อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1057

ฟู่จาวหนิงในใจยังสงสัยอยู่ แต่ก็มองอะไรไม่ออก

"หมอใหญ่เจี่ยเป็นคนต้าชื่อหรือ?"

"คนจากเมืองเล็กๆ ชายขอบน่ะ พาภรรยามาร่วมเทศกาลอวยพรสารทฤดู" หมอใหญ่เจี่ยตอบกลับมา

เขาพอถามก็ตอบ มองจุดน่าสงสัยไม่ออกเลย

ฟู่จาวหนิงยังคิดจะถามต่อ จู่ๆ ก็รู้สึกว่ามีสายตาหนึ่งจับจ้องเข้ามา สัมผัสได้อย่างแรงกล้า

นางหันหน้ามองไป ก็สบเข้ากับสายตาเซียวหลันยวนพอดี

นางชะงัก ไม่ได้ถอยหนีทันที แต่พยักหน้าให้เล็กน้อย จึงเบนสายตาออกอย่างเป็นธรรมชาติ

เซียวหลันยวนเอาแต่จับจ้องนางทางนี้ทำไมกัน?

ฟู่จาวหนิงจู่ๆ ในสมองก็เหมือนถูกฟ้าผ่าลงมา นางตบหน้าผากอย่างพ่ายแพ้！

นางโง่หรือเปล่า นางตอนนั้นก็ใช้ตัวตนฐานะผู้อาวุโสหนิงไปที่จวนอ๋องเจวี้ยน เคยพบกับเซียวหลันยวนแล้ว นี่คิดว่าเขาจะมองไม่ออกหรือ?

พอคิดถึงจุดนี้ นางก็รู้สึกพ่ายแพ้ กระทั่งไหล่ยังลู่ลงมา

ในดวงตาเซียวหลันยวนมีรอยยิ้ม

ก่อนหน้านี้ที่เห็นนางคิดว่าไม่มีใครจำตัวเองได้ เขาก็อยากจะหัวเราะแล้ว นางเป็นคนฉลาดแบบนี้ กลับลืมเรื่องก่อนหน้านี้ไปได้

แต่ว่า ก่อนหน้านี้เขาก็ยังไม่เห็นฟู่จาวหนิง

คนที่เขาจับตามองคือสามีภรรยากลางคนคู่นั้น ตอนที่ฟู่จาวหนิงมาพูดกับพวกเขาจึงได้พบนาง

สามีภรรยากลางคนคู่นี้ คือสองคนนั้นที่เขาเจอบนถนน

ตอนนั้นเห็นพวกเขาสวมเสื้อผ้ากันอย่างข้นแค้นขัดสน ตอนนี้บนตัวกลับดูใหม่ไปหมด อย่างน้อยก็ไม่มีรอยปะหรือรอยขาด

ฟู่จาวหนิงทำไมจึงไปสนทนากับพวกเขาตั้งมากมายกัน?

เซียวหลันยวนเองก็คิดถึงปัญหาข้อนี้

"วัตถุดิบยาชนิดนี้ ผู้อาวุโสจี้มองออกไหม?"

ซือถูไป๋หยิบวัตถุดิบยาไม่น้อยออกมา เขียนชื่อ คุณสมบัติทางยาและประสิทธิภาพลงไป