วันนี้บนถนนไม่มีรถม้าเลย ทั้งหมดเบียดแน่นจนไม่มีช่องว่าง กว่าจะเบียดเสียดเข้ามาถึงนี่ไม่ง่ายเลย

"จะคอยเอาแต่มาจองที่อยู่ได้อย่างไรกัน?" เสิ่นเสวียนอดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ "มีเรื่องต้องไปจัดการน่ะ เรื่องนี้ก็แค่ถือโอกาสทำไปเท่านั้น"

"คุณหนู ท่านกว่าจะมาถึงต้าชื่อได้ มาเจอกับงานที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ นายท่านจะต้องหาตำแหน่งที่ดีที่สุดให้ท่านได้ชมอย่างแน่นอน" หลิวหั่วเอ่ยขึ้น

"ถูกต้อง พลาดงานนี้ไปคงเสียดายแย่"

ฟู่จาวหนิงขังตัวอยู่สองวัน คอยสกัดยาอยู่ตลอด วัตถุดิบยากองใหญ่นั่นที่นางซื้อกลับมาจากหลี่เหล่าสือ นางจัดการกลั่นกรองออกมาหมดแล้ว

วุ่นอยู่สองวัน ไม่ได้กินไม่ได้นอน รู้สึกว่าตนเองผอมลงไปหน่อยนึงแล้ว

แต่ว่า ผลลัพธ์ก็น่ายินดีอย่างมาก ส่วนประกอบที่กรองออกมาจากวัตถุดิบยาเหล่านั้น คุณสมบัติทางยาดีเอามากๆ นางค้นคว้าอยู่พักหนึ่ง ขอบเขตการใช้งานค่อนข้างกว้าง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน