อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1048

ฟู่จาวหนิงเดิมทีคิดว่าตนเองจะตื่นไว ถึงอย่างไรก็ห่างกันไปครึ่งปีแล้วเพิ่งกลับมานอนร่วมห้องกับเซียวหลันยวน ดังนั้นจะอย่างไรก็คงหลับไม่ลึกนัก

คิดไม่ถึงว่าตอนนางลืมตาขึ้นมา ด้านนอกฟ้าก็สว่างโล่งเสียแล้ว

นอนหลับแบบนี้ลึกกว่าที่นางนอนตามปกติเสียอีก

นางเหมือนคิดอะไรออก ลุกลงจากเตียงทันที เหลือบมองไปยังแคร่นิ่มทางนั้น

ผ้าห่มถูกพับไว้อย่างดีตรงนั้น เป็นระเบียบเรียบร้อย แต่ก็ไม่เห็นเงาเซียวหลันยวนเลย

ฟู่จาวหนิงร้องเรียกขึ้นมา "เสี่ยวชิ่น?"

เสี่ยวชิ่นผลักประตูเข้ามาทันที

"คุณหนู ท่านตื่นแล้ว?"

"เขาล่ะ?"

"อ๋องเจวี้ยนหรือ? ข้าน้อยก็ไม่รู้ ข้าน้อยตอนเช้าตรูเข้ามา ท่านอ๋องก็ไม่อยู่ที่นี่แล้ว"

นางรู้ว่าเซียวหลันยวนไม่อยู่ในห้อง เพราะประตูแง้มไว้อยู่ นางมองเข้าไปด้านใน ขณะที่กำลังคิดว่าอ๋องเจวี้ยนอยู่ด้านในไหม สืออีก็เข้ามาบอกว่า ท่านอ๋องตื่นแล้ว

นางเองก็ไม่กล้าถามอะไรมาก

เช่นนั้นเมื่อคืนนี้อ๋องเจวี้ยนก็น่าจะนอนอยู่ในห้องคุณหนูกระมัง

เสี่ยวชิ่นเห็นผ้าห่มบนแคร่นิ้ม ก็คาดเดา อ๋องเจวี้ยนเมื่อคืนคงไม่ได้นอนอยู่บนแคร่นิ่มนี้ใช่ไหม? อ๋องเจวี้ยนตัวสูงเสียขนาดนั้น แคร่นี้ก็ไม่ได้ยาวนัก ถ้าเขานอนที่นี่คงทรมานน่าดูกระมัง?

ผู้ชายที่น่ากลัวขนาดนั้น จะยอมทรมานตตัวเองมานอนบนแคร่นิ่มนี้หรือ?

ถ้าอย่างนั้นก็คือดีกับคุณหนูมากเลยน่ะสิ?

เสียแรงที่นางเอาแต่คอยคิด ว่าถ้าเผื่อคุณหนูตอนกลางดึกหมุนตัวมาเห็นใบหน้านั้นของอ๋องเจวี้ยน จะตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อหรือเปล่า

ฟู่จาวหนิงขมวดคิ้ว

"ช่วยข้าหวีผมหน่อย"

"เจ้าค่ะ"

หลังจากล้างหน้าล้างตา ไป๋หู่ก็เข้ามา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน