อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1045

"โอ้ องค์หญิงใหญ่หมายถึงคนที่ใส่ชดสีดำ แล้วสวมหน้ากากประหลาดๆ คนนั้นใช่ไหม?"

"อืม คนนั้นนั่นล่ะ"

"นั่นน่าจะเป็นคนแปลกๆ กระมัง?" เฉินเซ๊ยงคิดถึงคนคนนั้น ก็รู้สึกขลาดขึ้นหน่อยๆ ไม่รู้เพราะอะไรหรือมีอะไรต้องกลัว แต่มันเป็นความรู้สึกที่ไม่เหมือนกับตอนที่มองเห็นคนอื่น

"ทำไมถึงมีคนประหลาดแบบนี้ด้วย?"

"สวมหน้ากากไว้ก็ประหลาดแล้วนี่นา ไม่เห็นหน้าเลยสักนิด องค์หญิงใหญ่กลับเมืองหลวง เรื่องใหญ่ขนาดนี้ คนทั้งหมดล้วนจัดการตนเองให้เรียบร้อยแล้วออกมาหาท่าน เพื่อให้ท่านจดจำ เขาจะสวมหน้ากากแบบนั้นไว้ทำไมกัน?"

"บางทีอาจจะไม่อยากให้คนจำตนเองได้กระมัง"

"อาจจะหน้าตาอัปลักษณ์ก็ได้นะ" เฉินเซ๊ยงเอ่ยขึ้น "ถึงอย่างไรก็ไม่มีใครหน้าตาดีกว่าคุณชายพระจันทร์ขาวคนนั้นแล้วกระมัง?"

นั่นก็ใช่

องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเองก็รู้สึกเหมือนกัน น่าจะไม่มีใครดีกว่าเขาแล้วกระมัง

แต่ในใจนางก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่รู้สึกอยากรู้อยากเห็นกับผุ้ชายสวมหน้ากากคนนั้นมาก

"ฝ่าบาทส่งคนออกไปสืบจับนักฆ่าแล้ว องค์หญิงใหญ่เองก็รีบพักผ่อนเถิด"

องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นพยักหน้า

นางเองก็เหนื่อยแล้ว

พรุ่งนี้เองก็อยากรีบไปถามด้วยว่าหาคุณชายคนนั้นเจอแล้วหรือยัง

องค์จักรพรรดิได้ข่าวจากคุกราชวงศ์กลางดึก ว่านักฆ่าสองคนนั้นพูดออกมาเพียงชื่อเดียว จากนั้นก็กัดยาพิษฆ่าตัวตายไปแล้ว

"นี่มันอะไรกัน! พวกเจ้าไม่ใช่บอกว่าหลังจากจับคนได้แล้วค้นตัวพวกเขาแล้วหรอกหรือ? ทำไมยังปล่อยโอกาสให้พวกเขากัดยาพิษฆ่าตัวตายกัน?"

องค์จักรพรรดิโกรธจัด

นักฆ่าครั้งนี้ถ้าไม่จับออกมา อย่าว่าแต่จะอธิบายกับองค์หญิงใหญ่ไม่ได้เลย กับประชาชนก็ไม่ได้เหมือนกัน ขนาดเขาเองยังโมโหจะแย่!

โชคบนตัวองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นนั้นเกี่ยวข้องกับเขาอยู่!

ลอบสังหารองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น ก็เท่ากับคิดจะทำร้ายเขานั่นล่ะ!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน