อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1041

ฟู่จาวหนิงเองก็ถลึงตาโตอ้าปากค้างเช่นกัน

มิน่าเมื่อครู่เสิ่นเสวียนตอนที่เห็นนางถึงมีปฏิกิริยาปกติแบบนั้น ที่แท้เขาเองก็เป็น "นักแสดงยอดเยี่ยม" คนหนึ่งเหมือนกัน

มองไม่ออกถึงร่างเสิ่นเสวียนคนเดิมเลย

ยิ่งไปกว่านั้นคนในที่ว่าการยังถามว่าเขาใช่ซ่งเป่าซานไหม แสดงว่าเขาแต่งตัวแสดงเป็นคนนี้จนมีตัวตนขึ้นมาแล้วหรือ?

"ก็ไม่ค่อยได้ยินพวกเจ้าทำผิดอะไรอีกเท่าไรนั่นล่ะ คราวที่แล้วโดนปรับเงินไปหลายอยู่เลยว่าง่ายขึ้นมาแล้วอย่างนั้นหรือ?"

คนในที่ว่าการคุยสนทนากับเสิ่นเสวียนขึ้นมาเสียอย่างนั้น

"ก็ไม่ใช่หรือไรกัน? ปวดใจเสียเหลือเกิน!" เสิ่นเสวียนทำหน้านิ้วถอนใจเสียงขมขื่น

ทหารทางการคนนั้นหัวเราะร่าขึ้นมา ตบลงไปบนบ่าเขา "ก็ต้องทำให้เจ้าปวดใจสิ! พวกเจ้าตอนนั้นก่อเรื่องไว้ตั้งขนาดไหน? วันดีคืนดีก็ไปทะเลาะวิวาทกับเพื่อนบ้านสาดเสียเทเสียใส่กัน! ประเดี๋ยวประด๋าวก็ขึ้นไปประท้วงบนถนนอีก หญิงรับใช้ของบ้านเจ้าพวกนั้นก็ด้วย สบถคำหยาบกันร้ายกาจเหลือเกิน สบถกันจนพวกพ่อค้าที่มาจากแคว้นเจาคิดว่าเมืองหลวงจักรพรรดิของเราเป็นบ้านป่าเมืองเถื่อนกันไปแล้ว!"

พรืด!

ฟู่จาวหนิงตกตะลึงขึ้นไปอีก

มีเรื่องแบบนี้ด้วย?

"ใช่ใช่ใช่ หญิงรับใช้พวกนั้นตอนนี้ก็ไปทำงานปัดกวาดในบ้านแล้ว นายท่าน จะตรวจคนหรือ? ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวเรียกพวกนางออกมาให้ ให้นายท่านดูว่ามีพวกไม่คุ้นหน้าบ้างไหม"

เสิ่นเสวียนพูดจบ ก็ตะโกนร้องเรียกคนใช้

"มานี่ให้หมด เรียกพวกหญิงรับใช้มาด้วย แล้วก็คนอื่นๆ เข้ามาให้นายท่านเขาดูหน้ากันหน่อย..."

พอเห็นท่าทีของเขา ทหารทางการคนนั้นก็เริ่มถอยหน่อยๆ

"เอาเถอะช่างมัน ข้าเองก็ไม่อยากจะขอคำแนะนำความร้ายกาจของสาวใช้บ้านพวกเจ้าอีกแล้ว พวกเราแค่ได้รับคำสั่งให้มาตรวจค้น พวกเจ้าอย่าเพิ่งทำอะไร พวกเราแค่ดูๆ ก็พอแล้ว"

"อย่าอย่านี้สิ นายท่าน ต้องตรวจให้ละเอียดหน่อย ถึงเวลาจะได้ไม่มีเจ้าพวกที่ไม่ถูกชะตากับบ้านข้ามาใส่ร้ายสาดเสียเทเสียใส่อีก..."

"พวกเจ้าอย่าสร้างปัญหาขึ้นมาอีกเชียว นายท่านของพวกข้าขยาดพวกเจ้าแล้ว" ทหารทางการคนนั้นตกใจสะดุ้งโหยง คนบ้านนี้มันเป็นพวกตึงมือทั้งนั้น ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น กำเริบเสิบสานไม่สนใจใคร ความสามารถในการหาเรื่องน่ากลัวมาก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน