อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1030

พวกถุงหอม ผ้าเช็ดมือ แถบผ้าแดง พู่ห้อยอะไรพวกนั้น ก็ทยอยกันถูกขว้างไปยังรถลากด้านหน้าและหลังขององค์หญิงใหญ่

ราวกับเป็น "สายฝน" พร่างฟ้าอย่างไรอย่างนั้น ดูแล้วละลานตาไปหมด

เสาทั้งสี่ของรถลากองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมีผ้าแพรติดอยู่ ผ้าแพรบางมาก มองเห็นคนที่นั่งอยู่ด้านใน แต่มองไม่เห็นใบหน้าจริง

คนที่นั่งด้านในอยู่ในชุดหรูหรา ปิ่นไข่มุกพู่ระย้าโยกไหวเบาๆ ยืดตัวไหล่ตรง นั่งอย่างสวยงามเพียบพร้อม

แค่เห็นโครงร่าง ก็รู้สึกว่าต้องสง่างามไร้เทียมทานแน่ๆ

ทุกคนในที่สุดก็ได้เห็นองค์หญิงใหญ่แล้ว จึงยิ่งฮือฮาขึ้นไปอีก

ประชาชนที่โยนของชิ้นเล็กอธิษฐานเรียบร้อยก็คุกเข่าลงกันพรึบพรับ

"ขอองค์หญิงใหญ่โปรดประทานโชค!"

ขบวนพิธีเคลื่อนที่ไป สองข้างทางก็โยนของเข้ามาพลางกราบกราน ราวกับกระแสน้ำขึ้นอย่างไรอย่างนั้น

ฟู่จาวหนิงยืนอยู่ชั้นสองมองฉากนี้แล้วรู้สึกเปิดโลกทัศน์

พลังนี้ขององค์หญิงใหญ่ช่างน่าซาบซึ้งจริงๆ

องค์หญิงใหญ่แค่นั่งอยู่บนรถลากพยักหน้าเป็นบางจังหวะ ยกมือส่งสัญญาณ เสียงโห่ร้องของประชาชนก็ยิ่งดังมากขึ้น

ตอนนี้เป็นช่วงแสงแดดแรงกล้านะ แต่ไม่รู้เพราะอะไร จู่ๆ ท้องฟ้าก็ย้อมไปแสงส่องทอเมฆ สายฝนยามแดดออกเม็ดละเอียดรายหมอกก็สาดพร่างลงมา

พอส่องสะท้อนกับแสงส่องทอเมฆ ฝนหมอกละเอียดเหล่านี้ก็ยิ่งเป็นประกายแจ่มชัด งดงามอย่างมาก

ฝนตกเบาบาง กระทั่งไม่ทำให้คนเปียกโชก

เหล่าประชาชนล้วนตกตะลึงขึ้นมา "นิมิตมงคล! นี่ใช่นิมิตมงคลหรือเปล่า!"

"นี่เป็นฝนเซียนกระมัง? พระเจ้าโปรด นี่เป็นความมหัศจรรย์ที่องค์หญิงใหญ่เท่านั้นที่จะนำมาได้!"

"นี่คือน้ำค้างเซียนโชควาสนาที่องค์หญิงใหญ่นำมา!"

ประชาชนทั้งหมดล้วนคุกเข่าลงมา ยื่นมือขึ้นเชิดหน้า ทำท่าศรัทธาเลื่อมใสรับน้ำค้างเซียนที่หยาดลงมาจากฟ้า

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน