อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1042

ระหว่างทางกลับฟู่จาวหนิงกำลังคิด ความหมายของท่านลุง น่าจะไม่ใช่ให้เซียวหลันยวนกับนางพักอยู่ห้องเดียวกันกระมัง!

อันที่จริงนางก็รู้ว่าเรือนแห่งนี้ห้องว่างมีไม่มาก

ที่แท้ก็มีคนบางส่วนพักอยู่แล้ว ถ้าแสดงเป็นครอบครัวที่ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่จริงๆ ร่องรอยก็จะต้องมีแน่นอน

เซียวหลันยวนคนนั้น ถ้านอนบนเตียงคนอื่นก็เหมือนจะไม่ชินเสียด้วย นอกเสียจากเครื่องนอนทั้งหมดจะถูกเปลี่ยน

ก่อนหน้านี้ตอนที่ออกไปพวกเขายังเอารถม้าไปด้วย ตอนไปถึงโรงเตี๊ยมก็จะเอาสิ่งที่ตัวเขาใช้ไปปู พิถีพิถันสุดๆ

ถ้าหากไม่ได้ตามเงื่อนไข เขาอยู่แค่สองชั่วยามพอถูไถ แต่มีทางได้นอนจริงๆ แน่

ฟู่จาวหนิงอันที่จริงก็อยากจะบอกว่าเขามีปัญหา แต่ถ้าเขาไม่เปลี่ยนแล้วจะทำอะไรได้

พวกเขาอาจจะต้องอยู่ที่นี่อีกหลายวัน แล้วจะให้เขาอยู่แค่พอถูไถไปตลอดหรือ? ทุกคนต้องมานอนพิงแค่ได้ครู่เดียวแบบนั้น?

ตอนนางกลับไปถึงห้องตนเอง ชิงอีกำลังเก็บกวาดถาดชามบนโต๊ะ

ฟู่จาวหนิงเหลือบมองผาดหนึ่ง

อาหารที่ส่งมา กินไปแค่ไม่กี่คำเท่านั้น

"ทำไมล่ะ ไม่อร่อยหรือ?" นางถามขึ้นคำหนึ่ง

เซียวหลันยวนนั่งอยู่ข้างๆ หน้ากากยังคงสวมไว้ดิบดี

"ไม่ใช่ อร่อยมาก แต่ไม่อยากอาหาร" เขาตอบ

ชิงอีมองๆ ฟู่จาวหนิง อยากจะพูดอะไรแต่ก็หยุดไว้

"ถ้าอย่างนั้นก็ช่างเถอะ เสี่ยวชิ่น ช่วยเก็บกวาดลงไปหน่อย"

"เจ้าค่ะ"

เสี่ยวชิ่นแทบอยากจะรีบออกไปทันที ไม่ต้องมาคอยรับใช้ในนี้แล้ว ไม่ว่าจะพูดอย่างไร นางเองก็ยังรู้สึกตึงเครียดเวลาอยู่ต่อหน้าเซียวหลันยวน

นางเก็บกวาดออกไปอย่างรวดเร็ว

โชคดีที่คุณหนูไม่ต้องคอยเฝ้าตอนกลางคืน

ชิงอีหยิบเสื้อผ้าของเซียวหลันยวนเข้ามา "ท่านอ๋อง น้ำร้อนเตรียมให้แล้ว ท่านจะไปอาบก่อนไหม?"

"อืม"

เซียวหลันยวนลุกขึ้นยืน เดินออกไปอย่างสงบ

ฟู่จาวหนิงเหลือบมองชิงอี "พวกเจ้าเมื่อคืนนี้จัดแจงที่พักเรียบร้อยดีไหม?"

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน