อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1032

ผู้คนที่ยืนอยู่ชั้นบนพอเห็นฉากนี้ก็ล้วนถลึงตาอ้าปากค้าง

ชิ่งอวิ๋นเซียวกว่าพักหนึ่งจึงได้สติกลับมา มองไปทางเซียวหลันยวนอย่างไม่อยากเชื่อ

"ไม่ใช่สิ ท่าน ท่านอ๋อง ท่านคิดว่ายอดเยี่ยมเช่นนั้นเลยหรือ?"

ขาที่เดิมทีปวดมากจนนอนไม่หลับเมื่อคืนนี้ วันนี้พอมาเห็นองค์หญิงใหญ่แค่ครู่เดียว ก็หายปวดเป็นปลิดทิ้งหรือ?

เซียวหลันยวนมองซือถูไป๋ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม เอ่ยขึ้นเสียงเรียบว่า "ข้าไม่ได้รู้สึกอะไร"

เขาเดินออกมาจากริมระเบียง กลับไปนั่งในห้อง

ชิงอีรีบรินน้ำชาให้เขาถ้วยหนึ่ง

เซียวหลันยวนเลิกหน้ากากขึ้นจิบไปทีหนึ่ง ตอนที่ชิ่งอวิ๋นเซียวเข้ามาก็ดึงหน้ากากกลับลงมาแล้ว

"ท่านอ๋อง ที่นี่เองก็ไม่มีใครอื่น ท่านเอาแต่สวมหน้ากากแบบนี้ไม่รู้สึกอึดอัดบ้างหรือ?"

ชิ่งอวิ๋นเซียวรู้สึกว่าแปลกประหลาดหน่อยๆ นี่ขนาดจะดื่มน้ำก็ยังไม่ปลดหน้ากากลงมา ต่อให้บนหน้าจะมีแผลเป็นนิดๆ หน่อยๆ ก็ไม่น่าจะเป็นอะไรนี่นา ที่นี่ก็เป็นคนกันเองทั้หงมด เขาเองก็ไม่ใช่ว่าจะกลัวกับแผลเป็นแผลหนึ่งหรอกนะ มีอะไรน่ากังวลกัน?

เซียวหลันยวนเหลือบมองเขา "ไม่ใช่จะไปให้องค์หญิงใหญ่ชิมสุราของพวกเจ้าหรอกหรือ? ยังไม่ไปอีก?"

เรื่องนี้มันต้องไปคอยจับตาดู ไปคอยจัดการนี่นา

"ข้าเตรียมจะไปเดี๋ยวนี้แล้ว ก็แค่รู้สึกอยากรู้อยากเห็นเท่านั้น ว่าเมื่อครู่นี้ซือถูไป๋หมายความว่าอย่างไร? อย่างกับจะดึงให้องค์หญิงใหญ่สังเกตเห็นท่านอย่างไรอย่างนั้น"

"แล้วมันน่าสนใจอะไรขนาดนั้นกัน?"

"ได้ๆๆ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้แล้ว" ชิ่งอวิ๋นเซียวเองก็ไม่อยากจะพูดถึงซือถูไป๋อีก ทำได้แค่หยุดหัวข้อสนทนานี้ลงเท่านั้น "แต่ข้าก็รู้สึกว่าพวกประชาชนชั้นล่างนั้นเกินจริงไปหน่อยไหม? จะรักษาขาตัวเองให้หายดีแบบนี้ได้อย่างไรกัน?"

"ไม่หาหมอใหญ่ไม่ใช้ยาแบบนี้ ขนาดยังไม่ได้เข้าใกล้องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเลย มองอยู่ห่างๆ แบบนี้ก็ยังหายได้เนี่ยนะ?"

ไม่อยากจะเชื่อ

"ไปทำธุระของเจ้าเถอะ"

ชิ่งอวิ๋นเซียวทำได้แค่จากไปอย่างจนใจ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน