อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1056

ฟู่จาวหนิงยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกลายมือนี้คุ้นเคยมาก

พอคิดๆ ในสมองนางก็แล่นวาบขึ้นมา ตกตะลึงไป

นี่คล้ายกับอักษรของฟู่จิ้นเชินเลย!

เพียงแต่ อักษรตอนนี้ดูจะคมกว่าฟู่จิ้นเชินหน่อยๆ แต่ว่าเส้นโค้งเส้นขีดตรงขอพู่กัน แบบเดียวกับฟู่จิ้นเชินไม่ผิดเพี้ยน!

นางใจเต้นผาง มองไปที่ใบหน้าชายหนุ่ม

ถ้าหากเขาโกนหนวดโกนเครา...

แล้วหญิงสาวที่อยู่ข้างๆ นั่น จะใช่ฟู่หลินซื่อไหม?

นางสวมผ้าแพรปิดหน้า ดังนั้นฟู่จาวหนิงจึงเห็นหน้านางไม่ชัด แต่สำหรับดวงตา ยิ่งมองก็ยิ่งมีร่องรอยนั่น

คล้ายกับเสิ่นเสวียน

ใจฟู่จาวหนิงเต้นเร็วขึ้น เต้นตึกตัก จะอย่างไรก็สะกดไม่อยู่

นางคงไม่ได้มาเจอพ่อกับแม่ที่นี่หรอกกระมัง?

"ท่านลุง ท่านทำไมจึงเอาแต่มองพวกเราล่ะ" หญิงสาวคนนั้นเอ่ยขึ้น น้ำเสียงอ่อนโยนน่าฟัง

แค่ได้ยินเสียงก็รู้สึกแล้วว่าจะต้องเป็นสาวงามคนหนึ่ง

ฟู่จาวหนิงสะดุ้งโหยง ได้สติกลับมา

"ข้าเห็นหมอท่านนี้เขียนหนังสือได้ดีมาก จึงอดมองจนเคลิ้มไปไม่ได้" นางกดเสียงต่ำตอบมา

หญิงสาวขมวดคิ้ว น้ำเสียงกลับดูมีความไร้เดียงสาอยู่ "แต่ท่านมองข้าอยู่ตลอดเลยนะ ไม่ได้มองตัวหนังสือของสามีข้าเลย"

เรื่องนี้...

ทำไมฟังแล้วจึงดูประหลาดหน่อยๆ?

"เป็นข้าที่ล่วงเกินเข้ามาเอง รู้สึกว่าฮูหยินดูคล้ายกับญาติของข้าคนหนึ่ง" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น

คำพูดแบบนี้ดูเป็นมุขเก่า แต่นางก็ไม่รังเกียจ ใช้ได้ก็เอามาใช้ก่อน

ชายคนนั้นตอนนี้จึงวางพู่กัน เงยหน้ามองฟู่จาวหนิง