อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1053

ยังมีอีกคนหนึ่ง อายุราวสามสิบเจ็ดสามสิบแปด รูปร่างราวต้นหลิว มีผ้าบางปิดใบหน้า

ฟู่จาวหนิงตอนที่มองไป นางก็กำลังมองมาพอดี สายตาทั้งสองคนประสานกันกลางอากาศ

พริบตานี้ ฟู่จาวหนิงจู่ๆ ก็รู้สึกในใจแปลกประหลาด

ดวงตาทั้งสองของหญิงสาวคนนั้นราวกับสายน้ำฤดูใบไม้ร่วงอันอุดม เปล่งประกายส่องแสง งดงามจับตา

นางรู้สึกว่าพอมองดวงตาคู่นี้แล้วรู้สึกคุ้นเคย

หญิงสาวคนนั้นมองๆ นาง จากนั้นก็เอนไปด้านหลัง ฟู่จาวหนิงมองไปข้างๆ นางๆ ก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังตบลงเบาๆ ที่บ่าของนาง ราวกับกำลังปลอบโยน

ชายหนุ่มคนนี้ผอมแห้ง ก้มหน้าอยู่จนไม่เห็นหน้าตา

ดูแล้วน่าจะเป็นสามีภรรยากัน

แต่นางก็เอาแต่รู้สึกว่าสามีภรรยาคู่นี้ทำเอาใจของนางรู้สึกแปลกๆ

ตอนที่นางเก็บสายตากลับ หางตาก็เหลือบไปเห็นเซียวหลันยวนกำลังมองที่สามีภรรยาคู่นั้นเช่นกัน

เขาทำไมจึงจับตาสามีภรรยาคู่นั้นกันล่ะ?

ฟู่จาวหนิงขณะที่กำลังคิด ก็มีเสียงหนึ่งดังลอดเข้ามา...

"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมาถึงแล้ว"

พอกลิ่นหอมดอกบัวจางๆ ที่เหมือนมีเหมือนไม่มีลอยเข้ามา องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็เข้ามาแล้ว

นางอยู่ในชุดวังสีเหลืองอ่อน ใบหน้าขาวสะอาด เดินผ่านเบื้องหน้าคนทั้งหมดไปช้าๆ สาวชาววังสองคนติดตามอยู่ข้างกาย สายตาไม่เอนเอียงไปทางใด

องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นพอมองใกล้ๆ แล้ว ก็ราวกับเป็นดอกไม้ราวกับเป็นพระจันทร์ ศักดิ์สิทธิ์บริสุทธิ์งดงาม

มีคนไม่น้อยที่ชื่นชมทอดถอนในใจ คิดไม่ถึงว่าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นจะมีชื่อเสียงขนาดนี้ แล้วยังมีหน้าตาที่งดงามเช่นนี้ด้วย

"คารวะองค์หญิงใหญ่"

คนทั้งหมดล้วนยืนขึ้นมา คารวะไปทางองค์หญิงใหญ่

"ไม่ต้องมากพิธี หมอใหญ่ทุกท่านเชิญนั่งเถิด"

องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมือเรียวโบกวาด น้ำเสียงก็อ่อนโยน

พอทุกคนนั่งลงหมด นางก็เดินมาเบื้องหน้าพวกของเซียวหลันยวน คารวะให้อย่างงดงาม

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน