อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1043

ฟู่จาวหนิงตะลึงไป "ได้สิ"

เซียวหลันยวนกอดผ้าห่มเดินออกไปวางยังแคร่นิ่มที่ไม่ห่างออกไปนัก

"ข้าจะนอนที่นี่แล้วกัน ไม่รบกวนเจ้าแล้ว" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้น

เหอะๆ

"เอาสิ" ฟู่จาวหนิงกลอกตาขาว "ดับเทียนเสียด้วย"

"ได้"

เซียวหลันยวนปรบมือ ดับไฟเทียนลงมา

ในห้องตกอยู่ในความมืดมิด หน้าต่างกระดาษมีเพียงแสงจันทร์ลอดเข้ามารางๆ

ฟู่จาวหนิงนอนอยู่บนเตียง ได้ยินการเคลื่อนไหวของเขาทางนั้น เหมือนว่าจะนอนลงไปแล้ว

"หน้ากากของท่านไม่ปลดลงมาหรือ?"

เซียวหลันยวนคิดไม่ถึงว่าหูของนางจะไวขนาดนี้ ขนาดไม่หลดหน้ากากลงมาก็ยังฟังออก

"จะปลดตอนนี้นั่นล่ะ"

"ข้าไม่ได้บังคับท่านให้ถอดนะ ท่านไม่ถอดก็เรื่องของท่าน"

ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่เรื่องของนางอยู่แล้ว

เซียวหลันยวนปลดหน้ากากลงมาเงียบๆ

เขานอนลงไป ยื่นมือมาสัมผัสใบหน้าตนเองเบาๆ ตอนโดนมือก็เหมือนจับเข้ากับคางคกที่เป็นปีศาจไปแล้ว สัมผัสมือทำเอาขยะแขยง

รู้สึกหมดอาลัยตายอยากไปขณะหนึ่งเลยจริงๆ

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าแรงกดดันในห้องลดลงมาแล้วอย่างประหลาด

พอคิดแล้วนางจึงถามออกมา

"หน้าของท่าน มันแย่ลงใช่ไหม?"

ผ่านไปครู่หนึ่งถึงได้ยินเสียงตอบของเซียวหลันยวน "ใช่"

เขาไม่อยากยอมรับ แต่ก็ไม่อยากโกหกนาง

ฟู่จาวหนิงลุกขึ้นนั่ง

"เพราะอะไร? ตอนนั้นข้าเองก็ดูไปแล้ว น่าจะไม่เลวร้ายลงไปอีกนี่นา"

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน