อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1031

ในกลีบดอกไม้แดงพร่างฟ้า คุณชายสะโอดสะองข่าวผ่องคนหนึ่งราวกับเป็นจันทร์กระจ่างแขวนอยู่บนฟ้าสูง

ซือถูไป๋ก้มหน้าลง เขาเห็นองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นแล้ว

เครื่องประดับหน้าผากราวกับเมฆดำครอบอยู่บนหน้าผากขาวสว่าง ใบหน้าสวยพราวสง่างาม ดวงตาใส่กระจ่างราวสายน้ำ สีหน้าอ่อนโยนประดุจเมฆปุยฝ้าย

สายตาทั้งสองประสานกัน คั่นไว้ด้วยกลีบดอกไม้สีแดงปลิวไสว

อาเพียนที่ยืนโปรยกลีบดอกไม้บนหลังคาพอเห็นฉากนี้ ก็ดีอกดีใจจนเกือบจะลื่นตกลงมาด้านล่าง

หลายวันนี้คุณชายไม่พาเขาไปไหนเลย แต่เขาเดิมทีก็ได้รับการกำชับจากนายท่านมา ว่าถึงอย่างไรก็ต้องให้องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเห็นคุชาย ตอนนี้ภารกิจของเขาถือว่าสำเร็จแล้วกระมัง?

ด้วยการแต่งกายที่เหนือคนทั่วไปและใบหน้าที่หล่อเหลาเช่นนี้ ขอแค่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองเห็น จะต้องจดจำเขาไว้ในใจแน่นอน

ตอนที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเห็นซือถูไป๋ ซือถูไป๋ก็ได้สติกลับมา จู่ๆ ก็มองไปฝั่งตรงข้าม ประสานมือคารวะ

องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นงงงัน เอียงหน้ามองตามสายตาของเขาไปโดยสัญชาตญาณ

ผลคือพอมองไป ก็เห็นเข้ากับชายหนุ่มในชุดสีดำทั้งตัวคนหนึ่งยืนนิ่งอยู่ริมระเบียงในมาดเคร่งขรึม หน้ากากชิ้นหนึ่งบดบังความเป็นไปได้ไร้ขีดจำกัดเอาไว้

ซ้ายขวาสองด้าน หนึ่งขาวกระจ่างอีกหนึ่งดำสนิท ชายหนุ่มทั้งสองคนเป็นเหมือนประกายที่เจิดจ้าที่สุดบนถนนที่วุ่นวายนี้ คนหนึ่งเย็นชา อีกคนหนึ่งเหนือคนธรรมดา

องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น ค่อยๆปล่อยผ้าม่านลงมา

และคนรอบๆ ก็ล้วนมองเห็นทั้งสองคนนี้แล้ว

"ซือถูไป๋หมายความว่าอย่างไร?"

ชิ่งอวิ๋นเซียวมองชิงอีกับหลานหรง พวกเขาเองก็มองหน้ากัน

เปิดตัวเสียขนาดนี้ ทำให้องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเห็นตัวเขาอย่างราบรื่นแล้วนี่ แล้วจู่ๆ ทำไมจึงคารวะมาทางอ๋องเจวี้ยน?

ฟู่จาวหนิงเองก็เห็นซือถูไป๋แล้ว เห็นการคารวะนี้ของเขา

ทิศทางของซือถูไป๋คือด้านนี้ แต่นางไม่เชื่อว่าเขาจะมองตนเองออก ดังนั้น เขาต้องคารวะให้กับใครทางนี้กัน?

เสิ่นเสวียนพูดกับหลิวหั่วคำหนึ่ง หลิ่วหัวพยักหน้ารีบเดินออกไป

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน