อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1059

สายตาเซียวหลันยวนจับไปบนใบหน้านาง

ลบรอยแผลเป็น?

ดังนั้น นี่คือมาหายาเพื่อเขาหรือ?

ในใจนาง การช่วยรักษาใบหน้าเขายังคงอยู่ในตำแหน่งสำคัญที่สุดใช่ไหมนะ?

วัตถุดิบยาชนิดสุดท้ายนั่น เมื่อครู่นางดูดีอกดีใจ เพราะว่ามันเป็นยาที่ใบหน้าของเขาใช้ได้หรือเปล่า?

"จริงหรือ?" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นประหลาดใจ "ท่านหมอหนิงมีผู้ป่วยที่บนตัวมีแผลเป็นหรือ?"

"อืม ใช่แล้ว"

"เช่นนั้นก็ขออวยพรให้คนป่วยท่านนี้ของท่านหมอหนิงสามารถขจัดได้ด้วยยาแล้วกัน" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วเบา

พูดจบ นางก็มองไปทางเซียวหลันยวนด้วยสัญชาตญาณ

ถึงอย่างไรเซียวหลันยวนก็ใส่หน้ากากอยู่ตลอด นางเองก็ไม่รู้ว่าสภาพแท้จริงของเขาตอนนี้เป็นอย่างไร

ยิ่งไปกว่านั้น เขาก็ไม่ค่อยจะพูดอะไรกับนางด้วย องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นยังให้ซือถูไป๋มาช่วยจำแนกยา แต่ที่แปลกก็คือนางรู้สึกว่าตนเองไม่ค่อยกล้าให้คุณชายคนนี้ทำอะไรสักเท่าไร

ทั้งที่ตัวตนของนางเองก็ไม่ธรรมดาแท้ๆ แต่ก็ยังรู้สึกว่าบนตัวเขามีพลังอย่างหนึ่งที่กดหัวของนางไว้

นางอยากจะกระชากหน้ากากนั่นของเขาออกมาดูเสียจริง

บางที หลังจากเห็นหน้าของเขาแล้วคงจะไม่ทำให้นางรู้สึกอยากรู้อยากเห็นขนาดนี้?

"ขอบพระทัยองค์หญิงใหญ่"

ฟู่จาวหนิงส่งวัตถุดิบยาสามอย่างนั้นให้ไป๋หู่ จากนั้นก็ชี้ไปยังยาชนิดสุดท้ายนั้น "องค์หญิงใหญ่เมื่อครู่บอกว่า วัตถุดิบยาชนิดนี้หากมีคนรู้จัก ก็จะส่งให้คนผู้นั้นใช่หรือไม่?"

"ใช่แล้ว" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นประหลาดใจ "ท่านหมอหนิงรู้จักสิ่งนี้หรือ?"

ผู้อาวุโสจี้กับซือถูไป๋มองมาทางฟู่จาวหนิง

ผู้อาวุโสจี้เหมือนจะคิดอะไรออก แต่ไม่ได้พูดอะไร

"เพราะข้าศึกษาอาการโรคผู้ป่วยด้านการลบรอยแผลเป็นพอดี ดังนั้นวัตถุดิบยาเกี่ยวกับด้านนี้จึงเห็นมาเยอะพอสมควร วัตถุดิบยาชนิดนี้ก็สามารถลบรอยแผลเป็นได้พอดีเช่นกัน ดังนั้นข้าจึงรู้จัก"